de muzikale column

Deze aflevering gaat over eten buiten de deur. Voor mij is dat niet altijd een onverdeeld genoegen. Ik vind het lastig om de timing uit handen te geven. Mijn maag is overgeleverd aan de kelner en de keuken. En als die het druk hebben, of geen tempo hebben of geen zin…ja wat dan?

De zomer staat voor de deur en de Muzikale Column gaat er even tussenuit. De volgende aflevering verschijnt op zaterdag 2 september. Een fijne zomer!

Als ik deze inleiding schrijf, zit ik op een lawaaiige plek. Een mix van motorgeluiden, een boom boom box en opgewonden stemmen. 

Voor even zou ik me graag laten teleporteren naar de de 19e eeuw van Edward Grieg. 

Hij schreef het stuk ‘Morgenstimmung’. Het roept een beeld op van een lenteochtend met een veld met bedauwd gras, vogelgekwetter en zonlicht dat de bloesems van de appelboom teder aanraakt. Ook het stuk van deze aflevering is een ‘Morgenstimmung’ maar dan anders.

Kijk ook eens op Works for Piano om pianomuziek te beluisteren én te bekijken tegelijkertijd

Mijn camera keek in een uitgestorven steeg die naar beneden leidde in de richting van de rivier. Het was laat in de middag, zomer en windstil. Ik hoorde voetstappen. 

 Onderaan de steeg verschenen drie mensen en een hond. De camera liep en het groepje naderde heel traag, want ze gingen heuvel op. Alsof het een fuik was, liepen ze in de lens. Behalve het geluid van hun  voetstappen was het doodstil zoals het alleen in een binnenstad doodstil kan zijn.

Als jij ook een liefhebber bent van waargebeurde verhalen, luister dan naar deze aflevering.

Kijk ook eens op Works for Piano om pianomuziek te beluisteren én te bekijken tegelijkertijd

Deze aflevering van de Muzikale Column kun je beter niet beluisteren. Het kan namelijk zijn dat je er van overtuigd bent dat mensen altijd mensen blijven en nooit kunnen veranderen in bijvoorbeeld een karper of een ander dier.

Maar… als jij de verbeelding juist wél een kans wilt geven, is deze aflevering echt iets voor jou!

Ik had tot voor kort nog nooit van hem gehoord: componist Domenico Zipoli, een tijdgenoot van Bach en Scarlatti.

Hij werd opgeleid tot clavecinist/componist door de allerbeste leraren die er te vinden waren zijn in Italië. Zipoli barstte van het talent en werkte hard.

Toch werd hij uiteindelijk niét, naast Bach en Scarlatti, de derde klaviergigant uit de Barok. Waarom niet?

Je kent ze misschien wel, Rossini, Donizetti, Bellini….Vroeger dacht ik er anders over maar inmiddels weet ik dat het erg leuk is om een uitvoering van een Italiaanse opera bij te wonen.

Bij het maken van het  pianostuk voor deze aflevering werd ik geïnspireerd door deze vrolijke en ontroerende muziek.

Kijk ook eens op works for piano om pianomuziek te bekijken en te beluisteren tegelijkertijd

Krijg jij ook dat slaperige gevoel van het geluid van vallend water?

Mijn neef woont in Zwitserland. Onder het raam van zijn slaapkamer stroomt een bergbeekje. Daar kan ik jaloers op worden.

Deze aflevering gaat over ‘Falling water’. Een rustgevend pianostukje dat speelbaar is voor de meeste liefhebbers.

Beste luisteraar, dit kleine tekstje dat je nu aan het lezen bent, bevat, om de leesbaarheid te bevorderen, 6 komma’s, 3 punten en 1 uitroepteken. Ook in de muziek heb je interpunctie. Daarover gaat deze aflevering.

Tip, kijk ook eens op Works for piano om pianomuziek te beluisteren én te bekijken tegelijkertijd!

Over een reis naar deze schilderachtige omgeving met heel veel kleuren geel.

Helgeel van de bloeiende bremstruiken langs het spoor, zachtgeel van de zandwegen en okergeel van het leem dat als plaveisel veel boerenerven bedekt.

Waardoor raak je geïnspireerd? De natuur, een schilderij of een gedicht?  Ja, grote kans, maar het kan ook alledaagser: het weer, de buurtapp, het koffiezet apparaat….

Bij het maken van dit stuk was het een knikkerbaan. Een achtbaan voor knikkers triggerde bepaalde akkoorden. En bij die akkoorden kwam een melodie en een tegenmelodie. En toen werden vier maten ineens vijftig maten en was het stuk geboren.

Als ik deze inleiding schrijf, reis ik per trein door Duitsland, in de verte zie ik de heuvels van het Teutoburger Wald. Het weer was de afgelopen dagen niet geweldig geweest. Vanmiddag was er nog een hagelbui. En nu hangen de wolken laag rondom de toppen van de heuvels.

