aäŸabeyler

1960 ihtilalinden sonra kurulan Adalet Partisine
destek verir, Süleyman Demirel’i evinde
misafir eder. 1977 seçimlerinde İzmir’den milletvekili
adayı olan Turgut Özal’ı da desteklemiştir.
Bunları yaparken Hacı Kemal ağabeyin
siyasetten hiçbir şahsî beklentisi olmamıştır.
Hacı Kemal ağabeyi 1960’ta İzmir’de tanıdım.
O zamanlar Ramazan aylarında İzmir’e
vaaza gelen Tahir Büyükkörükçü Hocamızın
vaazlarını takip ederdi. Elindeki teybi ile onun
gölgesi gibiydi. 1963’ten itibaren de Yaşar Tunagür
Hocamızın vaazlarını teybi ile takip etti.
Ayrıca Hacı Kemal ağabeyimizi Mustafa Birlik
ağabeyimizin evindeki Risale-i Nur sohbetlerinde
de görüyordum.
Hacı Kemal ağabeyimiz, M. Fethullah Gülen
Hocaefendi’nin vaazını ilk olarak nasıl duyduğunu
şöyle anlatmıştı: “Ben Cuma namazı için
Başdurak Camiine gittim. Takunyaları ayağıma
geçirdim, abdest alıyorum. Baktım, hoparlörden
bir ses geliyor ama nasıl bir ses! Bir hoca
vaaz ediyor. O zaman Kestanepazarı’ndaki
vaaz, merkezî sistemle çevre camilerde dinleniyordu.
‘Allah Allah!’ dedim. Bu nasıl vaaz böyle?
Nurları anlatıyor. Böyle vaaz mı olur, nasıl şey
bu? Sanki bu dünyadan değil de başka bir âlemden
geliyordu bu ses. O gün takunyalarla gittim
Kestanepazarı Camiine. Hocaefendi’yle asıl tanışmamız
böyle oldu. Ertesi gün beraber Karşıyaka’ya
sünnet düğününe gittik. Bütün hocalar
orada. Hepsi konuştu, o konuşmadı. Herhalde
rekabet olur diye, konuşmak istemedi. Dönüşte
bindik gemiye; güvertede oturmadı, ambara
indi hemen. Cebinden bir kitap çıkardı, başladı
okumaya. Ben sürekli tetkik ediyorum. Dedim:
Bu ne Tahîr Hoca’ya benziyor ne de Yaşar Hoca’ya.
Allah selamet versin ikisini de çok severim
ama bu hiçbirine benzemiyor, bambaşka…
Kendi kendime ‘Hacı Kemal, işte yıllardır aradığın
mürşidi buldun. Bundan sonra bu hocanın
peşinden ayrılma.”
Gerçekten de Hacı Kemal ağabey, M. Fethullah
Gülen Hocaefendi’ye gönülden en derin bir
muhabbetle bağlıydı, tavsiyelerini emir telakki
eder, hatta ima ve işaretlerini bile değerlendirip
onlardan kendine pay çıkarırdı.
Hocaefendi bizim bir hatamız, bir yanlışımız
olduğu zaman çoğu zaman doğrudan yüzümüze
vurmaz, Peygamber Efendimizin (sallallâhu aleyhi
ve sellem) usulü ile “Ne oluyor ki bazıları şöyle
yapıyor?” diyerek umuma hitap edip herkesin
içinde o yanlışı yapan ders alsın diye bir üslup
kullandığı gibi, bizlere “Bazı arkadaşlarımız…”
diye meseleyi anlatırdı. Çoğu zaman biz esasen
Hocaefendi’nin bizlerden hangimizi kastettiğini
bilirdik, ama Hacı Kemal ağabey bunların
hepsini kendi üzerine alır, “Vallahi, Hocaefendi
bunları bana söylüyor, ben şöyle yapmalıyım,
ben böyle yapmalıyım” der ve her sözden hisse
kapıp ibret ve ders alarak güzel işler yapardı.
Gerçekten, mürşidleri “Bana hitap ediyor” diye
dinlemek, çok iyi istifade etmeye vesile olur.
Hocaefendi’den 12 yaş büyük olan Hacı Kemal
ağabeyin bu hâli hepimize bir örnekti.
Hocaefendi Ege Üniversitesinin bulunduğu
İzmir Bornova’da, Cuma vaazlarına başladığı
dönemde, aynı gün akşam namazından sonra
soru-cevaba başlar, yatsıyı biraz geciktirir, bilhassa
o günlerde üniversitede öğrencilere yönelik
dinsizlik propagandalarına dair ileri sürülen
sorulara uzun uzun cevaplar verirdi. Bunların
bir kısmı Sızıntı dergisinde neşredildi ve kitaplaştırıldı.
O cevapları teypten birkaç defa dinledikten
sonra öğrenciler de profesörlere ve arkadaşlara
bunları anlatırlardı. Böylece çok güzel
hizmetler olurdu. Onun için Hacı Kemal ağabey,
İstanbul’dan tanıdığı, hatırının geçtiği ileri gelen
kimseleri perşembeden uçakla İzmir’e getirir,
Cuma vaazını ve akşamki soru-cevapları
dinletir, cumartesi ve pazar günleri de onları
üniversite civarında öğrencilerin kaldıkları evlere
götürüp Hizmet’i tanıtmaya çalışırdı.

Mustafa Sungur ağabey, Üstad Hazretleriyle
olan görüşmelerini şöyle anlatıyor:
“1946–1947 seneleri, Risale-i Nur’u tanıyıp
okumam, iman davasına âşina olmam yıllarıdır.
Ona talebeliği en büyük nailiyet telakki ettiğim,
ezelî ve ebedî bir nura yöneldiğim yıllarıdır. Ah
o yıllar, hayali bile cihana değer…
Emirdağ’a gelinceye kadar yolda heyecanımız
son hadde varırdı. Üstad’a kavuşabilmekteki
sonsuz sevinç ve iştiyakımıza had yoktu.
Evet, orada Emirdağ’da varlığımızın bütünü ile
bağlandığımız birisi vardı. Sanki o bizim her
şeyimiz idi. Bizim kalblerimizi derinden etkilemişti.
Onda gördüğümüz şefkat, merhamet
sebebiyle en müşfik manevî bir baba ve ana
gibi ona koşardık. O bizim sebeb-i hidayetimiz,
vesile-i necatımız, büyük Üstadımızdı.
O günleri hayal eder, Emirdağ’a doğru yol
alırken ve yakınındaki küçük tepecikte Emirdağ’ın
evleri görünüp kasabaya girerken, nihayet
Çalışkanlar dükkânından şefkatli sinesine
ulaşırken, o anları hatırladığımda gözyaşlarımı
tutamam… Şüphe yok ki benim gibi onun
Nur’undan hayat bulan herkes, bu tatlı gözyaşlarını
tutamamıştır. Çünkü onun huzurundaki
anlar, dakikalar, saatler, şüphe yok ki âlem-i
bekadan birer sahneydi. Sonsuzluğa doğru
uzanan hayattar ve nurlu safhalar idi… Huzur-
u Muhammedî’nin (sallallâhu aleyhi ve sellem)
bir in’ikâsı idi. O saatler, o dakikalar, ‘Bir dakika
vücud-u münevver, milyon sene vücud-u ebtere
müreccahtır’ denilen sırra mazhardı. Evet,
onu bir timsal-i rahmet, bir mücessem şefkat
gördük ve bulduk. Hâlıkımızın nihayetsiz lütfuydu
o… Gecemizi gündüze kalbeden bir nur,
bir şems-i manevî idi.