Opinie | De koffie wordt duur betaald

Sinds afgelopen week ben ik een klimaatslachtoffer. Misschien een te serieus onderwerp om grappen over te maken, maar waar is het wel. Ik ben in mijn vrije tijd samen met mijn jongste zoon skileraar in Oostenrijk. Het was echter zo warm dat het lesafzeggingen regende. Dus in plaats van Corné de skileraar was ik Koos Werkeloos. Nu was er net een dik pak sneeuw gevallen en de zon scheen iedere dag, dus er zijn ergere dingen in het leven.

Ik ken nog een klimaatslachtoffer, Warren Buffett. Zijn Berkshire Hathaway werd afgelopen jaren op diverse plekken keihard door Moeder Natuur geraakt. Zijn elektriciteitsbedrijf PacifiCorp moet miljarden ophoesten vanwege de mogelijke rol die hun apparatuur heeft gehad bij meerdere bosbranden na blikseminslagen. De winst van Berkshire Energy daalde met ruim 40% door deze voorzieningen.

Daarnaast zijn er in de afgelopen jaren steeds meer orkanen. Dat raakt de schadeverzekeringstak van Berkshire Hathaway. In dit segment had Buffett nou net een meevaller. Omdat zijn klanten beseffen dat er steeds meer orkanen komen, konden de verzekeringspremies flink omhoog. Maar 2023 was juist een opvallend mild orkaanjaar. Dus minder schade en meer premies. Gezien de trend is 2023 duidelijk een uitzondering. Ook daar is Buffett dus een klimaatslachtoffer.

Ondanks deze natuurrampen koopt Buffett steeds meer aandelen in het oliebedrijf Occidental Petroleum. Tegenwoordig goed voor maar liefst 4,4% van zijn beleggingsportefeuille. Als je olieaandelen koopt en tegelijkertijd geraakt wordt door schade van natuurrampen, dan ben je de veroorzaker van je eigen ellende. Kortzichtig zult u zeggen? Ik ken meneer Buffett niet persoonlijk, maar ik denk dat hij deze factoren scheidt.

Of hij nou olieaandelen koopt of niet, dat heeft geen oorzakelijk verband met de milieuschade die hij oploopt. Als Buffett ze niet koopt, koopt iemand anders die aandelen. De wereld wordt daar niet beter of slechter van. Hij bezit ruim een kwart van alle aandelen. Daarmee zou hij ook zijn stemrecht kunnen gebruiken om Occidental duurzamer te maken. Maar ook dan blijft hij de milieuschade houden. Als er in China of India vraag naar olie is, zal er olieaanbod van andere oliemaatschappijen komen.

En dan kun je voor het hoofkantoor van Berkshire op de snelweg gaan protesteren of tomatensoep naar een schilderij gooien, maar daar verander je de wereld niet mee. Het enige resultaat van deze acties is nog meer verdeeldheid in de maatschappij. Misschien zijn daarom de grote winnaars in recente verkiezingen juist die partijen geweest die bescherming van het milieu niet hoog in het vaandel hebben staan. Hoe krijg je de wereld dan wel beter? Verbeter de wereld, begin bij jezelf. Verder heb ik geen oplossing. Hoewel ik als Koos Werkeloos toch alle tijd heb gehad om daarover na te denken. Wereldproblemen oplossen is niet makkelijk, al denken sommige snelwegplakkers van wel.

Over de column van Corné van Zeijl

Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

De finale van de Slimste Mens is alweer even voorbij. Ik vraag me weleens af: zouden die slimme winnaars nou ook goede beleggers zijn? Een recent onderzoek onder de beleggingsclub van Mensa geeft hier inzicht in. Mensa is een organisatie opgericht in 1946, waarvan je lid kunt worden als je IQ tot de top 2% van de bevolking behoort. Een hoger IQ zou in veel aspecten van het leven een voordeel zijn. Onderzoekster Eleanor Laise bekeek de prestaties van de Mensa-beleggingsclub over een periode van vijftien jaar, van 1986 tot 2001.

