εντατική

Στις 18 Γενάρη 1992, στο Γενικό Κρατικό Πειραιά και στο Μεταξά φτάνουν το ένα μετά το άλλο θύματα δηλητηρίασης με φριχτούς πόνους στο στομάχι και την κοιλιά. Οι γιατροί πέφτουν πάνω στους ασθενείς, μερικοί από τους οποίους θα καταλήξουν στην εντατική. Τελικά τρεις από τους ανθρώπους που εκδήλωσαν σημάδια δηλητηρίασης θα αφήσουν την τελευταία τους πνοή στα νοσοκομεία. Τότε οι αστυνομικοί θα ξεκινήσουν να ψάχνουν τι κατανάλωσαν αυτές οι τρεις διαφορετικές οικογένειες.

Υπήρξαν VIP ΜΕΘ κατά την διάρκεια της πανδημίας; Γιατί χάσαμε τόσους πολλούς ανθρώπους από τον κορονοϊό; Ποιοι είναι λόγοι πίσω από την μεγάλη θνησιμότητα στα νοσοκομεία της περιφέρειας και πόσο θωρακισμένες είναι οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας στη χώρα μας; Γι’ αυτά και άλλα πολλά συζητούν η Ευλαμπία Ρέβη και η Αναστασία Κοτανίδου, καθηγήτρια Πνευμονολογίας – Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρώην πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Εντατικής Θεραπείας.

Οι μεν φοβούνται τον ιό και οι δε το εμβόλιο. Σ΄αυτή την πρωτοφανή κρίση χωριστήκαμε στα δυο και ανταλλάσσουμε πυρά- σπανίως με επιχειρήματα, όλο και περισσότερο με θυμό. Η ευθύνη των πολιτών έχει γίνει σημαία για την κυβέρνηση αλλά δεν ισχύει το ίδιο και για τους βουλευτές της. Παράδειγμα ο Μπάμπης Παπαδημητρίου, που «διέγνωσε» ότι «όποιος μπαίνει στη ΜΕΘ έχει χάσει κάθε ελπίδα και ο γιατρός τον παραδίδει στον θεό»! Η Γιούλα Ράπτη σχολιάζει.