DO GÓRY NOGAMI pracownia

Chwilę po dziesięcioleciu pracowni DO GÓRY NOGAMI zapraszam Was na rozmowę z Jackiem Ambrożewskim. Jacek jest absolwentem wydziału grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, zajmuje się ilustracją i projektowaniem graficzym. W obu tych dziedzinach był niejednokrotnie nagradzany.

Jacek Amrbożewski od 10 lat projektuje dla pracowni zaproszenia, plakaty czy materiały do wystaw. To pierwszy raz, kiedy rozmawialiśmy inaczej niż mailowo – i postanowiłam się podzielić z Wami tą rozmową.

Podcast to też zapis spotkania Jacka z nastoletnimi uczestniczkami zajęć w pracowni. Dzięki jego wizycie mogły sprawdzić, jak wygląda życie osoby, dla której bycie artystą stało się sposobem na życie.

Posłuchaj, jeśli chcesz bardziej poznać Jacka Ambrożewskiego: jego książkę „Ale odlot ”, wrażenia z pracy twórczej, rozwój artystyczny oraz to, czy lubi dzieci :)

Do usłyszenia,
Ewa

W Pracowni Do Góry Nogami rusza cykl spotkań Szkoła dla Rodziców. Projekt zajmie 10 tygodni – co piątek będą odbywać się trzygodzinne spotkania, w trakcie których każdy z będzie mógł wzmocnić swoje wychowawcze siły 😊

Projekt Szkoła dla Rodziców stworzyła Joanna Sakowska w oparciu o książki „Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły” oraz „Wychowanie bez porażek”. To ciekawy i głęboki kurs adresowany do osób, które mają własne dzieci albo z dziećmi pracują. Od lipca 2023 mamy kompetencje do tego, by móc dzielić się z Wami tym spojrzeniem na rodzicielstwo i wychowywanie dzieci.

Tematyka dotyczy wyzwań rodzicielskich: nagrody, kary, ról w rodzinie itd. Wszystko podane jest w praktyczny sposób, dający o wiele więcej niż przeczytanie książki. Szkoła dla Rodziców przynosi realne zmiany w życiu. Czujemy się spokojniejsi – upewniamy się, że nie tylko my mamy ciężko i bijemy się z myślami: „Co ze mnie za rodzic”. Zaczynamy rozumieć, że nie ma jednakowej odpowiedzi na problemy naszej rodziny, a narzędziami są gotowość, autentyczność i empatia.

W Pracowni DO GÓRY NOGAMI w Mińsku Mazowieckim Szkoła dla Rodziców startuje 17 listopada 2023. Już 27 października zapraszamy na spotkanie zero 😊 Zobaczysz tam energię tego projektu i poznasz jego założenia. Przyjście na spotkanie do niczego nie zobowiązuje 😊 Aby już dzisiaj dowiedzieć się więcej o Szkole dla Rodziców, posłuchaj tego odcinka podcastu.

Do usłyszenia i zobaczenia!
Ewa i Estera

Zapraszam Cię dziś do Pracowni Do Góry Nogami, w której tworzyliśmy gliniane portrety. Inspiracją była twórczość Nowosielskiego – rok 2023 uchwałą Sejmu jest rokiem właśnie tego artysty.

Z odcinka dowiesz się:

✅ Jak wygląda początek zajęć i otwieranie dzieci na działania twórcze
✅ Jak wprowadzić sztukę Nowosielskiego (i nie tylko) na zajęciach dla dzieci w wieku 6-8 lat
✅ Jak pokazać dzieciom sztukę, a jednocześnie pozwolić, by realizowały swoje pomysły
✅ Jak wygląda praca z gliną i czego się można przy niej nauczyć.


Podcast wieńczy rozmowa z Esterą Wiazowską o trudnych emocjach – co mają wspólnego z gliną? 🙂 Posłuchaj i poczuj klimat naszej pracowni 🎨

Do usłyszenia
Ewa

Indywidualne doświadczenie – to właśnie dzięki niemu możemy wypracować własny charakter wypowiedzi w sztuce. W Pracowni Do Góry Nogami organizujemy więc zajęcia, które umożliwiają doświadczenie, przeżycia.

Ten odcinek pomoże Ci przygotować zajęcia z lataniem w roli głównej. Inspiracją do powstania scenariusza była książka „Ale odlot!” Jacka Ambrożewskiego. Na 100 stronach znajdziecie wszystko, co lata! Były tam też wątki bajkowe i to zwłaszcza one przydały nam się na zajęciach.

W tych zajęciach ważne jest, by rozwijać dziecięcą wyobraźnię, wzmacniać poczucie wartości maluchów i sprawić, by poczuły się pewnie w realizowaniu pomysłów. Zwracamy też uwagę na to, by ćwiczyły zdolności wyobrażeniowe i manualne, by były pewne siebie w zakresie własnej wyobraźni.