Wanneer deze super intelligente mensen geld beleggen, zou je buitengewone resultaten verwachten, toch? Maar wat blijkt? De investeringsclub behaalde een schamele 2,5% per jaar terwijl de S&P 500 15,3% per jaar steeg. Dat is simpelweg een dramatisch verschil.

Maar interessanter is de vraag: waarom doen de Mensa-beleggers het zoveel slechter? Ook daar heeft mevrouw Laise onderzoek naar gedaan. De slimste jongetjes en meisjes van de klas bleken geen samenhangende beleggingsstrategie te hebben. Ieder kwartaal pasten ze hun strategie weer aan. Ze probeerden de markt te timen, gingen mee in de laatste beleggingshypes, waren te zelfverzekerd, misten discipline en hadden geen langetermijnvisie. Kort gezegd: alles waar gewone beleggers ook tegenaan lopen.

Warren Buffett zei al eens, je hebt niets aan een bovenmatig hoog IQ. Waar je wel wat aan hebt, is emotionele stabiliteit en vrede met de gevolgen van je beleggingsbeslissingen. Beleggen is een eenvoudig spel, maar het is niet gemakkelijk. Voortdurend word je gebombardeerd met meningen en visies van anderen, zeker als je een beetje op sociale media zit. Dat brengt je aan het twijfelen – daar gaat je emotionele stabiliteit. Omdat je nooit zeker weet waar de koersen zich naartoe bewegen, zijn veel mensen onzeker.

Nu beleg ik niet in crypto’s, maar ik analyseer weleens wat en zet dat op X. Als je over crypto’s tweet, weet je van tevoren zeker dat je overspoeld zult worden met visies en meningen van mensen die het denken beter te weten. Dat klopt overigens; ik heb weinig verstand van de techniek achter de digitale valuta. De boodschap van de reacties komt vaak op hetzelfde neer: iedereen had de koersbewegingen kunnen zien aankomen. Ik heb eens de moeite genomen om bij al deze commentatoren te kijken of ze een beweging van tevoren ook hadden voorspeld. Letterlijk niemand, maar dan ook helemaal niemand, had van tevoren iets over de aankomende schommeling gezegd. Ergo: veel lawaai, weinig inhoud. Ook voor beleggers met een grote mond is beleggen moeilijk.

‘Smart money’ heeft dus niets met IQ te maken, maar vooral met boerenslimheid. Als u té slim bent, zit dat alleen maar in de weg. Een beetje emotionele stabiliteit à la Buffett, daar heb je veel meer aan. Maar ja, dat ligt ook niet zomaar op straat.

Over de column van Corné van Zeijl

Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

De laatste tijd valt me op dat er in diverse media wat meer aandacht komt voor dividend. Een aantal voorbeelden: The Wall Street Journal publiceerde het stuk ‘Can dividend investing rise from the dead?’; The Economist kopte onlangs: ‘Dividends are back’. Er mag dan wat meer media-aandacht zijn, bij beleggers is die aandacht er niet, helemaal niet zelfs. Dividend wordt steeds minder belangrijk.

Als we kijken naar de data sinds 1926, blijkt dat 32% van het totale rendement bestaat uit dividend. De afgelopen tien jaar is dat slechts 17%. Een van de verklaringen van het verschil ligt in de populariteit van aandeleninkoopprogramma’s. De voordelen hiervan zijn duidelijk. Aandelen inkopen is een flexibele manier om geld aan aandeelhouders terug te geven. Die programma’s zijn makkelijk aan te passen als het wat minder gaat. Als je als bedrijf het dividend aanpast, geeft dat een sterk negatief signaal. Als een inkoopprogramma wordt afgeschaald, zijn beleggers er niet blij mee, maar zijn de koerseffecten over het algemeen beperkt.

