αρχαία τραγωδία

«Ο κόσμος δεν έχει πια χώρο για έναν Αίαντα. Αυτός ο ατρόμητος γίγαντας που τον έτρεμαν οι Τρώες κατάντησε τώρα, όπως το θέτει ο Γιαν Κοτ, ένας "ιδρωμένος χασάπης". Αντί, όμως, να ιδρώνει εξολοθρεύοντας εχθρούς, έχει κλειστεί στη σκηνή του και μουσκεύει ξεκοιλιάζοντας μοσχάρια. Η Αθηνά επινόησε αυτή την γκροτέσκα παρωδία βουτηγμένη σε αίμα βοοειδών για να τον γελοιοποιήσει. Ο ηρωικός κόσμος έχει καταρρεύσει. Ο Αίας δεν μπορεί πια ούτε να ζήσει ούτε να πεθάνει ηρωικά. Χωρίς τιμή, "άτιμος", είναι ένας ζωντανός νεκρός. Το μόνο που του απομένει είναι η αυτοκτονία... Ουδέποτε αναδύεται πιο σπαραχτική η μοναξιά του, από ό,τι σε αυτές, τις τελευταίες ώρες της ζωής του».

— Λουίζα Αρκουμανέα

Οιωνοί, κατάρες και μιάσματα∙ αποφάσεις των θεών από τη μία, ακραία ανθρώπινα πάθη από την άλλη: όλα ετούτα μαζί έχουν πλέξει τον φονικό ιστό που τυλίγει τον Αγαμέμνονα, ενώ εισέρχεται αποκαμωμένος στο λουτρό του. 

Κι ενώ ο θάνατος είναι το τελευταίο πράγμα που περνάει από το μυαλό του ήρωα, ο Αισχύλος έχει αριστοτεχνικά συνθέσει γύρω από τον μελλοθάνατο ατμόσφαιρα απειλητική, εκθέτοντας όλες τις παραμέτρους που οπλίζουν το χέρι της Κλυταιμνήστρας με το φονικό όπλο. 

Η συζυγοκτόνος βασίλισσα δεσπόζει με την παρουσία της σε ολόκληρη την τραγωδία. Με ποιους τρόπους επιτυγχάνεται η αναπαράστασή της ως ανατρεπτική, απειλητική, εξωφρενική; Σε δύο κυρίως επίπεδα καταδεικνύεται η υπέρβαση των ορίων εκ μέρους της: στο επίπεδο της γλώσσας και σε αυτό της σεξουαλικότητας.