Zajęcia składają się z poniższych części:
· Rozgrzewka, lecimy na arkuszu papieru – 15 minut
· Oglądanie książki „Ale odlot!”, rozmawiamy o latających przedmiotach – 10 minut
· Malowanie na kartce siebie, latającym na wybranym przez siebie przedmiocie – 35 minut.
· Omówienie prac – 10 minut.

W odcinku znajdziesz też spis przedmiotów, których potrzebujesz, by zrealizować takie zajęcia. Zapraszam do słuchania – sprawdź, jak zaangażować dzieciaki i pomóc im twórczo rozwijać się podczas warsztatów. Dowiesz się też, co ma cieciorka do zajęć o lataniu!

Chcesz napisać do mnie w sprawie zajęć w pracowni? Śmiało: ewa@dogorynogami.org

Ewa

W podcastowej serii Scenariuszy warsztatów zapraszam Cię do świata pracowni Do Góry Nogami – dzielimy się w niej pomysłami na organizację zajęć tak, by zarówno spełniały założenia prowadzących, jak i dawały mnóstwo frajdy dzieciom. :)

W tym odcinku pierwsze skrzypce grają kalambury: prosta i czasem niedoceniana zabawa z zachęcającym elementem tajemnicy. Sprawdza się idealnie do zajęć poświęconym temu, kto chce kim zostać w przyszłości!

O czym usłyszysz w odcinku?

• Jak połączyć ćwiczenie ruchów z wolnością ekspresji oraz wyzwolić ruch i improwizację w dzieciach?
• Czy trzeba zawsze ingerować w komunikację dzieci i jak ją wesprzeć?
• Dlaczego nie warto za wszelką cenę trzymać się planu zajęć?
• Jakie są sposoby na to, by maluchy słuchały się bez przerywania?
• Jakie korzyści czerpią dzieci z takich zajęć?
• No i… jaka atmosfera panuje podczas warsztatów w pracowni – masz okazję usłyszeć ją z bardzo bliska!

Jeżeli po wysłuchaniu podcastu zorganizujesz kalambury w grupie, nad którą sprawujesz pieczę, koniecznie daj mi znać: ewa@dogorynogami.org.

Do usłyszenia, Ewa

Bodźcem do nagrania tego odcinka był list od naszej słuchaczki, w którym przeczytałyśmy między innymi o tym, że jest duża presja, by być rodzicem na medal. „Ja bym chętnie usłyszała, że nie trzeba mieć szóstki z plusem z rodzicielstwa, a czasem można mieć trójkę, żebyśmy wszyscy byli szczęśliwi” – napisała Agata.

Nasze myśli z rozmowy:

–––
– Matki dostają bardzo negatywnych uwag. Od kogo dostają matki? Od siebie nawzajem. Dokładamy same sobie i pozwalamy, żeby otoczenie nam dowalało. W tym jest dużo złego porównywania się, które prowadzi do umniejszania swoich zasług. Jeśli nie robię czegoś idealnie, to nie jestem wystarczająca.

– Inne osoby mogą być źródłem inspiracji. Wtedy wychodzimy do rozwoju z nastawieniem: „Chcę być lepsza i się rozwijam”. Gorzej, gdy punktem startowym do rozwijania się jest zdanie: „Jak nie będę się rozwijać, to będę jeszcze bardziej beznadziejna”.

– Nadmiar opieki długodystansowo wcale nie wpływa dobrze na rozwój dziecka. Teraz mamy pokolenie zajęć dodatkowych. W traktowaniu naszych dzieci robimy czasem dużo tego, czego sami nie mieliśmy – co wcale nie oznacza, że nie przesadzimy. Mamy w sobie skłonność do przesady.

Ważne dla nas:

– Rodzicielstwo jest pełne porażek i błędów. To normalne.

¬– Warto zapytać dziecko, co dla niego jest ważne. Zanim wymyślimy supersobotę, zapytajmy, na co dziecko ma ochotę. Bo czy robisz to dla dziecka, czy dla siebie? Jeśli dziecko czegoś odmawia lub mu nie wychodzi, nie traktujmy tego personalnie. Jesteśmy gospodarzami relacji, ale życie jest dziecka.

– Wszelkie formy zajęcia się dziećmi wynikają z miłości, którą do nich mamy. Ale jest pewien błąd poznawczy: posyłamy dzieci na naukę języków, a dziecko nie podróżuje z nami, nie poznaje obcych ludzi, którzy mówią w tym języku… Po co mu więc te zajęcia? Jeśli ćwiczy taniec, a potem ma odrabiać matmę, a nie iść na dyskotekę szkolną, to po co mu te tańce? W ten sposób uczymy dzieci umiejętności, których potem nie może wykorzystywać w swoim życiu.

– Pilnujmy, aby dzieci nie były zapracowane, obwarowane zajęciami, organizowaniem swojego życia.

– Nasze dzieci mają tylko nas, nie mają porównania z innymi matkami. Dziecko cieszy się z mamy jaką ma.