Beleggers willen dus geen dividend meer, maar willen tegenwoordig vooral groei. En groei vind je in kunstmatige intelligentie (AI). Dat is fijn, maar al die groei moet uiteindelijk wel leiden tot een gezonde onderliggende inkomstenstroom. Het is de vraag of beleggers niet een beetje te enthousiast zijn over al die AI-groei. Er zijn toch wel wat vergelijkingen te trekken met de internetbubbel van 2000. Ook toen dacht men dat iedereen internet zou gaan gebruiken. Dat is weliswaar uitgekomen, maar 90% van de internetbedrijven zijn uiteindelijk wel failliet gegaan of in de vergetelheid geraakt.

Eén van de uitzonderingen was Amazon. Daar zijn die prachtige vergezichten wel uitgekomen. Zelfs meer dan dat. Het bleek vooral succesvol in het faciliteren van webshops en het aanbieden van de serverruimte die ze toch overhadden. Het is tegenwoordig goed voor $250 mrd omzet. Daar hadden beleggers destijds niet van durven dromen.

Stel, u heeft dat aandeel per ongeluk op de top van de markt gekocht, in december 1999. Ondanks deze ‘miskoop’ heeft u toch nog een mooie 15,8% rendement per jaar gemaakt. Over zo’n lange periode betekent dit dat uw vermogen dan 35 keer zo groot is geworden. Dat klinkt prachtig, zeker achteraf. Maar bedenk wel dat de koers tussentijds met 94,4% daalde. Weinig beleggers kunnen tegen zo’n daling. Ik weet er één: Jeff Bezos. En hij is dan ook een van de rijkste mensen ter wereld geworden.

Al die mooie AI-vergezichten zijn leuk, maar uiteindelijk moeten ze wel realiteit worden. Ik heb dan toch een voorkeur voor een mooie stabiele dividendstroom. Of, zoals Rockefeller ooit zei: ‘Do you know the only thing that gives me pleasure? It's to see my dividends coming in’. Mmm, als je dat zo leest klinkt meneer Rockefeller eigenlijk wel heel zielig. Een beetje arm zelfs.

Over de column van Corné van Zeijl

Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Drieënhalf jaar geleden heb ik zonnepanelen op mijn dak laten leggen. Nu de salderingsregeling intact blijft, zult u wel denken dat de vlag uitgaat in huize Van Zeijl. Nou nee, het is namelijk een veeg teken voor ons land. Het geeft aan hoe de politieke besluitvorming er in de komende jaren uit gaat zien. Subsidies zijn goed om een bepaalde ontwikkeling op gang te krijgen. Dat is duidelijk gelukt. Geef een Nederlander een financieel voordeel en hij is er als de kippen bij om er gebruik van te maken. Maar genoeg is genoeg, dus moet je ook weer stoppen met subsidies. Een uitfasering van zeven jaar is uitermate ruim.

Waarom is het eigenlijk een probleem? Ik las in de Volkskrant een prachtige metafoor. De stroommarkt is als de aardbeienmarkt. In de zomer heeft iedereen met een volkstuintje aardbeien in overvloed. Onder de aardbeiensalderingsregeling kun je die allemaal bij de groenteboer inleveren. En in de winter, als niemand aardbeien heeft, kun je ze daar ook weer ophalen, tegen dezelfde prijs. Zo gaat het nu ook met zonnestroom.

Dat was één van de redenen om deze regeling te laten bestaan. ‘Een overheid die de spelregels verandert tijdens het spel, dat is gewoon niet eerlijk’, aldus meneer Kops van de PVV. Nou, meneer Kops, iedereen die zonnepanelen op zijn dak legde, wist dat de salderingsregeling op een gegeven moment zou verdwijnen. Dat het financieel niet leuk is, is een ander ding.

