νέα υόρκη

Κατακαλόκαιρο παιδιά και πάμε Δήλο, πάμε στη Νέα Υόρκη της αρχαιότητας! Στο κέντρο του Αιγαίου βρίσκεται το νησί που αντιπροσώπευε ταυτόχρονα το πιο φωτεινό και το πιο σκοτεινό πρόσωπο της αρχαίας Ελλάδας. Οι πάντες πέρασαν από εκεί, άλλοι έμειναν, άλλοι έφυγαν, η Δήλος όμως δεν έπαψε ποτέ να συγκινεί, να εκπλήσσει και να συναρπάζει. Ένα μέρος όπου πλούσιοι και φτωχοί έζησαν μαζί και συνέθεσαν το ψηφιδωτό αυτού του ιερού νησιού, στη μέση του Αιγαίου.

Σε αυτό το επεισόδιο του Podcast Όλα είναι δρόμος θα σας περιγράψω πως είναι να τρέχεις στον Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης ίσως τον δημοφιλέστερο Μαραθώνιο του κόσμου και της σειράς των 6 World Marathon Majors.

World of Running

Όλα είναι δρόμος:
Facebook Page
Instagram
website: https://olaeinaidromos.gr
website: http://georgiossavvidis.com/

Νέα Υόρκη, Μελβούρνη, Πεκίνο, Σαγκάη, Παρίσι είναι μόνο κάποιοι από τους σταθμούς που υπηρέτησε ως διπλωμάτης ο Γιώργος Βέης, ενώ παράλληλα ήταν σταθμοί και στην ποιητική του πορεία. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε επτά ευρωπαϊκές γλώσσες και στα κινεζικά. Μιλά για την γνωριμία με τον Μπόρχες, τις παράλληλες πορείες με τον Σεφέρη, ενώ παραθέτει κι άλλες ενδιαφέρουσες ιστορίες που τον διαμόρφωσαν, ώστε να έχει μια θητεία πετυχημένη, τόσο ως πρόξενος όλων των Ελλήνων, όσο και σαν άνθρωπος των γραμμάτων και των τεχνών.

Ο καθηγητής πολιτικής ιστορίας και συγγραφέας Θάνος Βερέμης, με αφορμή την αυτοβιογραφία του «Όρος των Ελαιών», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Καστανιώτη, μιλά για το παρελθόν και το παρόν. Ο περιπετειώδης πατέρας του από την Αρκαδιά που έζησε στη Νέα Υόρκη, στο Σικάγο, στην Αλάσκα και στη Χιλή, η πανέμορφη «ωραία Ελένη» μητέρα του, η στοργική γιαγιά που τον κράτησε κοντά της, η γνωριμία με τον Σεφέρη, η στενή σχέση με τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, η πενηντάχρονη σχέση αμοιβαίας αγάπης με τη γυναίκα του που έχει φύγει από τη ζωή, ο Έλιοτ, ο Καλβίνο, ο Γκρόσμαν, ο Ερντογάν, είναι μερικά από τα πρόσωπα που φωτίζονται μέσα από τα μάτια του συγγραφέα και του ιστορικού μέσα από μια γλαφυρή και συγκινητική αφήγηση.