‘Going down the Hillside’, het nummer van deze aflevering, is bescheiden, bijna verlegen muziek, niet moeilijk om te spelen.

Het stuk is een een voorschot op de komende zomer. Met veel natuur, zon en mooie uitzichten.

Zoals je weet kan muziek heel wat teweeg brengen. Maar kan muziek ook kietelen?

Toen ik de muziek van deze aflevering voor het eerst aan iemand liet horen, zei ze: het kietelt! Ik was heel blij met die reactie want ik kietel haar graag.

Boven een stuk hoort een karakter aanduiding. Daar hoefde ik bij deze muziek niet meer over na te denken. Dat werd natuurlijk: ‘Kietelend’

De lijst erbij gepakt met al die prachtige aanduidingen zoals Vivace, Allegro, Andante. Want het moet wel in het Italiaans.

Jammer maar helaas: ‘Kietelend’ stond niet op de lijst…. Wat zet ik er dan boven? 

In de vorige aflevering kwam de ‘Tournedos Rossini’ ter sprake en er waren luisteraars die 'm op het menu hadden gezet! Deze keer wil ik graag vertellen over een belangrijk muzikaal ingrediënt: akkoorden.

Soms spint een melodie voort in een constant en rustig tempo terwijl de onderliggende akkoorden gaandeweg steeds korter duren. Wat merk je daarvan? Op een bewust niveau waarschijnlijk niets want je luistert vooral naar de melodie. Maar onbewust voel je dat de spanning van het stuk toeneemt. Wil je dit nou eens bewúst ervaren, luister dan naar ‘An Abundant Recompense’

voor meer muziek voor piano https://www.thijsdercksen.com

In deze kerstcolumn verklap ik het recept voor het componeren van het derde deel van de Vigo suite voor piano. Het gaat over het breken van akkoorden, het toevoegen van melodie en het op smaak brengen met een geheim ingredient.

Op de oevers van de Eisbach in München zie je toeschouwers genieten van een schouwspel dat nooit verveelt. Om beurten glijden surfplanken de rivier in, balanceren een paar seconden op de golf, gaan kopje onder en worden ongenadig meegesleurd met de stroming. Maar dan, na talloze mislukkingen is er één die het wel kan. Terwijl onder haar het natuurgeweld raast, glijdt zij sierlijk en schijnbaar moeiteloos door het water. Als de Venus op het schilderij van Botticelli surft ze op de top van de golf naar de overkant en stapt in alle rust aan wal.

Ik was zoals gewoonlijk ingedommeld maar merkte onbewust dat de trein vaart minderde en ik dacht: “wakker worden we zijn in Utrecht centraal”. De trein staat stil en ik kijk om me heen en zie tot mijn verbazing dat we in het spoorweg museum zijn. Door een wisselstoring waren we op een ander spoor terecht gekomen en reden we naar de Maliebaan en niet naar CS.

In de muziek gebeurt iets soortgelijks. Door op onopvallende plekken een fis te spelen in plaats van een f zet je a.h.w. stiekum een wissel om en kom je ‘verkeerd’ uit.

‘Alleen op de Wereld’: deze titel van misschien wel het allerberoemdste kinderboek, klinkt goed en triggert de verbeelding. Steengoede titel dus. Hoe zit het met ‘Vigo’?

Wil je de noten van dit stuk bekijken of wil je de muziek zelf spelen, ga dan naar https://www.thijsdercksen.com

Paarden, honden, apen, allemaal zijn ze niet gevoelig voor cadans en ritme. Dat Salinero, het paard van Anky van Grunsven, léék te kunnen dansen was te danken aan Anky. Met listige proeven is aangetoond dat mensen-baby's van nature wel maatgevoelig zijn. Maar wat niet aangeboren is is het gevoel voor melodie. Daarvoor is essentieel, las ik in een artikel, de vocale opvoeding van vooral de moeder.

Wil je 'Nico' voor je ogen zien afspelen? Ga dan naar https://www.thijsdercksen.com

Bedankt voor het luisteren!

^{La Discesa III - In de kantine van het conservatorium schoof ik regelmatig aan bij de slagwerktafel voor geheime informatie over ritmes. Een goed gespreksonderwerp was dan ‘de clave’. Een clave, letterlijk sleutelcode, is een overkoepelend ritme waarin alle andere ritmes moeten passen. Ik wist al dat er een Cubaanse clave bestond. Zou er dan ook een Braziliaanse clave bestaan? De partituur van dit stuk zie je op https://www.thijsdercksen.com}

_{‘La Discesa’, in het Nederlands: ‘de Afdaling’. In dit tweede deel van de pianosuite wisselen luie noten en ijverige noten elkaar af. De luie noten vormen gebroken akkoorden. De ijverige noten doen hun best om vooral melodisch te klinken. Het stuk heeft de cadans van een Barcarole, een gondellied. Een kalm tempo dus. En dat is bij een afdaling nooit verkeerd. meer pianomuziek op https://www.thijsdercksen.com}