Eén van de grote nadelen is dat er nu geen stimulans is om efficiënt met dat overschot om te gaan. Ik ga nu natuurlijk geen accupakket kopen om die zonne-energie op te slaan. Het kost de overheid ook een hoop geld door het gemis aan energiebelasting. Demissionair klimaatminister Jetten rekende uit dat dit grapje €2,8 mrd tot en met 2030 zou gaan kosten. Waar gaat dat geld vandaan komen? Bezuinigen op de zorg, op het onderwijs, op het openbaar vervoer? Ik ben benieuwd waar de populistische partijen voor kiezen.

Bovendien is deze subsidie ook niet meer nodig. Door de enorme toename is de prijs sterk gedaald, waardoor zonnepanelen een terugverdientijd van slechts zeven jaar hebben. De prijs wordt bepaald door vraag en aanbod. Als je het marktmechanisme uitschakelt, krijg je uitwassen. Dat zagen we eerder met de subsidies voor hybride SUV’s. Die auto’s werden tweedehands vooral aan het buitenland verkocht. Daar gaat je milieuwinst.

Het leert ons hoe de toekomst er uit ziet onder een populistisch regime. Allemaal gratis bier en leuke dingen voor de mensen. Maar gratis bier bestaat niet, iemand moet er voor opdraaien. Ik stel voor dat de kiezers die op deze populistische partijen hebben gestemd dit rondje van 2,8 miljard gaan betalen. Want als er gratis bier wordt uitgedeeld, wil ik ook dat het écht gratis voor mij is.

Over de column van Corné van Zeijl

Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Deze week mocht ik namens Cardano de Asset Allocation Award van Alpha Research in ontvangst nemen in de categorie Fixed Income. Dat was voor het tweede jaar op rij. De concurrentie was een sterk internationaal veld van ruim 60 deelnemers, waaronder ook de grote jongens zoals JPMorgan, UBS en BlackRock. Daarom zijn we er ook supertrots op.

Asset allocation, oftewel het bepalen in welke beleggingscategorie je het beste kunt beleggen, is wat ik doe in het dagelijkse leven. We wilden natuurlijk wel weten waarom we de prijs hadden gewonnen. Want van je fouten kun je leren, maar als je wat van je successen kunt opsteken, is dat mooi meegenomen. Volgens de jury kwam dat vooral omdat veel concurrenten begin 2023 onderwogen in highyieldobligaties zaten. Dat zaten wij ook, maar deze positie hebben we op tijd gesloten.

Begin 2023 wist iedereen zeker dat we in een recessie zouden komen. Dan moet je niet in risicovolle highyieldobligaties beleggen. Dat zijn immers de bedrijven die in een recessie het eerst in de problemen komen. Die recessie kwam er echter niet, en dus deden highyieldobligaties het prima. Daar hadden wij dus geen last meer van.

Maar de belangrijkste verklaring was onze overweging in emerging markets debt. 2023 werd vooral door de houding van de centrale banken in de opkomende markten een bijzonder jaar. Die centrale banken zijn gewend om met hoge inflatie om te gaan. Als zij te hard stijgt, weten zij als geen ander dat je als de wiedeweerga de beleidsrente moet verhogen.

Dat zijn ze daar gewend en dus deden verhoogden ze daar veel eerder dan de ECB of de Fed. Die dachten dat die inflatieschok tijdelijk zou zijn. Daar kregen ze uiteindelijk wel gelijk in. Alleen kwamen er nog een paar schokken overheen en voor je het wist zat je in een mini loon-prij spiraal. Hoewel, mini, de Duitse vakbond voor de bouwindustrie heeft net een looneis van 21% neergelegd. Dat noem ik geen mini meer.

Omdat de centrale banken in de emerging markets veel eerder de inflatie bestreden met renteverhogingen, konden ze ook weer snel verlagen. En dat is natuurlijk goed voor obligaties. Als de korte rente, waar centrale banken over gaan, daalt, trekt dat ook de lange obligatierente mee naar beneden. Daarom deden deze obligaties het beter dan de rest. Vooral in Oost-Europa en in Zuid Amerika zagen we dat fenomeen.

