010minuten

'Wat mijn favoriete vlag is? Die van Rotterdam natuurlijk!'

In het stadhuis van Rotterdam gaat er elke dag wel iets kapot. Een lampje of een bureau, er breekt een stoelpoot, of er komt plotseling een schilderij van de muur. Handyman Erik Boer is teamleider van een groep handige mensen op het gemeentehuis die wel raad weten met een schroevendraaier. Erik begeleidt deze mannen én vrouwen, die een afstand hebben tot de arbeidsmarkt. Samen zorgen zij er dagelijks voor dat alles op facilitair gebied tiptop in orde is voor onze hardwerkende ambtenaren. Trots is Erik, als zijn team weer alles netjes en met aandacht heeft klaargezet of gerepareerd: 'We zetten altijd ons beste beentje voor, want wij zijn tenslotte het visitekaartje van het stadhuis.'

Sjoerd scharrelt met Erik door de krochten van het stadhuis, om te kijken of er nog ergens een opstelling neergezet moet worden. Maar hij heeft ook nog een andere brandende vraag...
Naast teamleider kan Erik zich ook dé vlaggenman van Rotterdam noemen. Alle vlaggen die op het stadhuis wapperen zijn er namelijk door hem eigenhandig ingehangen. Als er een belangrijke gast uit het buitenland op bezoek is, gaat Erik in zijn harnas naar boven om de vlag van het gastland in de mast te hijsen. Het dak op, via steile trappen, smalle gangen en een luik. Eng? 'Nee hoor, ik ben niet bang. Maar ik kan me voorstellen dat als je hoogtevrees hebt, het dun door je broek loopt.' Welke vlag hij het allermooiste vindt? Dat is makkelijk te raden:  'Die van Rotterdam natuurlijk!'

Presentatie: Sjoerd van Oortmerssen
Regie en montage: Cathelijne Beijn

 *Deze aflevering is opgenomen in de periode voor de coronamaatregelen. 

'Of er leven is na de dood? Ik hoop het wel!' 

Sjoerd heeft het niet zo met de dood. Met een pips gezicht draait hij zijn auto de parkeerplaats op van begraafplaats Hofwijk, waar hij voor deze derde podcast een rondleiding krijgt van Wim Kerkhof. In zijn rustgevende kantoor geeft Wim hem een lekker kopje koffie om even bij te komen van de schrik. 'Sommige mensen vinden het niks hier', legt de sympathieke bedrijfsleider van begraafplaats Hofwijk uit. 'Maar er zijn ook mensen die op het natuurgedeelte van de begraafplaats komen picknicken in het gras, pal naast hun overleden geliefde.' 

Wim werkt al sinds de jaren tachtig op de begraafplaats aan de rand van Overschie, en heeft er heel wat zien veranderen. 'Vroeger bepaalde de begrafenisondernemer zowat alles: van de lengte van de ceremonie, tot de selectie van muziek waar je uit kon kiezen. Nu bepaalt de familie gelukkig veel meer zelf.' Om aan alle wensen te voldoen, kan op Hofwijk zowat alles: traditioneel begraven of gecremeerd worden, maar ook op een natuurlijke manier. Dus midden in een veld waar schapen lopen en bijen worden gehouden. Of in alle rust afscheid nemen van de overledene in een witte kapel, die is ingericht als huiskamer. Want ja, ook de wereld van begraven en cremeren is gevoelig voor trends. 

Na een aangename tocht over het terrein - met Wim aan het stuur van Hofwijks golfkar - wordt het Sjoerd in de kelder van de crematieruimte tóch iets te veel. Na een demonstratie van het verbranden van de kist vindt onze presentator het welletjes. Bij het afscheid buiten stelt hij Wim nog een belangrijke laatste vraag: is er leven na de dood? Wim glimlacht en haalt licht zijn schouders op. Hij hoopt in elk geval van wel.
 
Presentatie: Sjoerd van Oortmerssen
Regie en montage: Cathelijne Beijn

'Mijn ervaring als topsporter zet ik zeker in bij de handhaving.'
 
Hulpverlenen, de weg wijzen, mensen staande houden, ruzietjes oplossen: BOA en handhaver Dewi Boeters staat haar mannetje wel. Op haar speciale en supersnelle Santos bike racet ze door de straten van Rotterdam om onze stad elke dag een beetje veiliger te maken. En dat is veel meer dan alleen boetes uitdelen aan lastpakken, of hangjongeren een standje geven. Dewi zit in een team van BOA’s die dagelijks vloggen om te laten zien dat ze met hun werk een positieve bijdrage leveren aan de stad. 

Dewi is sinds vijf jaar een getrainde biker die door heel de stad wordt ingezet om overlast tegen te gaan. Dat is af en toe flink doortrappen, maar Dewi houdt van bewegen. 'Sinds mijn vijfde ben ik fanatiek handballer. Mijn ervaring als sporter zet ik graag in tijdens mijn werk.' Af en toe flink doorpakken hoort daar ook bij. Overlast tegengaan lukt meestal wel met een praatje, maar soms moet ze ook iemand op de bon slingeren of staande houden. Gelukkig is dat maar een klein onderdeel van haar veelomvattende taken. 'Coaching van jongeren, hulpverlening bieden, contact maken met mensen: ik doe mijn werk elke dag met veel plezier.' 

Presentatie: Sjoerd van Oortmerssen
Regie en montage: Cathelijne Beijn

'Zodra ik in de clubkleuren van de gemeente stap, dan gebeurt er iets.'
 
Elke dag zorgt Mitchel Viljeer dat de straten van onze prachtige stad er spic en span uitzien. Als teamleider inzameling handelt hij mails van burgers af, stippelt hij routes uit en zorgt hij dat iedereen z’n werk kan doen. Maar het liefst is Mitchel lekker onderweg met ‘zijn’ mannen. Containers worden leeg gekieperd, zakken in de laadbak gegooid en tonnen huisvuil op schepen geloosd die ze vervolgens naar de vuilverwerking in Rozenburg brengen. Dat alles met een vloot van hightech vuilniswagens, die zich zelfs een weg weten te banen door de smalste straten van Rotterdam.
 
Sjoerd ontmoet Mitchel op een zonnige dag op de kop van het Noordereiland. Zodra hij uit zijn opgepoetste vuilniswagen springt, begint Mitchel vrolijk en vol trots te vertellen. Over hoe we vooral met elkaar Rotterdam schoon moeten houden. Omdat het ook zijn stad is, met de werkmentaliteit waar hij zo veel van houdt. Oké, vuilnisman is niet het schoonste beroep. Maar zodra Mitchel zijn overall aantrekt en aan het werk kan, is hij in opperbeste stemming. En de geur van huisvuil? Die doet hem hélemaal niets. 
 
Presentatie: Sjoerd van Oortmerssen
Regie en montage: Cathelijne Beijn