«Γιατί γελάτε δυνατά;», ρώτησα τον Κωνσταντίνο Τζούμα. «Ναι, πολύ συχνά γελάω δυνατά, έχεις δίκιο. Ποιος ξέρει τι ξορκίζω. Ίσως γιατί θέλω να παρασύρω και τους άλλους να γελάσουν κι αυτοί». Μετά μιλήσαμε για τον γάμο του στην Νέα Υόρκη. «Είχε πλάκα. Στο δημαρχείο της Νέας Υόρκης ντυμένοι στα λευκά και βγαίνοντας έξω πέσαμε πάνω σε μία διαδήλωση νοσοκόμων. Λευκά και αυτοί. Ε είχε πολλή πλάκα!». Για τη μοναξιά του. «Θέλω να βγαίνω από το ντους χωρίς να σκουπίζομαι και να μην φωνάζει κάποιος ΄΄θα γεμίσεις το σπίτι νερά΄΄, ΄΄μη - μη θα βρέξεις τα σεντόνια’’». Για την πρώτη περιπέτεια του με τον καρκίνο: «Τι ζωή θα ήταν αυτή χωρίς μια σοβαρή ασθένεια. Για να αισθανθείς ότι επιβίωσες κιόλας».  Για τον πόνο: «Μπαινόβγαινα για κανένα τετράμηνο στον Ευαγγελισμό για χημειοθεραπείες, παρακεντήσεις κλπ. ΄΄Πονάτε;΄΄ με ρωτούσαν. ΄΄Και να πονάω θα στο δείξω;΄΄». Για το γυναικείο σώμα: «Το κόκαλο των ώμων μ’ αρέσει πάρα πολύ, γιατί πέφτουν πολύ ωραία τα ρούχα επάνω του». Για το αντρικά ρούχα. «Το τζάκετ του ταυρομάχου είναι από τα πιο γοητευτικά αντρικά ρούχα που έχω δει ποτέ μου». Για τα ανεκπλήρωτα όνειρα: «Ήθελα να ιππεύσω άλογα. Όπως στο σινεμά. Με μπότες και σπιρούνια. Και να με πηγαίνει μέχρι την κρεβατοκάμαρα». Και κάπου εκεί ρώτησα τον Κωνσταντίνο Τζούμα – άγνωστο γιατί – πώς θέλει να είναι η κηδεία του. «Θα είχε πλάκα ένα τραγούδι του  Ντύλαν», μου απαντά. «΄΄Knockin’ on Heaven’s Door΄΄. Και μετά σκέφτηκα… τι σημασία έχει βρε, αφού δεν πρόκειται να το χαρείς, μήπως θα το πάρεις χαμπάρι; Εδώ δεν έχω πάρει χαμπάρι – Σταύρο μου - πώς πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια. Δηλαδή καμιά φορά σκέφτομαι ΄΄είναι δυνατόν΄΄; ΄΄Έλα ρε συ΄΄! Ο χρόνος είναι πολύ περίεργο πράγμα. Διότι, δεν φτάνει που είναι δική μας εφεύρεση, μας καταπιέζει κιόλας. Αυτό πάλι, τι σου λέει ας πούμε. Ο χρόνος…». Κάπου εκεί τέλειωσε η βόλτα μου με τον Κωνσταντίνο Τζούμα εκείνο το φθινόπωρο του 2007.  Τελευταία φορά που τον είδα ήταν πριν λίγες μέρες στην ανηφόρα του Λυκαβηττού. Φορούσε πάλι λευκά. Κάτι ανάμεσα σε πιτζάμες και φόρμες. Στηριζόταν στον τοίχο και με μικρά μικρά βήματα πλησίαζε την Σκουφά. Να περάσει απέναντι και να καθίσει στην αγαπημένη του ψάθινη πολυθρόνα του Φίλιον.  Και ναι, τώρα που το σκέφτομαι ξανά, ήταν και ο Ντύλαν εκεί. Με την κιθάρα του να του τραγουδά…

Ρεμπέτικο και τζαζ στην Νέα Υόρκη, στις αρχές του 20ου αιώνα. Στο πάλκο του διάσημου καφέ Αμάν «Marika’s”, η Μαρίκα Παπαγκίκα που ξεκίνησε από την Κω και με στάσεις στη Σμύρνη, στην Αλεξάνδρεια και την Αθήνα έφτασε τελικά στην Αμερική, δημιουργώντας έναν μύθο, τόσο με τη φωνή της όσο και με την πολυτάραχη ζωή της. Την εποχή αυτή -της μετανάστευσης, του κραχ και του απόηχου του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου- ζωντανεύει σε μια ιδιαίτερη θεατρική και μουσική παράσταση.

Κύπριοι και Έλληνες πολιτικοί εξαπολύουν μύδρους τις τελευταίες ώρες εναντίον του Αρχιεπισκόπου Αμερικής. Ο Σταύρος Θεοδωράκης όμως καλεί να ακούσουμε τον Ευάγγελο Βενιζέλο, που ως συνταγματολόγος καθηγητής προσπαθεί να επαναφέρει στην τάξη όλους αυτούς τους βαθιά ανιστόρητους που δείχνουν πλήρη απουσία αίσθησης για το καθεστώς του Οικουμενικού Πατριαρχείου.