Toch bijzonder dat landen als Polen, Hongarije, Brazilië en Colombia vooruitlopen op de centrale banken in de westerse wereld. Misschien een idee dat Jerome Powell van de Fed en Christine Lagarde van de ECB proberen te leren van de successen van deze centrale bankiers. Want dat is toch fijner dan leren van je eigen fouten.

Over de column van Corné van Zeijl

Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Een van de grootste hits van Taylor Swift is Cruel Summer. Nu was de afgelopen zomer allesbehalve cruel voor haar. Haar ster rees tot grote hoogten. Ze is de verwezenlijking van de All American Girl. Al haar concerten waren uitverkocht, en zelfs de bioscoopversie daarvan was een hit. Ik vind het bijzonder dat mensen naar de bioscoop gaan om een concert te zien.

Bij elkaar heeft ze daarmee al ruim $1 mrd verdiend. Ze heeft een enorme schare fans, de Swifties, en aangezien ze erg anti-Trump is, sluit ik niet uit dat haar opmerkingen nog invloed gaan krijgen op de Amerikaanse presidentsverkiezingen in november. 18% van de kiezers zegt de kandidaat te steunen die Taylor Swift ook steunt.

Als kiezer zou ik ook naar de verkiezingsprogramma’s en de geloofwaardigheid van de kandidaten kijken. Maar wat mevrouw Swift zegt geeft blijkbaar meer doorslag. Ongetwijfeld zullen aan de andere kant de Trump-fans niet meer naar haar concerten gaan.

Maar, terug naar de economie. Dit enorme succes geeft aan hoeveel de gemiddelde Amerikaanse consument snakt naar entertainment, na corona. De dienstensector loopt prima. De restaurants zijn vol. De inkoopmanagersindices voor de dienstensector laten een veel zonniger beeld zien dan die in de productiesector. Een van de redenen voor dit verschil is dat de consumenten wel even genoeg spullen hebben gekocht. Ze gaan dus van dingen kopen naar plezier. Daarom zie je nu ook de autoverkopen terugvallen.

Dat was ook terug te zien in de inflatiecijfers van afgelopen tijd. Sommige producten worden zelfs goedkoper, zoals tweedehands auto’s. Hertz verkoopt zijn voorraad Tesla’s bijvoorbeeld met grote korting. Een Tesla van 2 jaar oud kun je nu voor $18.000 kopen. Niet voor niets moet Hertz een kwart miljard afschrijven op zijn autovloot. De goedereninflatie staat dus onder druk. Maar de diensteninflatie is er nog volop.

Even terug naar Taylor Swift. Ik kwam een oude advertentie tegen uit 2007. Toen kostte een kaartje nog $20. Oké, toen was ze ook nog niet zo bekend. Binnenkort treedt ze in Nederland op. De kaartjes kosten nu €220. Ik sla even over. Als meer concertbezoekers dat doen, daalt de vraag vanzelf en normaliseren de prijzen weer. Of zoals het gezegde onder economen luidt: het beste recept tegen hoge inflatie is hoge inflatie, want uiteindelijk zorgt dat voor vraaguitval. Je hoeft niet naar dat concert. Hoewel veel Swifties daar ongetwijfeld anders over denken.

Al met al zal deze All American Girl in 2024 weer een enorme invloed op de Amerikaanse economie en maatschappij hebben. En dat alleen omdat ze een paar leuke liedjes zingt. Misschien gaat het toch nog een wrede zomer voor Trump worden.

Over de column van Corné van Zeijl

Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

De ESB heeft het onderzocht: de consument profiteert niet maximaal van olieprijsdalingen, zo schreef het economenblad eerder deze week.

Als de olieprijs stijgt, dan gaat de prijs aan de pomp snel omhoog, maar bij een daling gaat hij maar langzaam naar beneden. Ophef alom. Het ESB-artikel spreekt over pomphouders, dus we kunnen Shell niet de schuld geven. Dat is nou weer jammer. Het is natuurlijk veel makkelijker om boos te worden op een grote oliemaatschappij dan op de pomphouder op de hoek. Ik gun hen die paar centen per liter, want ze gaan het nog moeilijk genoeg krijgen met al die elektrische auto’s.