– Nie zapędzajmy się w kozi róg wiecznych wymagań. „Mogę się bardziej starać, ale nie muszę”. Nie doceniamy, jak duży wpływ na rozwój dziecka ma nasze autentyczność i bezpieczne otoczenie. Autentyczność to pokazanie swojemu maluchowi, że czasem życie jest jakie jest. Dziecko nie będzie miało złudzeń. Będzie wiedziało, że problemy się rozwiązuje, że nic nie wygląda idealnie.

– Trzeba pokazywać swoje błędy dziecku i pozwalać jemu na nie. Inaczej nie będzie wiedziało, jak się pokłócić i pogodzić, jak podnieść się z porażki. Radzenie sobie z wieloma sytuacjami, szukanie sposobów na poradzenie sobie z nimi. Nie pomijać trudnych momentów, nieciekawych chwil, bo życie nie wygląda idealnie. Mądrością jest nie kryć tego przed dzieckiem.

– Cały czas aktualizujemy wiedzę o swoim dziecku, własnych umiejętnościach. Zmieniamy się, uczymy. Rozwijamy się, bo chcemy. „Chcę być dobrą mamą i robię to całe życie, to jest droga”.

Do usłyszenia,
Estera i Ewa

Witaj, tu Ewa Zychowicz. W tym odcinku podcastu rozmawiam z neurologopedką, terapeutką integracji sensorycznej, specjalistką wczesnego wspomagania rozwoju dziecka, pedagożką i trenerką, założycielką Centrum Diagnozy i Terapii Dziecięcej "Zygzak" w Mińsku Mazowieckim. Przed Wami Beata Wasilewicz!

Nasze myśli z rozmowy:

– Dlaczego zmysły są ważne? Bo odbieramy nimi świat. Jeżeli nasze zmysły szaleją, to w ten sposób odbieramy nasze środowisko i otoczenie.

– Po czym poznać nadaktywność któregoś zmysłu? Jeżeli mamy nadaktywny np. zmysł powonienia, to potrafimy wejść do autobusu i prawie zwymiotować ze względu na mieszające się tam zapachy. Dla niektórych to będzie niezauważalne, a dla innych tak rozpraszające, że nie będą umieli skupić na czymkolwiek innym.

– Integracja sensoryczna: na czym polega? IS to jest sposób, w jaki nasz mózg pobiera – przez nasze systemy zmysłowe – bodźce płynące z otoczenia. Opracowuje je i odpowiada na nie. Wszystko zależy od tego, jak bardzo nasze zmysły dobrze funkcjonują. "Trudności w integracji sensorycznej można zaczarować tak, by były Twoją dobrą stroną" – mówi Beata Wasilewicz.

– Czy każde zmysły powinny pracować na tym samym poziomie? Nie! Każdy z nas ma inne możliwości sensoryczne i dzięki temu mamy różne talenty. Niektórzy lepiej czują zapachy (to dobrzy znawcy perfum) albo smaki (wspaniali kucharze).

Ważne dla nas:

– Dzieci czasem stają się nadaktywne, agresywne: w ten sposób szukają doświadczeń, których potrzebuje ich mózg do prawidłowego rozwoju. Z odcinka dowiesz się o więcej o zmysłach początkowych, które są szczególnie ważne dla dzieci.

– Jak domowo wspierać maluchy i ich zmysł słuchu? Śpiewać kołysanki, czytać bajki – robić wszystko, co związane z głosem. Czytanie bajek przez tatę jest bardzo ważne, bo dzieci mają dużo głosów kobiecych w otoczeniu. Dzięki zróżnicowaniu głosów rozwijają się obie półkule mózgu.

– Rozmawiałyśmy też o ruchu, treningu. O zintegrowaniu się z ciałem. O byciu (nie)idealnym. O robieniu rzeczy nieschematycznie. I o tym, jak współczesne domy wpływają na nasze zmysły.

Do usłyszenia,

Ewa

Ostatnio na zaproszenie Biblioteki Miejskiej w Mińsku Mazowieckim poprowadziłyśmy zajęcia z młodzieżą. Tematem przewodnim były emocje, a główną rolę zagrała złość. W tym odcinku podcastu dzielimy się z Wami ważnymi uwagami dotyczącymi złości.

Ważne dla nas:

– Podczas zajęć Estera chciała odczarować tę emocję. Złość jest traktowana jak niepożądane uczucie, ale emocje po prostu w nas są. To nie złość jest zła – złe mogą być strategie radzenia sobie z nią.

– Jako dzieci słyszymy, że złość piękności szkodzi. Chłopcom też się nie wolno złościć, bo to znaczy, że coś puścili, a powinni być twardzi.

– Warto zadawać sobie pytania: Dlaczego coś mnie złości? Dlaczego mnie coś zirytowało? Za złością stoi wiele niewypowiedzianych emocji.

– Złość może być kołdrą, maską, która przykrywa coś pod spodem. A pod spodem są potrzeby.

– Żeby się wyregulować, trzeba poznać siebie. Można nawet wydrukować sobie listę potrzeb i na co dzień z niej korzystać!

