πατέρας

Πολλοί έγιναν εύκολα Αθηναίοι πολίτες από νόμο του Σόλωνα και στη συνέχεια από τον Κλεισθένη. Ύστερα, όμως, για να γίνεις πολίτης έπρεπε να γεννηθείς Αθηναίος, πρώτα από Αθηναίο πατέρα και μετά το 451 από Αθηναίους γονείς. Οι Αθηναίοι θέλησαν έτσι να γίνουν και να μείνουν μία ερμητικά κλειστή ομάδα καταγωγής. Δεν ήταν αυτό αντιδημοκρατικό, αλλά αντίθετα αποτελούσε εγγύηση της ομοιογένειας που ήταν αναγκαία προϋπόθεση για τη λειτουργία της άμεσης δημοκρατίας.

Πώς είναι να μεγαλώνεις το παιδί μιας άλλης γυναίκας; Η 25χρονη που γράφει στη Μαρία Σολωμού μιλάει για τη σχέση που έχει με τη βιολογική μητέρα του παιδιού του άντρα της. Όταν μετακόμισε στην Ολλανδία στα 18 της για να είναι με τον άντρα της, ανέλαβε και την ανατροφή του γιου του. Στην αρχή οι σχέσεις μεταξύ των δύο γυναικών ήταν πολύ καλές αλλά στην πορεία προέκυψε ζήλεια από τη μία πλευρά. Ποια είναι η απάντηση της Μαρίας;

Νέα επιστημονική έρευνα στις ΗΠΑ ρίχνει φως σε αυτό το φαινόμενο που είναι πιο συχνό απ΄ όσο νομίζουμε.

Ο Νικόλας Παπαχρυσοστόμου είναι επικεφαλής αποστολών των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Έχει συντονίσει δεκάδες διασώσεις προσφύγων στη Μεσόγειο. Για μία από αυτές έχει πολλούς λόγους να μην την ξεχνά. Ήταν μία διάσωση μες στην καρδιά μιας νύκτας χωρίς φεγγάρι που έδειχνε καταδικασμένη από την αρχή. Ένας άντρας ήταν σε παραλήρημα και φώναζε. Ο συντονιστής δεν ήξερε γιατί. Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μπροστά στα μάτια του είχε ξεκληριστεί η οικογένεια του Κριστιάν. Οι δύο τους αντάλλαξαν αριθμούς. Πώς επανενώθηκαν;

ΥΓ. Τα ονόματα των προσώπων που αναφέρονται στη μαρτυρία  έχουν αλλάξει προκειμένου να διατηρηθεί η ανωνυμία τους για σκοπούς προστασίας.

Το 1993 ο επτάχρονος Νίκος Δουρής ζει μαζί με τον πατέρα και τη μητέρα του σε ένα μικρό σπίτι στην Ερμιόνη Αργολίδας. Όταν μια μέρα εξαφανίζεται,  σύσσωμο το χωριό βγαίνει στους δρόμους να τον ψάξει. Τελικά λίγες ώρες μετά την εξαφάνισή του θα βρεθεί δολοφονημένος και κακοποιημένος σε μία αλάνα κοντά στο σπίτι του. Αυτή θα είναι μόνο η αρχή μίας από τις πιο ανατριχιαστικές υποθέσεις στα ελληνικά χρονικά.

Η Αγάπη, με αφορμή τη γιορτή του πατέρα, μιλάει για τον πατέρα της. Θυμάται τα δάκρυα χαράς που έκανε κάθε φορά που την έβλεπε σε μια παράσταση και γινόταν κατακόκκινος, αλλά και τα βράδια που την σκέπαζε πριν κοιμηθεί. Πιστεύει ότι είναι εύκολο να νιώσει ένα παιδί ότι είμαστε δίπλα του, αρκεί λίγη ώρα και το 100% της προσοχής μας. Τελικά όπως λέει, υπάρχουν άντρες με παιδιά και υπάρχουν και Μπαμπάδες.

Η Μαρία Σολωμού «παρασύρεται» από τον χειμαρρώδη Φάνη Λαμπρόπουλο, σε ένα επεισόδιο podcast που έχει… απ’όλα! Συζητούν για τη μάστιγα των ημερών: τα φίλτρα του Instagram, για το αν οι άνδρες πρέπει να περιποιούνται τον εαυτό τους, το φλερτ μέσω ίντερνετ και τη ζωή μετά τη γέννηση του παιδιού του αλλά και χωρίς αλκοόλ. Γιατί θέλει σε πέντε χρόνια από τώρα να παίρνει σύνταξη και εφάπαξ; Ο Φάνης Λαμπρόπουλος αναλύει τα πάντα σε ένα «καυτό» επεισόδιο.

Όλοι θυμόμαστε από το σχολείο κάποια πράγματα για την κληρονομικότητα. Αν και οι δύο γονείς είναι μελαχρινοί με καστανά μάτια, τότε το παιδί πιθανότατα να γεννηθεί μελαχρινό με καστανά μάτια.  Με την αποκωδικοποίηση του ανθρώπινου γονιδιώματος όμως μπορούμε πλέον να κάνουμε κι άλλες προβλέψεις και να ξέρουμε αν κάποιος κινδυνεύει να νοσήσει από κάποια σοβαρή ασθένεια ή αν θα είναι στοργικός πατέρας! Σε αυτό το επεισόδιο ο καθηγητής μας εξηγεί όλα όσα λένε για εμάς, τα γονίδιά μας.