Het feit dat dit met chocoladeletters op de voorpagina van de populaire kranten stond, geeft aan hoe gevoelig de benzineprijs bij de consument ligt. Niet voor niets komt nog regelmatig de boosheid over het kwartje van Kok bovendrijven. Wist u dat deze ‘tijdelijke’ belastingverhoging in 1991 werd doorgevoerd?

In de Verenigde Staten is de gevoeligheid nog groter. Consumenten zijn allergisch voor inflatie en de benzineprijs is een poster child van inflatie. Het staat immers op grote borden langs de weg en je moet regelmatig tanken. Dat is gelijk een van de verklaringen waarom de Amerikanen het weer wat zonniger inzien. De inflatie daalt, de benzineprijs daalt, dus wordt de consument wat blijer. Afgelopen zomer stond het vertrouwen nog op een dieptepunt; alleen begin 1980 was het nog lager. In beide gevallen was het dal tijdens de inflatiepiek.

Het maakt overigens nogal wat uit voor welke partij je stemt. De economische situatie is volgens de Republikeinen dramatisch, en die ontstond direct toen Joe Biden tot president werd verkozen. Bij de Democraten was precies omgekeerd. En we hebben het over dezelfde economie. Toch bijzonder, dat je oordeel afhangt van de politieke bril die je ophebt.

Naast de lagere inflatie is er nog een andere reden voor het toenemende optimisme onder consumenten: het zogeheten wealth effect. Als je aandelenportefeuille sterk stijgt, voel je je rijker en geef je meer uit. Die beleggingen zijn nu goed voor maar liefst 25% van het totale vermogen van consumenten. Dat is bijna een record. En op zich ook zorgwekkend. Stel dat de aandelenmarkt ooit een keer daalt.

Voor Biden komt het allemaal mooi uit. Sowieso is de economische groei onder hem stukken hoger dan onder zijn voorganger Donald Trump, ook als je de covidcrisis niet meerekent. Dat is bijzonder, zeker gezien de enorme stijging van de rente waar Biden mee te maken had. Trump weet daar uitstekend de aandacht van af te leiden, dus wordt Biden daar in de peilingen niet voor beloond. Maar gelukkig voor hem wordt dat vertrouwen dus nu wat beter. En dat gevoel wordt door de harde feiten van benzineprijzen en aandelenkoersen ondersteund. Gezien de sterke fluctuaties in deze prijzen is die steun wel wat onstabiel.

Over de column van Corné van Zeijl

Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Deze week verhoogde zakenbank UBS zijn eindejaarsdoel voor de S&P 500. De achterliggende analyse is dat de winsten goed blijven liggen en de hoge waarderingen verder zullen stijgen omdat centrale banken de rente gaan verlagen. De UBS-strategen erkennen wel dat aandelen nu al een beetje duur zijn, maar tekenen daarbij aan dat ze nog niet op ‘nose bleed levels’ zitten Oftewel: die strategen moeten, voordat ze van mening veranderen, eerst een flinke tik op de neus van Mr Market krijgen.

Nu denken veel beleggers dat centrale banken het beleggingsjaar gaan bepalen. Uit de recentste enquête van Bank of America onder grote beleggers blijkt dat maar liefst 52% daarvan denkt dat de centrale banken de grote stimulans van de aandelenmarkt in 2024 gaan worden. Ik vind dat vreemd, want dat hebben we net al in het afgelopen kwartaal gezien.

In oktober ging de markt uit van een Fed-rente eind 2024 van 4,8%. Nu is deze renteverwachting bijgesteld naar 3,9%. Er zijn dus al zes renteverlagingen ingeprijsd, terwijl de Fed dit jaar slechts negen keer vergadert. Aan die extreme daling ligt een combinatie ten grondslag van meevallende inflatiecijfers en een Fed-voorzitter die tijdens de decembervergadering onverwacht over renteverlagingen begon. We weten nog altijd niet waarom hij opeens zo’n draai maakte. Let wel, zes verlagingen is net zo veel als in 2008. Maar toen stond de economie op het randje van de afgrond.