– Warto wypowiadać na głos swoje potrzeby i opisywać, co czujemy. Dzieci czasem nie są gotowe, by nazywać emocje, ale uczą się tego również od dorosłych.

Nasze myśli z rozmowy:

– Co nakręca złość? Zwykle zmęczenie i pośpiech, stres. U dzieci – nadmiar bodźców i stresory. Głód i pragnienie u dziecka może nie przyjść z komunikatem, a z niepożądanym zachowaniem wobec kogoś innego.

– Co wygasza złość? Odpoczynek, wyjście za drzwi. Pomaga wyjście z miejsca zdarzenia w momencie, kiedy wiemy, że zaraz wymskną się słowa, których będziemy żałować. Ważne: trzeba szybko wrócić do rozmowy, a nie wracać z wyrzutami wobec drugiej osoby po długim czasie.

Nie na wszystkich to zadziała, ale złość wygasza liczenie, oddech, odpoczynek. Drzemka – jakże niemodna na naszej szerokości geograficznej. Redukcja bodźców. Zaspokajanie głodu i pragnienia. Skoro karmię wszystkich, to może i siebie też nakarmię?


Złość to nie jest brudny temat. Można go dotykać, ale potrzeba odwagi i autentyczności. Warto mieć odwagę do przyjmowania złości bliskich: to nie atak na nas, ale informacja o potrzebach.

Pamiętaj, że nie jesteś sama. Z Esterą możesz skonsultować trudną sytuację – albo zwyczajnie porozmawiać o swojej codzienności. Odezwij się do nas mailowo: ewa@dogorynogami.org.

Do usłyszenia w kolejnym odcinku!
Estera i Ewa

Punktem wyjścia do tego odcinka jest wiadomość od Pani Justyny, naszej słuchaczki, która napisała o tym, że była na kilku szkoleniach i mimo to wciąż nie wie, jak sobie radzić z rodzicami, którzy nie chcą słuchać.

Czego oczekujemy od siebie i od innych? Co takiego dzieje się w rodzicu, że prośba zamienia się w roszczenie? I co widzą najważniejsze osoby w tym całym zamieszaniu, czyli dzieci?

Nasze myśli z rozmowy:

- Roszczeniowość to coś innego niż brak gotowości do słuchania;
- Kontakt z rodzicami w szkole często odbywa się w biegu, w szatni. Rodzic wymienia z nauczycielem pospieszne maile. Nie ma przestrzeni na spokojną rozmowę, na cokolwiek poza zebraniami;
- Aby się faktycznie skomunikować, trzeba czuć się bezpiecznie i czuć się wysłuchanym;
- Nauczyciele potrzebują rodziców jako osób, z którymi mogą współpracować. Pytanie, czy ich tak traktują;
- Sytuacja nauczycieli też jest trudna. Uczą dzieci, czasem konfrontują się z rodzicami, a nad sobą mają jeszcze dyrektorów i kuratorów.

Ważne dla nas:

- Roszczeniowość rodzica mówi o dziecku, a nie o rodzicu;
- Zadawanie pytań zamiast natychmiastowej próby dowiedzenia swojej racji;
- Jako nauczyciel trzeba podjąć wysiłek, by się z rodzicem polubić, nie kalkować swoich przeżyć ze szkoły na sytuację szkolną dziecka.
- Rodzic jest pełnoprawnym uczestnikiem dyskusji – wobec niego nauczyciel nie ma pozycji osoby, która wie lepiej, jak to jest w przypadku nauczyciel – uczeń;
- Ja odpowiadam za swoje emocje i reakcje, za swoją edukację w tym zakresie, nawet jeśli na uniwersytecie tego nie uczyli.
Mierzysz się z trudną sytuacją swojego dziecka w szkole? A może jesteś nauczycielem lub nauczycielką, który ma trudności w kontakcie z rodzicami swoich uczniów? Nie bój się sięgnąć po wsparcie. Polecamy konsultację z Esterą, na którą umówisz się, pisząc na adres: ewa@dogorynogami.org.

Do usłyszenia w kolejnym odcinku!
Estera i Ewa

Z Panem Grzegorzem Kasdepke, autorem książek dla dzieci, m.in. kultowej serii o przygodach Detektywa Pozytywki oraz bliźniaków Kuby i Buby, spotkaliśmy się przy okazji Alei Gwiazd Literatury, wydarzeniu organizowanemu przez Miejską Bibliotekę Publiczną w moim rodzinnym mieście – Mińsku Mazowieckim. To coroczna uroczystość, podczas której wybitni autorzy dostają swoją nagrodę.

Tematem rozmowy były spotkania autorskie z dziećmi i dziecięce emocje. Czego dzieci oczekują od autorów książek? Skąd Pan Kasdepke bierze wiedzę o dzieciach? Dlaczego warto rozmawiać z dziećmi o uczuciach i czego rodzice mogliby robić więcej w temacie emocji swoich dzieci?

