Διαβολοδεκαετία, με τον Χρήστο Χωμενίδη

Στις ευρωεκλογές που έγιναν στις 25 Μαίου 2014, ο Σύριζα ήρθε πρώτος. Στις αυτοδιοικητικές που διεξήχθησαν την ίδια μέρα, εξέλεξε τη Ρένα Δούρου περιφερειάρχη Αττικής. Θεωρητικά η κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας-Πασόκ, οι λεγόμενοι Σαμαροβενιζέλοι, είχαν μπροστά τους ενάμιση χρόνο ώσπου να ολοκληρώσουν τη θητεία τους. Μεσολαβούσε όμως η εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας. Εάν δεν συγκεντρώνονταν οι απαραίτητες εκατόν ογδόντα ψήφοι βουλευτών, θα προκηρύσσονταν πρόωρες εκλογές. Το περιπετειώδες δεύτερο εξάμηνο του 2014 διηγείται ο Χρήστος Χωμενίδης στο ενδέκατο επεισόδιο της «Διαβολοδεκαετίας». Όταν οι Σαμαροβενιζέλοι βρίσκονταν μεταξύ σφύρας και άκμονος, νιώθοντας την καυτή ανάσα του Σύριζα, έχοντας χάσει την εμπιστοσύνη των δανειστών. Όταν η «Πρώτη Φορά Αριστερά» είχε πρεμούρα να έρθει μιά ώρα αρχύτερα. Χωρίς μάλλον συναίσθηση γιά το τι θα αντιμετώπιζε…

«… Η ζωή μας είχε επιστρέψει σε μια σχετική κανονικότητα. Όχι επειδή είχε τέλειωσε η κρίση αλλά γιατί είχαμε κουραστεί, είχαμε μπουχτίσει να ασχολούμαστε διαρκώς με τα μνημόνια και με την τρόικα και με όσους έταζαν λαγούς με πετραχήλια. Σαν ασυναίσθητα να συνηθίζαμε να ζούμε με τα λίγα, μετρώντας και το ευρώ….» Και όμως. Το 2013 και το 2014 έβριθε από γεγονότα. Φρικτά όπως η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ανακουφιστικά όπως η σύλληψη του διευθυντηρίου της «Χρυσής Αυγής», ελπιδοφόρα για αρκετούς πολίτες όπως η ίδρυση του «Ποταμιού». Στο δέκατο επεισόδιο της «Διαβολοδεκαετίας», ο Χρήστος Χωμενίδης θυμάται όσα συνέβησαν, αναπλάθει το κλίμα στην Ελλάδα μέχρι τις ευρωεκλογές του 2014, όταν άνοιξε διάπλατα ο δρόμος για την «Πρώτη Φορά Αριστερά».

«… Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση που είχε προκύψει από τις εκλογές του 2012 παγιδευόταν στις αντιφάσεις της. Ο Αντώνης Σαμαράς κι ακόμα περισσότερο ο Ευάγγελος Βενιζέλος έδειχναν να έχουν κατανοήσει πως άμα δεν απαλλάσσονταν από την κακοδαιμονία του παρελθόντος, δεν επρόκειτο να δουν χαϊρι. Οι παθογένειες όμως του παλαιοκομματισμού, του συντεχνιασμού, της εξυπηρέτησης μικρών και μεγάλων συμφερόντων δεν ξερριζώνονταν. Αποκορύφωμα εκείνου του ερμαφροδιτισμού; Το κλείσιμο της ΕΡΤ. Για το οποίο θα άξιζε να γυριστεί μια ταινία. Μια τραγωδία με ξεκαρδιστικές πινελιές. Μια βιτριολική σάτιρα που θα διαλάμβανε όλη σχεδόν την ελληνική κοινωνία. Αλλά τι λέω; Ο σπουδαίος σκηνοθέτης Νίκος Περάκης, το έχει ήδη κάνει, δεκαετίες πριν. “Μαύρο στην ΕΡΤ” θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της συνέχειας του “Λούφα και Παραλλαγή” και του “Βίος και Πολιτεία”….» Συνεχίζοντας τη «Διαβολοδεκαετία», ο Χρήστος Χωμενίδης θυμάται την κυβέρνηση Σαμαροβενιζέλων ως το τελευταίο ανάχωμα πριν επελάσει ο Σύριζα και την πανωλεθρία της ΕΡΤ.-

Από την εκτίναξη της ανεργίας στους νέους στο 57% έως το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων και τη μείωση του χρέους κατά 100 δισεκατομμύρια ευρώ. Από την παραίτηση της κυβέρνησης Παπαδήμου μέχρι την πρόταση να αναλάβει πρωθυπουργός ο Φώτης Κουβέλης. Από τη σύλληψη του Άκη Τσοχατζόπουλου μέχρι το «Εγέρθητω!» του Καιάδα. Κι από την απέλαση του Αλέξη Τσίπρα από την Ιταλία το 2001 μέχρι τον θρίαμβο του Σύριζα στις εκλογές του Μαϊου…. Ο Χρήστος Χωμενίδης ιχνηλατεί το τρομερό έτος 2012.