De geldmarkt gaat dus van een recessie uit, anders heb je geen zes renteverlagingen nodig. Maar ik denk dat de Fed heel wat voorzichtiger gaat zijn. Nu denk ik dat al een tijdje en heb ik voorlopig het gelijk aan mijn zijde, maar blijft dat ook zo? Oftewel: hoe zou ik in 2024 ongelijk kunnen krijgen?

Ik kan een scenario bedenken waarbij de Fed ergens in het tweede kwartaal de eerste verlaging doorvoert. De markt zal daarin een bevestiging zien dat er nog veel meer en veel snellere verlagingen komen. Een dergelijk scenario hebben we al gezien bij de centrale banken in de emerging markets, met name in Oost Europa en Zuid-Amerika. Die waren sneller met hun renteverhogingen dan de Fed en de ECB en nu ook sneller met verlagen. En bij deze verlagingen zie je dat de markten nog enthousiaster anticiperen op nog meer van dergelijke stappen.

In de afgelopen dagen gooide Fed-gouverneur Christopher Waller al wat koud water op deze oververhitte verwachtingen. Hij vond drie renteverlagingen wel genoeg. En alleen als de inflatie daadwerkelijk daalt, zal er worden verlaagd.

2024 wordt inderdaad een jaar waarin de centrale banken de stemming bepalen. Maar gezien het grote enthousiasme waarmee de markt op een sterke daling in de rentes rekent, eindigt dat waarschijnlijk weer in een teleurstelling. Nou ja, beter dan een bloedneus.

Over de column van Corné van Zeijl

Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Als je in een groepje beleggers vertelt dat je in emerging markets investeert, dan ben je toch wel een beetje de sukkel. Wie belegt nou nog in opkomende markten? De koersen daalden er afgelopen jaar met iets meer dan 3% en bleven daarmee ver achter bij de rest van de wereld. En dit jaar, hoe jong het ook nog is, werd alweer een flink deel ingeleverd.

De belangrijkste koersverkruimelaar is de daling van Chinese aandelen. Een paar jaar geleden was dat land nog goed voor bijna 40% van de totale MSCI Emerging Markets Index. De koersen gingen er zo enorm hard omlaag dat de weging nu nog maar 23% is. Concurrent India zit China op de hielen met een weging van 17%. Taiwan volgt met 16%, Zuid-Korea met 13% en Brazilië met 6%. Die landen deden het allemaal prima, het was China dat de boel naar beneden trok.

Vanwege die slechte performance gooien veel beleggers de handdoek in de ring. We zien de laatste tijd een enorme uitstroom uit emerging markets-beleggingsfondsen. Een jaar geleden werd daar nog juist veel geld ingestopt, omdat Chinese aandelen sterk zouden gaan profiteren van de heropening van de economie na de strenge coronalockdowns. Dat leert eens te meer dat de gemiddelde belegger graag aandelen koopt die gestegen zijn en verkoopt als de koersen gedaald zijn. Laat ik een tip geven; als je rijk wilt worden met beleggen moet je juist laag kopen en hoog verkopen. Niet andersom.

Waarom doen die Chinese aandelen het dan zo slecht? Als eerste dus omdat het economisch herstel in de periode na corona er niet kwam. Maar ook de steeds toenemende spanningen tussen de Verenigde Staten en China vormen een oorzaak voor de dramatische underperformance. Het heeft veel Amerikaanse beleggers wat schuw gemaakt voor Chinese aandelen. Wat als de spanningen echt uit de hand lopen, wil je dan als Amerikaan nog wel in Chinese aandelen beleggen? Wordt dat niet als een soort landverraad gezien? Zeker als Donald Trump straks weer president is. Dan komen die gevluchte Amerikaanse beleggers waarschijnlijk helemaal niet meer terug. Ik weet dat het misschien een beetje overdreven klinkt, maar ja, alles is overdreven in de politiek vandaag de dag.