Serdecznie zapraszam do wysłuchania rozmowy, zostawiając Ciebie, Słuchaczko i Słuchaczu, z cytatem z rozmowy: „Dzieci to najważniejszy czytelnik. To jeszcze masowy czytelnik. Czytelnik, na którego wyobraźnię i aspirację można wpłynąć”.

Do usłyszenia! Ewa

Jak opędzić się od nawracających myśli, że coś w wychowywaniu mojego dziecka robię źle? Czasem czujemy się samotni w wychowywaniu dziecka, a równie często nie chcemy przyjmować nietrafionych porad od najbliższych. Gdzie szukać wsparcia?

Czy nadchodzi kiedyś koniec wychowania? Jaka jest różnica między wychowaniem a określonym wpływem na mózg dziecka? Jest pewien moment, kiedy wychowanie zmienia się w dawanie dobrych rad.

Nasze myśli z rozmowy:

- Jak ważne jest to, żeby reagować na pierwsze sygnały zwątpienia w swoje rodzicielstwo;
- Szkoły dla rodziców – cykl warsztatowy: warto o nim wiedzieć! Estera wkrótce będzie miała uprawienia trenerskie w szkole dla rodziców;
- W rodzicielstwie warto nauczyć się prosić o pomoc;
- Nabycie umiejętności myślenia o sobie jako o rodzicu, nie tylko o dziecku, które aktualnie nie zachowuje się tak, jak tego chcemy;
- Sami u siebie możemy budować fundament bycia dobrym rodzicem. Od momentu zostania rodzicem warto zdobywać narzędzia (zasób reakcji i umiejętności), a potem wykorzystywać je, kiedy będzie nam trudno;
- Mamy łatwość w porównywaniu się z innymi ludźmi, bo patrzymy na swoje kulisy, a na czyjąś scenę. Nie trzeba brać udziału w wyścigu, co dziecko już robi, a czego jeszcze nie.

Czym jest rodzicielskie SOS Estery?

To wspierająca rozmowa, na którą może umówić się każdy rodzic. Taka rozmowa odbywa się zdalnie (na Skype albo telefonicznie) lub w gabinecie. Spotkanie trwa 60 minut. Warto porozmawiać z kimś spoza systemu, kto spojrzy na nasze doświadczenia z szerszej perspektywy. Zachęcamy do skorzystania z takiego samowsparcia. Na spotkanie możesz się umówić, pisząc na adres mailowy: ewa@dogorynogami.org.

Do usłyszenia w kolejnym odcinku!
Estera i Ewa

Kiedy mowa o nadużywaniu smartfona, a kiedy trzeba zacząć leczyć uzależnienie od telefonu? Dlaczego dziecko przepada w telefonie? Jakie ograniczenia kontaktu z aparatem są nietrafione?
I co może zrobić rodzic, by - bez poczucia własnego wyrzeczenia - zapewnić dziecku atrakcyjny czas?

Zapraszamy do rozmowy o tym, czy naprawdę musimy wyrywać podopiecznym telefon z ręki. Z pedagogiem specjalnym, Esterą Wiazowską, opowiemy, co zaproponować dziecku, by uchronić je przed fonoholizmem i by samo regulowało swoją relację z urządzeniem. I o tym, jaka obecność rodzica pomaga czerpać korzyści z technologii. Jak korzystać z nich twórczo i budować równowagę między światem online i offline?

Nasze myśli z rozmowy:
- Ustalenia, normy i wzorce korzystania z telefonu dotyczą także rodziców. Rodzice muszą podlegać ograniczeniom i zasadom, które dotyczą wszystkich w domu w czasie bez telefonów;
- Odpowiedzialność za nauczenie dziecka, jak korzystać ze smartfona, leżą po stronie rodzica;
- Dziecko i telefon to dla rodzica bezpieczne rozwiązanie, bo zawsze można się z dzieckiem skontaktować. Można nauczyć dziecko, jak ma sobie poradzić, jeżeli będzie daleko od domu bez dostępu do telefonu;
- Dzieci nawiązują przez internet/telefon znajomości i przyjaźnie. Nie wolno im tego odbierać;
- W pracowni Do Góry Nogami mamy koszyk, w którym zostawia się telefony na początku zajęć 😊

Wspomniane w odcinku:
- Robert Cialdini i jego badania – wykorzystywanie elementów behawioralnych wspiera codzienność;
- Do Góry Nogami podcast – odcinek 6 o nudzie;
- Pieter Bruegel i jego obrazy.

Do usłyszenia w kolejnym odcinku!
Estera i Ewa

Rozmawiamy o dziecięcej samodzielności. Ten odcinek to petarda! Każda chwila to konkret do zastosowania od razu w domu. Estera - jak zawsze z miłością do dzieci - opowiada, że często wyręczamy je w codziennych czynnościach, żeby było szybciej. A kiedy trzeba zaopiekować się emocjami, zostawiamy dzieci same, wysyłając do pokoju, żeby przemyślały swoje zachowanie. Mądra i pomocna rozmowa.

Jeśli jesteś już zmęczona ciągłym powtarzaniem, co ma zrobić dziecko, zapraszam do słuchania.

