nfk

Üstadın yirmili yaşlarda (22 yaşında kaleme aldığını bir kaç yerde okudum. İşin garip tarafı bu yazıyı yazana kadar ben de bilmiyordum. Belki de bu kadar garip gelmesi benim bu şiiri 22 yaşımda seslendiriyor olmamdır.) bir gençken kaleme aldığı 'Kaldırımlar' şiirini seslendirdim. Şiiri kendine has bir duygusu vardır. Okuyuşta ve dinleyişte bunu fark etmek mümkündür. Gariptir ki şiirde hiçbir şehir adı geçmese de şiirde kendi yaşamış olduğumuz şehirdeki ruhumuzda barındırdığımız o havalar eser. Kendine göre büyük hatta kendi dertlerimizden de büyük sandığımız, başkalarının dertlerini gördüğümüzde unuttuğumuz o kısacık zaman dilimindeki hava. Bu havalar kimine göre yokluk, sıkıntı kimine göre de kir, pis, karanlık..
Şiirde de geçtiği gibi 'in cin uykuda, yalnız iki yoldaş uyanık' birisi kendi içimiz birisi de yerine ne koymak istersek o. İçimizde barındırdığımız korkulardan sıyrılmamız ümidiyle..