Όταν ο πρωθυπουργός επέστρεφε από τις Βρυξέλλες περήφανος που είχε ρυθμίσει το ζήτημα του χρέους και στην Αθήνα τον υποδέχονταν με καγχασμούς και με κατάρες… Όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αποχωρούσε έξαλλος από την παρέλαση και στη θέση του στην εξέδρα των επισήμων έπαιρναν οι «Αγανακτισμένοι»… Όταν η κυβέρνηση έπαιρνε ψήφο εμπιστοσύνης με τη ρητή διαβεβαίωση ότι σε πέντε μέρες θα παραιτούνταν… Τότε ζούσαμε στη χώρα του υπαρκτού σουρρεαλισμού. Ο Χρήστος Χωμενίδης θυμάται με κλαυσίγελο τα ευτράπελα γεγονότα του τέλους του 2011.-

«Χθες το βράδυ γιαούρτωσα την Άννα Διαμαντοπούλου!». «Γιατί οι ιδέες της Χρυσής Αυγής είναι ανατρεπτικές και δεν είναι το ίδιο ανατρεπτικές ή επικίνδυνες οι ιδέες του Σύριζα ή του ΚΚΕ;». «Πάρτε τα μνημόνια και φύγετε από εδώ!». «Αν εφάρμοζες, Γιάνη μου, τις ιδέες σου, αλίμονο και τρισαλίμονό μας…». «Η Γερμανία με χαρά θα υποστήριζε την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη». Ο Χρήστος Χωμενίδης συνεχίζει την περιήγησή του στη Διαβολοδεκαετία αφηγούμενος τα φοβερά και τα ευτράπελα γεγονότα του 2011.

Στις 6 Μαϊου 2010, ψηφίστηκε από τη Βουλή το πρώτο μνημόνιο. Μία μέρα νωρίτερα είχε συμβεί η τετραπλή δολοφονία της Μαρφίν. Το πέμπτο επεισόδιο της «Διαβολοδεκαετίας» διαλαμβάνει τη φοβερή εκείνη άνοιξη. Όπου οι εργασιακές κατακτήσεις σαρώνονταν. Όπου η βία ξέσπαγε και απειλούσε να κανονικοποιηθεί. Να ενταχθεί στην καθημερινότητά μας. Ο Χρήστος Χωμενίδης αφηγείται και αναστοχάζεται τα γεγονότα. Πόσο κινδύνεψε η Ελλάδα να γίνει «Δημοκρατία της Βαϊμάρης», βιότοπος για τέρατα; Πώς μπορούσες να διατηρήσεις μια στοιχειώδη ψυχραιμία όταν η κοινωνία έμοιαζε έτοιμη να εκραγεί;

Την άνοιξη του 2010, η Ελλάδα πτώχευσε. Το κράτος αδυνατούσε πλέον να πληρώσει τις υποχρεώσεις του. Βάρεσε κανόνι; Κήρυξε επισήμως χρεοκοπία; Όχι. Υπέγραψε το πρώτο μνημόνιο και ετέθη υπό την κηδεμονία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Στο 4o επεισόδιο της «Διαβολοδεκαετίας», ο Χρήστος Χωμενίδης ιχνηλατεί την πορεία προς τον γκρεμό. Πότε έμεινε η πατρίδα μας ξεβράκωτη; Πότε το πήραμε χαμπάρι εμείς; Μπορούσε να σωθεί έστω και στο παραπέντε η παρτίδα, είχε εναλλακτικές επιλογές η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου; Επρόκειτο για το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου; Ή μήπως ήταν κάτι χειρότερο κι από έγκλημα; Μια αλυσίδα από τερατώδη λάθη.

Πώς γίνεται η ύπαρξή σου να συνταραχθεί διπλά μέσα σε λίγους μήνες; Να έρθει ο θάνατος και να αρπάξει τα πιο αγαπημένα πρόσωπά σου, σε διαφορετική στιγμή το καθένα, με διαφορετικό τρόπο; Ένα χρόνο προτού ξεσπάσει η κρίση στην Ελλάδα, ο Χρήστος Χωμενίδης έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του. Βίωσε άφατες, προσωπικές συμφορές, οι οποίες προμήνυαν -θαρρείς- τη γενική καταστροφή που ερχόταν. Την Πρωτοχρονιά του 2009 δεν έκοψε βασιλόπιτα γιατί κανείς δεν είχε απομείνει στο σπίτι του για να του βγάλει κομμάτι…Άντεξε όμως, κρατήθηκε με νύχια και με δόντια. Και στη στροφή του δρόμου τον περίμενε ένας καινούργιος έρωτας. Μία νέα ζωή.

Στο δεύτερο επεισόδιο της Διαβολοδεκαετίας, ο Χρήστος Χωμενίδης μάς ξεναγεί στον καιρό της αστακομακαρονάδας, που ο ίδιος την ονομάζει «Εποχή των Μικρών Γραμμάτων». Μάς μιλάει για τον εκσυγχρονισμό που επαγγέλθηκε και εν μέρει πραγματοποίησε ο Κώστας Σημίτης. Για τα μεγάλα έργα στο κατώφλι του Μιλένιουμ. Για την ιλιγγιώδη άνοδο και την παταγώδη πτώση του χρηματιστηρίου. Μας ξεναγεί σε μια κοινωνία που δανειζόταν αβέρτα και ξόδευε αστόχαστα, που κατανάλωνε βουλιμικά την κάθε μέρα. Χωρίς να υποψιάζεται ότι σε λίγα χρόνια θα της ερχόταν ο ουρανός σφοντύλι.

Όσοι γεννήθηκαν λίγο πριν-λίγο μετά από το 1970, έζησαν σε τρεις χώρες. Σε τρεις χώρες που έχουν το ίδιο όνομα. Ελλάδα. Την ίδια γλώσσα, τους ίδιους ανθρώπους. Στο πρώτο επεισόδιο της «Διαβολοδεκαετίας», ο Χρήστος Χωμενίδης μιλάει για την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης. Που ήταν φτωχή, τραυματισμένη μα απολύτως σίγουρη ότι η ζωή θα πηγαίνει ολοένα και καλύτερα για όλους. Πως το αύριο θα είναι νομοτελειακά πιο φωτεινό από το χθες.