Nasze myśli z rozmowy:

- Uczenie dzieci samodzielności to wzięcie odpowiedzialności za to, że dziecko zrobi to nie tak, jak my, nieidealnie;
- Nie poprawiamy po dziecku, jeśli ono nie potrzebuje pomocy;
- Gdy dziecko uczy się komunikować, to mówi, czego konkretnie potrzebuje. Póki prosi, możemy pomocy udzielać;
- Do wychowania dziecka potrzebna jest cała wioska – wioska to bezpieczne środowisko, ale bez „mamy-kwoki” i „taty-helikoptera”. We wiosce dziecko spotyka wyzwania;
- To rodzic wyrabia w dziecku nawyk czy przeświadczenie, że sobie nie poradzi - to może prowadzić np. do ciągłego odrabiania lekcji z rodzicami.

Wspomniane w odcinku:

- „Dziki ojciec”, autor: Szymon Grzelak
- "Dzieci potrzebują wiary w siebie", autor: Renate Zimmer
- Marek Kaczmarzyk, polski biolog i dydaktyk.

Do usłyszenia w kolejnym odcinku!
Estera i Ewa

Z internetu wylewają się pomysły na to, co zrobić, gdy dziecko się nudzi… zaś Estera Wiazowska w naszej rozmowie proponuje zrobić wielkie nic! Jak? Posłuchajcie, a słowo nuda od tej pory będzie muzyką dla Waszych uszu, a nie powodem do irytacji.

Z internetu wylewają się pomysły na to, co zrobić, gdy dziecko się nudzi… Zaś Estera Wiazowska w naszej rozmowie proponuje zrobić wielkie nic! Jak? Posłuchajcie, a słowo nuda od tej pory będzie muzyką dla Waszych uszu, a nie powodem do irytacji.

Ważne dla nas:

- nudy dziecięcej nie musimy traktować personalnie;
- możemy być ciekawi nudy dziecka, moment zatrzymania się przy niej jest dobry;
- jako rodzic albo osoba prowadząca zajęcia nie musimy podejmować odpowiedzialności za tę nudę i nie marnujemy wartościowego czasu dziecka;
- dziecko nazywa działania nudnymi, kiedy to jest dla niego nużące – niektóre zajęcia w trakcie uczenia się wymagają powtarzalności i to jest dla niego nudne;
- nie każdy moment życia musi być produktywny, czasem potrzeba przestrzeni, by rzeczy się poukładały w głowie;
- nuda jest przestrzenią dla kreatywności dziecięcej i stanem, w którym dziecko uczy się samowystarczalności, samodzielności;
- warto uczyć dzieci wytrwałości i cierpliwości.

Do usłyszenia w kolejnym odcinku!
Estera i Ewa

Co robić, kiedy dziecko przychodzi z pracą i pyta: „Czy ładnie?”. Dzisiaj rozmawiamy o tym, jak powinno wyglądać chwalenie, aby rozwijać u dzieci motywację wewnętrzną . Co jest właściwą formą? Czy jest recepta na budowanie poczucia własnej wartości poprzez chwalenie dziecka?
Mówimy o nieszczerych zachwytach, autentycznej relacji z dzieckiem i o tym, że słowo „fajnie” nie jest zbrodnią. Dzielimy się naszym doświadczeniem zebranym podczas pracy animatora kultury i pedagoga.

Podajemy przykłady, co u nas się sprawdza:
- szczerze odpowiadamy: „ładnie”;
- robimy wystawę prac i to dziecko o nich opowiada;
- zadajemy pytania: „A co to za czerwona kreska?” - dziecko staje się ekspertem;
- mówimy o procesie, w trakcie którego dziecko coś tworzy, np. „Widzę, że jesteś wytrwały”;
- świętujemy zwycięstwa w myśl zasady: mnie się coś udało, cieszcie się razem ze mną. Wtedy też możemy powiedzieć „FAJNIE!”. Spotkanie, świętowanie, bycie razem, kiedy jesteśmy z czegoś dumni;
- odchodzimy na chwilę od oceniania pracy według kryteriów „ładne”/ „nieładne” na rzecz tego, że jesteśmy w relacji rodzice z dziećmi blisko, stawiamy na tworzenie więzi. „Ważne jest to, że jestem z ciebie dumna!”;
- opisujemy, co widzimy w pracy, ale również cechy charakteru, które wspierały tworzenie dzieła, doceniamy wysiłek, nawiązujemy relacje. Szczerze mówimy „ładne!”.

Wspomniane w tym odcinku:
- notesik z zajęć z prof. dr hab. Wiesławem Bieńkuńskim, który zaszczepił w Ewie podczas studiów miłość do linorytu;
- książka „Jak mówić, żeby maluchy nas słuchały”, autorki: Joanna Faber i Julie King;
- uczestniczka zajęć pracowni Do Góry Nogami, Basia, którą bardzo serdecznie pozdrawiamy.