Daarom is de stembusgang in Taiwan van komend weekend zo belangrijk. Het voornaamste punt in die verkiezingen is de relatie met China. Sommige kandidaten willen meer afstand, andere willen juist meer toenadering, om een oorlog te voorkomen. Je weet niet hoe China gaat reageren op de verkiezingsuitslagen.

Genoeg risico in de emerging markets dus. Een schrale troost is dat China beurstechnisch steeds meer een lichtgewicht wordt. Je zou soms hopen dat dat geopolitiek gezien ook zo was.

Over de column van Corné van Zeijl

Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Ieder jaar is het weer een feest om de enquête onder de Nederlandse beleggingsexperts te houden. Dit keer deden er maar liefst 117 aan mee. De grote vraag is, wat heeft het beleggingsjaar 2024 in petto? Ik heb er zo mijn eigen ideeën over, maar zijn die conform de consensus of juist niet?

Eerst een terugblik op 2023. Men was toen erg terughoudend. De experts dachten dat de AEX-index dat jaar op 726 punten zou eindigen. Er zou een recessie komen in zowel de US als in Europa. Logischerwijs zouden de winsten dan onder druk komen te staan. Daardoor verwachtte men vooral in het eerste halfjaar lagere koersen. Die recessie kwam er niet, nou ja, heel lichtjes in Europa en de dalende koersen kwamen er al helemaal niet. De verwachtingen waren dus veel te somber.

Qua aandelenkeuzes zaten de experts juist erg goed. Het lijstje met verwachte toppers dat bestond uit ASML, Philips, ING, Adyen en ASM, liet een stijging van maar liefst 40% zien. Vooral Philips was een gewaagde keuze, maar leverde toch een koersstijging van 57% op. De floppers daarentegen gingen met slechts 18% omhoog. Dat waren bedrijven als Unibail, Arcelor, Exor en Randstad. De beste expert had Besi als topper en Prosus als flopper gekozen. Een combinatie die goed was voor een plus van 150%.

Voor 2024 zet men weer heel voorzichtig in. De gemiddelde verwachting voor waar de AEx eindigt is 804 punten, een plus van slechts een paar procent. De mediaan, het getal waarbij de helft van de verwachtingen erboven ligt en de helft er onder, is 825. Dus ook voor 2024 weer veel terughoudendheid.

De redenen zijn divers. Er komt een enorme golf met verkiezingen aan. De eerste zijn in Taiwan, volgende week al. Bovendien hangen er voortdurend donkere wolken van mogelijke geopolitieke spanningen boven de markt. Ook de extreme rentedaling in de afgelopen twee maanden vond men een beetje teveel van het goede. Die rente kan komende tijd wel weer omhoog.

Bij de aandelenkeuzes van 2024 staat ASML voor de zoveelste keer bovenaan. Daarna volgen DSM, NN en Adyen. Deze zijn in 2023 achtergebleven. Bij de 2024 flopaandelen staat Philips met kop en schouders bovenaan. De experts denken dat het aandeel veel te hard is opgelopen, terwijl de problemen nog niet zijn opgelost. Na Philips volgt Besi. Dit aandeel is in 2023 al 141% gestegen. Een beetje overdone, vinden de experts. En na Besi volgen ArcelorMittal, Randstad, IMCD en Heineken.

De conclusie is simpel, ook 2024 wordt weer een aandelenjaar van niks tot weinig. Maar ja, dat dachten de experts over 2023 ook. Dat bleek achteraf erg mee te vallen. Persoonlijk denk ik dat ze dit jaar wel gelijk krijgen. Maar dat dacht ik vorig jaar ook, dus...

Over de column van Corné van Zeijl

Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.

See omnystudio.com/listener for privacy information.