γιορτή

Λεωνίδιο και Μαρτάνο. Δύο πόλεις αδελφοποιημένες ήδη από το 1990, δύο κόσμοι τόσο μακριά αλλά και τόσο κοντά, φέτος γιορτάζουν μαζί. Τσακωνιά Κυνουρίας Αρκαδίας και Σαλέντο Απουλίας Ιταλίας. Δύο τόποι, δύο πολιτισμοί με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Τσάκωνες και Γκρίκο συναντώνται φέτος στο Λεωνίδιο και απολαμβάνουν ένα ξεχωριστό Φεστιβάλ Μελιτζάzz από τις 6 έως τις 9 Ιουλίου στο Λεωνίδιο Αρκαδία

Γενέθλια για το 100ό επεισόδιο του podcast γιορτάζει η Μαρία Σολωμού, με φιλοξενούμενο τον γνωστό influencer Fipster. Μαζί απαντούν στην 25χρονη που τη νύχτα του γάμου της καλύτερης φίλης της βρέθηκε να κάνει σεξ με τον γαμπρό και δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί την κατάσταση. Ψάχνουν επίσης την ιστορία μιας 20χρονης που ένας πλούσιος και έμπειρος 55χρονος κατάφερε να την κατακτήσει, για να της πει στη συνέχεια ότι «δεν είναι έτοιμος για σχέση»... Ένα επεισόδιο που δεν πρέπει να χάσετε!

Δύο παιδιά, ένα οκτάχρονο κορίτσι κι ένα τετράχονο αγόρι, που έχουν χάσει τη μητέρα τους, μένουν με την άρρωστη γιαγιά τους γιατί ο πατέρας τους είναι ναυτικός. Η γιαγιά τους, που είναι φιλάργυρη, δεν παίρνει παραδουλεύτρα παρόλο που την έχουν ανάγκη κι έτσι όλες τις δουλειές-αγγαρείες τις αναθέτει στην εγγονή της. Εξαιτίας αυτής της στενάχωρης κατάστασης, η μικρούλα κάνει μια αναδρομή στο τελευταίο χαρούμενο Πάσχα που έζησαν μαζί με τη μητέρα τους…

Διαβάζει η ηθοποιός Κρίνα Δαλακλή.

Ηρωίδα της ιστορίας είναι η θεία Σοφούλα-Κωνσταντινιά ή Σαραντού όπως τη φώναζαν από το «Σαραντανονού». Μια γυναίκα σεβάσμια, με σύνεση, νοικοκυρωσύνη και μια καρδιά τόσο μεγάλη ώστε να χωράει παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα αλλά και βαφτιστήρια! Τη Μεγάλη Πέμπτη όλοι οι βαπτιστικοί της από τον μεγαλύτερο, που ήταν πια είκοσι ετών, μέχρι τη μικρότερη, την τελευταία βαπτιστική, τη Σοφούλα, την επισκέφθηκαν… 

Διαβάζει η ηθοποιός Κρίνα Δαλακλή.

Ο παπα-Διανέλλος και ο κυρ Κωνσταντός ο ψάλτης, συμφώνησαν να κάνουν την λειτουργία της Ανάστασης σ΄ έναν εξοχικό ναΐσκο για να λειτουργηθούν και οι βοσκοί και οι  ξωμάχοι της υπαίθρου. Πήγε ο παπάς, αλλά ο ψάλτης δεν φάνηκε, πράγμα που ανησύχησε πολύ τον παπά, φοβούμενος ότι δεν θα λειτουργήσει. Η γριά Μαθηνώ προσφέρθηκε να αναλάβει χρέη ψάλτη παρά τις αναγνωστικές της ελλείψεις και τις αντιρρήσεις του παπά για το φύλο της. Η λειτουργία όμως έπρεπε να γίνει και ξεκίνησε. Στα μισά της λειτουργίας δυνατές φωνές τη διακόπτουν. Ήταν ο κυρ Κωνσταντός. Στο δρόμο για το ξωκλήσι και μετά από πολλές περιπέτειες, έπεσε και χτύπησε. Με τη βοήθεια ενός βοσκού, έφτασε στο ξωκλήσι και ανέλαβε το ρόλο του, λαμπριάτικος ψάλτης. Με την ολοκλήρωση της λειτουργίας άρχισε το γλέντι με χορούς και σούβλες. 

