Στη συναυλία θα φωνάξω «όχι στην εισβολή του Πούτιν»

Στην αφίσα της Συναυλίας Ειρήνης στα Προπύλαια το σύνθημα είναι «να σταματήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία». Είναι όμως άδικο να μην αναφέρονται πουθενά ο Πούτιν και η εισβολή, τη στιγμή που σε άλλες χώρες ολόκληρο το πολιτικό φάσμα καταδικάζει τη Ρωσία χωρίς περιστροφές. Άλλωστε, όλη η αλήθεια κρύβεται στο πλακάτ μιας Ουκρανής: «Αν η Ρωσία σταματήσει να πολεμάει, δεν θα υπάρχει πόλεμος. Αν η Ουκρανία σταματήσει να πολεμάει, δεν θα υπάρχει Ουκρανία».

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν μπορεί να φύγει από τη Ρωσία. Όχι γιατί μπορεί να κρέμεται πάνω από το κεφάλι του ένα διεθνές ένταλμα σύλληψης, αλλά γιατί δεν υπάρχουν και πολλά μέρη που θα ήταν ευπρόσδεκτος - αρκεί να μην σκεφτεί να πάει στο Άγιον Όρος για προσευχή και εξομολόγηση… Ο Κώστας Γιαννακίδης σχολιάζει πώς η Ρωσία μπορεί να βγει από τη δεινή θέση που την έφερε ο πόλεμος με την Ουκρανία, χωρίς να κουβαλάει τον Πούτιν στην πλάτη της.

Ποιος το περίμενε ότι ένας (πρώην) κωμικός ηθοποιός θα πολεμούσε στα ίσα έναν (πρώην) αρχιπράκτορα της KGB. Κι όμως ο Ζελένσκι -παρά τις φήμες ότι θα το έσκαγε- είναι εκεί και πολεμάει. Όπως εκεί είναι -στους δρόμους της Μόσχας- όσοι Ρώσοι δεν συμφωνούν με τον πόλεμο του Πούτιν. Ο Σταύρος Θεοδωράκης που έκανε ρεπορτάζ στην Ουκρανία, μιλάει για τους ήρωες που αξίζουν τον σεβασμό μας, για τους Δαυίδ που πολλοί θα μιμηθούν στο μέλλον, όποια κι αν είναι η έκβαση αυτού του πολέμου.

Ντυμένοι με γνωστές μάρκες και κρατώντας τσάντες Λουί Βιτόν, οι ξεριζωμένοι από τον πόλεμο στην Ουκρανία μας θυμίζουν ότι από τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί να βρεθούμε στη θέση τους. Ο Σπύρος Λάμπρου συνομιλεί με μια παρέα νέων κοριτσιών από την Ουκρανία και θυμάται ότι -παρά τις διαφορές στην εικόνα- σε όλους τους πολέμους που πήγε το κλάμα των παιδιών όταν πέφτουν οι βόμβες είναι το ίδιο, όπως και ο φόβος στα μάτια των αμάχων.

«Πόσα παιδιά ακόμη πρέπει να πεθάνουν; Πείτε στις Ρωσίδες μητέρες, πρέπει να ξέρουν, ότι εδώ οι γιοι τους σκοτώνουν παιδιά». Ήταν το μήνυμα στο instagram της Ολένα, συζύγου του προέδρου της Ουκρανίας Ζελένσκι. Μπορούμε να πούμε την αλήθεια στα παιδιά για τον πόλεμο ή θα ακολουθήσουμε το γιαπωνέζικο “san-dzaru”, το παράδειγμα των τριών πιθήκων που δεν βλέπουν, δεν ακούνε, δεν μιλάνε. Η Χριστίνα Ιορδανίδου σχολιάζει στο νέο επεισόδιο του podcast «Ουκρανία: έγκλημα και τιμωρία».