Τα ξημερώματα της 8ης Οκτωβρίου του 2001 το Κέντρο Άμεσης Δράσης λαμβάνει ένα ανατριχιαστικό τηλεφώνημα. Οι αστυνομικοί κατευθύνονται στην οδό Βολανάκη 5, στους Αμπελόκηπους. Πίσω από την πόρτα του διαμερίσματος βρίσκουν μία πραγματικά φρικιαστική σκηνή. Παντού υπάρχουν αίματα. Από την άκρη του δωματίου και τον άντρα που είναι καλυμμένος με αίμα ακούγεται η φράση: «Σκότωσα τον διάβολο.» Ο 31χρονος Βασίλης Πολέμης ήταν κατά γενική ομολογία ένα ήσυχο παιδί. Τι τον οδήγησε λοιπόν στη δολοφονία του πατέρα του;

Η διαρροή ενός ερωτικού βίντεο του γιου του σε συνδυασμό με την κατακραυγή μιας απαρχαιωμένης και ομοφοβικής κοινωνίας στην Κάρπαθο, οδήγησαν τον πατέρα του παιδιού στο να δώσει τέλος στην ζωή του. Σφαίρα στο κυνηγετικό όπλο που χρησιμοποίησε αποτέλεσαν τα ομοφοβικά σχόλια, τα οποία δεν μπόρεσε να αντέξει και επέλεξε τον θάνατο έναντι της ντροπής. Ένα τραγικό περιστατικό με πολλούς ηθικούς αυτουργούς, εκτός από έναν. Το ίδιο το παιδί. Ο Κωνσταντίνος Βρεττός σχολιάζει.

Μια αδιανόητη ιστορία. Πριν από 16 χρόνια έμεινε έγκυος και κράτησε το παιδί, ενώ εκείνος της έκανε μήνυση για «κλοπή σπέρματος» και γύριζε στα κανάλια λέγοντας τον πόνο του. Εκείνη προχώρησε τη ζωή της και έχει κρατήσει όλα τα ντοκουμέντα σε περίπτωση που η κόρη της θελήσει να μάθει για τον πατέρα της. Ένα άλλο κορίτσι, η Ελλη, στα 32 της διαπιστώνει ότι έχει αλλεργία όχι στο προφυλακτικό αλλά στο ανδρικό μόριο. Τι απαντάει η Μαρία Σολωμού;

Η διεμφυλική Τζωρτζίνα Σορεντίνο έχει να δει τον πατέρα της περισσότερα από πέντε χρόνια. Η απουσία του στο εξωτερικό, είχε ως αποτέλεσμα να δει την κόρη του πριν εκείνη ξεκινήσει την φυλομετάβαση, με την Τζωρτζίνα να είναι διστακτική ως προς το να την δει. «Θα ερχόμουν Γερμανία αλλά ντρέπομαι» είπε στον πατέρα της με εκείνον να την προτρέπει να αποβάλλει τα αισθήματα ντροπής. «Έχω αλλάξει τελείως μπαμπά, Πώς θα έρθω;» τον ρώτησε, με εκείνον να απαντάει αυτό που κάθε παιδί έχει ανάγκη να ακούσει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

Η παλιά ρήση παραμένει επίκαιρη σε κάθε εποχή. Παιδιά, έφηβοι και αργότερα ενήλικες κουβαλάνε τα τραύματα από τα πάθη και τα λάθη των γονέων. Δύο νέα κορίτσια αποδεικνύουν με την ιστορία τους μία από τις πιο γνωστές πτυχές αυτής της παθογένειας: τις επιπτώσεις που έχει στη ζωή τους ο αλκοολισμός του πατέρα τους. Η πρώτη, 21 ετών, δηλώνει ότι δεν έχει κανένα συναίσθημα για τον μπαμπά της, που πίνει καθημερινά εδώ και μια δεκαετία και αρνείται να δει κάποιον ειδικό. Η δεύτερη, 24 ετών, εξακολουθεί να ζει με τον αλκοολικό πατέρα της, παρότι η μητέρα και ο αδελφός της εγκατέλειψαν το σπίτι, μετά από τη βίαιη συμπεριφορά του. Ποια είναι η γνώμη της Μαρίας Σολωμού;

Ο Χρήστος Χωμενίδης θυμάται την πορεία του καρκινοπαθή πατέρα του προς τον θάνατο, ενώ παράλληλα άνθιζε η δική του εφηβεία. «Η κορτιζόνη, είναι μαγικό φάρμακο, σε οδηγεί χορεύοντας στον τάφο -είχε πει κάποιος γιατρός- και πραγματικά στο σπίτι ζήσαμε 4 μήνες μια αλλόκοτη κατάσταση. Φίλοι και γνωστοί κατέφθαναν για να τον αποχαιρετήσουν και στο σαλόνι μας στηνόταν κάθε βράδυ κανονικό πάρτι. Κρασί, μεζέδες, μουσική στο πικάπ… Μέχρι που χόρεψε και ζεϊμπέκικο με το εντελώς δικό του στυλ που θύμιζε φοξ τροτ». Την ίδια ώρα, ο έφηβος Χρήστος ζήταγε «παρηγοριά» στη μεγαλύτερη 16χρονη ξαδέρφη του, απλώνοντας το χέρι του στο στήθος της, στο σκοτάδι μιας αίθουσας σινεμά...