Do usłyszenia w kolejnym odcinku!
Estera i Ewa

Jako rodzice chcemy się dowiedzieć, czy nie marnujemy czasu i pieniędzy na zajęcia dzieci. A co, jak dziecko po prostu mówi: „Fajnie” lub nic nie odpowiada na pytanie: „Czy ci się podobało?”.

Jak i kiedy zapytać, aby uzyskać odpowiedź? To ważny temat i kompaktowa rozmowa. Jak pytać, aby uzyskać więcej informacji niż tylko: „FAJNIE!”.

Ważne dla nas:
- jest zadbanie o czas i miejsc,e aby było sprzyjające dla nas i dla dziecka,
- nie pytać, kiedy widzimy, że dziecko jest przemęczone, zmęczone,
- nie nakładajmy NASZEJ potrzeby informacji na dziecko,
- może czasem nie zadawajmy pytania, aby dać jemu pole, aby samo powiedziało,
- fajnie, mądrze stworzone pytania otwarte,
- dzielmy się z dzieckiem naszym dniem.

Wspomniane w odcinku:
- strona internetowa www.umyslnie.pl, autorka plakatu i pytań: Milena Cieśla.
I - jak zwykle u nas - dostaniecie praktyczne, uważne spojrzenie oczami matek, pedagożki i prowadzącej zajęcia. Chętnie usłyszymy Wasze historie. A jeśli wskazówka z tej rozmowy była dla Was pomocna, to ogromnie się ucieszymy, jeśli nam o tym opowiecie.

Do usłyszenia w kolejnym odcinku!
Estera i Ewa

Dzisiejszy odcinek w całości poświęcony jest talentowi. Rozkminiamy, jak to jest z zajęciami dodatkowymi dla naszych pociech. Czy, ile i jak je dobierać? I najważniejsze: jak wspierać talent u dzieci?

Czy dziecko samo CHCE, czy MUSI brać udział w aktywnościach pozaszkolnych?
Jak wygląda zrównoważony plan zajęć?
Kiedy jest za dużo a kiedy niewystarczająco?
Jak kształtuje się bierność i zaradność u dzieci, a potem dorosłych?

Dla nas było ważne:
1. Aby dziecko mogło się rozwijać, musi sprzyjać całe otoczenie. Zadbajmy o zrównoważony plan dnia i tygodnia, z czasem na odpoczynek.
2. Talent wymaga też pracy nad charakterem i cechami takimi jak wytrwałość, cierpliwość.
3. Nie trzeba się znać na wszystkim. Jesteśmy różni i to jest super.
4. Przy wychowywaniu dziecka utalentowanego lepiej być trenerem niż treserem. WSPIERAJMY
NASZE DZIECKO!
5. Jeśli dziecko ma radość i talent w jakiejś dziedzinie, to nie musi całego życia podporządkować temu talentowi. Może, ale nie musi. Dany talent i umiejętność mogą ubogacać życie człowieka i to jest OK. Ciekawe, bogate i różnorodne życie.

Wspomniane w tym odcinku:
- Książka „Mózg na tak”, autorzy: Siegel Daniel, Payne-Bryson;
- Rozmowa z Miłoszem Brzezińskim na Spotify. Ponieważ słuchamy ich dużo, nie pamiętamy
Dokładnie, który odcinek, jednak polecamy podcasty z Panem Miłoszem, każdy to wspaniała dawka wiedzy;
- Uczestniczki zajęć pracowni Do Góry Nogami: Paulinka, Tosia, Zuzia;
- Joanna Kalemba, Edukowisko.pl;
- Wywiad z Mietkiem Szcześniakiem;
- Książka „Leonardo da Vinci”, autor: Walter Isaacson;
- Książka „Pod presją. Dajmy dzieciom święty spokój”, autor: Carl Honore;
- Cytaty Janusza Korczaka, że najgorszy nauczyciel to ambitny nauczyciel. J. Korczak, Wychowawca ambitny, w: tegoż, Teoria a praktyka. Artykuły pedagogiczne (1919–1939), dz.cyt., s. 299.

Ciekawostki:
- Czas wolny dziecka kształtuje mózg ku kreatywnemu rozwiązywaniu problemów, a nie czekaniu na gotowe.
- Czas wolny dziecka jest tylko i wyłącznie dziecka! Kiedy to ono samo tworzy sobie to, czym chce się zająć. W taki sposób tworzymy podwaliny samosterowności osób dorosłych.
- Obraz „Mona Lisa” Leonardo da Vinci powstawał 16 lat!

Odkrycie:
Uczymy się przez całe życie, a nie tylko w dzieciństwie!
Dzieciństwo to już jest życie! To nie przygotowanie do życia.

Rozmowa jest naszpikowana ciekawostkami, informacjami i ważnymi myślami. Napisz nam jedną
rzecz, którą zastosujesz, albo była dla Ciebie najważniejsza. Z ciekawością czekamy na Twój
komentarz.