Πρόσφατα σκεφτήκαμε «έλα, μωρέ, πόσο θα χιονίσει;» και βρεθήκαμε στη συνέχεια αποκλεισμένοι και εγκλωβισμένοι! Τις περισσότερες φορές δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι κάτι κακό θα μας βρει και καθησυχάζουμε τον εαυτό μας ότι οι ανησυχίες είναι υπερβολικές. Κάπως έτσι, όλοι πίστεψαν ότι ο Πούτιν δεν θα πραγματοποιούσε την απειλή του να εισβάλλει στην Ουκρανία. Ο Κώστας Γιαννακίδης αναρωτιέται μήπως κι αυτή τη φορά ξορκίζουμε το χειρότερο, μη πιστεύοντας ότι μπορεί να συμβεί.

Το αγόρι που περπάτησε μόνο του, κλαίγοντας, προς τα σύνορα της Ουκρανίας για να γλιτώσει από τη φρίκη του πολέμου, συγκλόνισε όλο τον κόσμο. Κρατώντας στο ένα χέρι του μια πλαστική σακούλα και στο άλλο σφιχτά μια σοκολάτα είναι ένα από τα παιδιά-πρόσφυγες, που υπολογίζονται ήδη στο ένα εκατομμύριο! Η Λώρα Ιωάννου αναζητά ποια είναι η αλήθεια αυτών των παιδιών, που μέσα σε μια στιγμή ενηλικιώθηκαν επώδυνα, κι αν μπορούμε να την ακούσουμε.

Έχει ο πόλεμος φωνή; Ακούστε τον Ευκλείδη, που μιλάει κρυμμένος μέσα στο σπίτι του στη Μαριούπολη ενώ γύρω του πέφτουν βόμβες. Χωρίς φως, νερό και επικοινωνίες, ο Έλληνας ομογενής που πρόσφερε πολύτιμη βοήθεια στους ανταποκριτές από την Ελλάδα, μεταφέρει την αγωνία όσων έχουν εγκλωβιστεί στην πόλη που πληρώνει βαρύ τίμημα μετά την ρωσική εισβολή. Ο Αλέξης Κουβέλης μεταφέρει τα λόγια του Ευκλείδη και εύχεται ο φίλος που έκανε μέσα στον πόλεμο να είναι κάπου σώος και ασφαλής.

Μια χώρα ισοπεδωμένη, σχεδόν δύο εκατομμύρια άνθρωποι ξεριζωμένοι, παγκόσμια αβεβαιότητα για το τι μας ξημερώνει. Παράλληλα, παρακολουθούμε δύο στρατόπεδα στον πιο φορτισμένο ανταγωνισμό ποιανού ο πόλεμος είναι ο καλύτερος, τίνος οι προθέσεις είναι κατά βάθος ανιδιοτελείς, ποιος από τους ηγέτες είναι πιο ψυχοπαθής. Όλοι θέλουν να είναι με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας, οι περισσότεροι καταλήγουν στη λάθος πλευρά της υστερίας. Και ξεχνούν πως «στον πόλεμο δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, υπάρχουν μόνο σκοτωμένοι». Η Γιούλα Ράπτη σχολιάζει.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης επέστρεψε από την Ουκρανία έχοντας στο σακίδιο του μια σημαία που του χάρισε μια γυναίκα. Σε ένα από τα λίγα ανοιχτά μαγαζιά στο κέντρο μιας πόλης κάποιοι αγοράζουν κίτρινα και γαλάζια υφάσματα με το μέτρο. Τα χρώματα της σημαίας τους. Μια κυρία ήθελε πέντε μέτρα από κάθε χρώμα. «Τι θα το κάνετε;», την ρωτά ο Σταύρος. «Θα ντύσω το μπαλκόνι μου στην πολυκατοικία. Δεν κατεβαίνω στο καταφύγιο. Και όταν χτυπάνε οι σειρήνες βγαίνω στο μπαλκόνι. Να ξέρουν ότι είμαι εκεί».