Διαβάζει ο ηθοποιός Μάνος Ζούρας.

Ο Γιάννης του Λέκα, ο μοναχογιός της χήρας μάνας του, είναι ένα «χαρούμενο» παιδί, ιδιαίτερα θρησκευόμενο,  που το περιοδεύον Στρατιωτικό Συμβούλιο δεν τον στρατολογεί, τον κηρύττει «βλάκα» και τον απαλλάσσει από κάθε στρατιωτική υποχρέωση. Όταν η Μαλαμώ, ευσεβής χριστιανή, θέλει να επισκευάσει με την βοήθεια του άνδρα της τη στέγη του ναού του Χριστού του Κάστρου, μεταφέρει στην πλάτη της τις σανίδες που θα χρειαστούν και τις αφήνει κοντά στο ναό. Όμως, το Σάββατο που πάει στο εξωκλήσι για την επιδιόρθωση οι σανίδες λείπουν…. Ξαφνικά μέσα από το ναό ακούγονται περίεργοι θόρυβοι. Είναι ο Γιάννης του Λέκα που έχει ανάψει τα καντήλια και ψέλνει το «Χριστός Ανέστη», γιατί έχει βαρεθεί τη Σαρακοστή, ποθεί το Πάσχα και το προετοιμάζει. Ο Γιάννης είναι αυτός που θα τους αποκαλύψει και τον κλέφτη. 

Διαβάζει η ηθοποιός Κρίνα Δαλακλή.

Δεν φορούν στολή μα πολεμούν. Δεν σκοτώνουν, υποφέρουν και αγωνιούν. Μάνες, αδερφές, σύζυγοι, κόρες. Είναι οι γυναίκες της Ουκρανίας που βρέθηκαν στον δρόμο με μικρά παιδιά, σ’ ένα κομβόι προσφυγιάς με προορισμό το άγνωστο. Και δεν γιορτάζουν φέτος την «Ημέρα της γυναίκας» αλλά είναι όρθιες και αγωνίζονται να σώσουν ό,τι και όποιον μπορούν. Ο Αλέξης Κουβέλης που μόλις επέστρεψε από την κόλαση του πολέμου μίλησε με κάποιες από αυτές και τις κατέταξε στις δικές του ηρωίδες.

Από τη μια ο ευδιάκριτος στρατός της αστυνομίας, «για να μην καεί η Αθήνα». Από την άλλη, εναλλασσόμενοι κομματικοί στρατοί που ελέγχουν τον εορτασμό, με έμφαση στην κατάθεση στεφάνων, «ποιος, πού, τι». 48 χρόνια μετά τον Νοέμβριο του '73, ούτε κλαίμε ούτε και γελάμε με τις συγκρούσεις των στρατών της κάθε πλευράς. Ο Σταύρος Θεοδωράκης μιλάει για μια «κουρασμένη επέτειο, που δεν ήταν ποτέ παλλαϊκή εξέγερση αλλά ένας υπέροχος, μοναχικός αγώνας κάποιων εκατοντάδων νέων και φοιτητών».

Ανιαρές εθνικές γιορτές, ευκαιρία για σχολική αργία, κομφούζιο στα εφηβικά μυαλά… Ο τρόπος που η Εκπαίδευση προσπαθεί να συνομιλήσει με την Ιστορία, μόνο ελκυστικός δεν είναι για τους μαθητές. Αγνοεί τη μικρή ξαδέλφη της Παιδείας - την Τέχνη - που οδηγεί από άλλα μονοπάτια στο παρελθόν και «ξεκλειδώνει» το μυαλό να κατανοήσει και την καρδιά να συγκινηθεί. Ο Κωνσταντίνος Βρεττός, στο σημερινό «Τι φάση;!» προτείνει να αφήσουμε το σινεμά να μπει στις σχολικές αίθουσες.