Do usłyszenia w kolejnym odcinku!
Estera i Ewa

O smutku rozmawialiśmy na podstawie historii siedemnastowiecznego malarza, portrecisty rodziny królewskiej Hiszpanii, Diego Velázqueza. Była to historia sztuki dla dzieci, a przy okazji lekcja z cyklu “trudne emocje”.
Mówiliśmy o poczuciu krzywdy i zmaganiu się z nią osoby dorosłej, chociaż ja zaplanowałam rozmowę o wytrwałości. Dzieci poruszone niesprawiedliwością w życiu malarza proponowały inne zakończenia jego perypetii życiowych - i tak zajęcia arteterapeutyczne miały w sobie trening twórczości.

Nasze myśli z rozmowy:

- Co niewygodnego jest w smutku i dlaczego od niego uciekamy? Bezradność, poczucie krzywdy, każda emocja jest stopniowalna i ma różne natężenie.
- Mamy tendencję do negowania trudnych emocji, które bolą. A co jeśli je nazwiemy i wypuścimy, aby nieprzepracowany smutek w przyszłości nie zamienił się w bóle somatyczne? Dla każdego smutek jest czymś innym. Smutek może być czasem refleksji, nowego początku.
- Smutek jest OK, to jedna z wielu emocji. Jeśli dziecko rozmawia z nami o smutku, nie zakładajmy czapki rozwiązywacza problemów. Nie przepytujmy i nie egzaminujmy dziecka: dlaczego jest smutne. Zaczekajmy na moment, kiedy będzie gotowe rozmawiać.
- Jesteśmy w stanie jako rodzić zaakceptować uczucia. Dajmy informację: “ja wierzę w ciebie” a nie “martwię się o ciebie”. Sami w życiu dajmy przykład, jak sobie radzimy ze smutkiem. Nie pocieszajmy, nie dawajmy rozwiązania, ale słuchajmy, doceniajmy za rozmowę o trudnych emocjach.

Wspomniane w odcinku:
- postać hiszpańskiego malarza Diego Velázqueza
- książka „Dalsze Gawędy o sztuce VI-XX”, autorka: Bożena Fabiani

Ciekawostki:
- internetowe, instagramowe filtry to nie wymysł XXI wieku. Poprawianie urody na portretach jest doskonale znane w świecie malarstwa, od dawna;
- neurony lustrzane tworzą się poprzez obserwację zachowań bliskich nas osób.

Do usłyszenia w kolejnym odcinku!
Estera i Ewa

Dzień dobry! Dobrze, że jesteś! Tak witam osoby wkraczające do mojej pracowni działań twórczych DO GÓRY NOGAMI. Rozgość się i słuchaj naszych opowieści.
Ja nazywam się Ewa Zychowicz i od 9 lat prowadzę pracownię i zajęcia artystyczne dla dzieci. Estera jest surdopedagogiem i na co dzień spotyka rodziców w poradni psychologiczno-pedagogicznej. W tym podcaście możesz usłyszeć nasze rozmowy o dzieciach i rodzicielstwie. Również o tematach związanych z branżą zajęć dodatkowych i animacją kultury.

Dzisiejszy odcinek w całości poświęcony jest tęsknocie. Powstał w 2021 roku, kiedy na świecie
panowała pandemia. Przez długi czas dzieci nie chodziły do szkoły, a zajęcia odbywały się zdalnie.
Interakcje, spotkania rodzinne i życie towarzyskie były zamrożone. I co w takiej niecodziennej sytuacji odczuwają dzieci?

Podczas zajęć w pracowni odczuwaliśmy niepokój i chaos, a pod jego powierzchnią ukrywała się
TĘSKNOTA. Jak wyglądały zajęcia? Czy rozmowa o trudniejszych emocjach popsuje dzieciom ich szczęśliwe dzieciństwo? Czy mocny i żywy smutek, który jest połączony z tęsknotą, może przerodzić się w szczęście?

Zapraszamy do wysłuchania. Jesteśmy arcyciekawe Twoich wrażeń i komentarzy.

Nasze myśli z rozmowy:
- Dajmy dziecku czas, aby emocje przeżywało po swojemu i nie biegnijmy od razu rozśmieszać i
pocieszać, “załatwić sprawę”,
- A co, jeśli tęsknimy za kimś lub za czymś, co już nigdy do nas nie wróci? Pozwolić na ból i
odczuwanie straty. Jak pozwolić płynąć temu bólowi? Jak wysłuchać dziecko bez dawania rad
i zasypywani pomysłami? Co zrobić, kiedy dziecko zalewa się łzami i głośno płacze?
- Jaką informację kierujemy do dziecka? Czy jest to “martwię się o ciebie”, czy raczej “wierzę, że
dasz sobie radę”?
- Siłę daje wspierająca obecność drugiej osoby i gotowość wysłuchania.

Wspomniane w tym odcinku:
- książka „Wielka księga uczuć”, autor: Grzegorz Kasdepke
- książka „Przyjaciele żyrafy. Bajki o empatii”, autorki: Joanna Berendt i Aneta Ryfczyńska

Do usłyszenia w kolejnym odcinku!
Estera i Ewa