the review

Γιατί το «Bridgerton» αποτελεί την πιο δημοφιλή σειρά διεθνώς του Netflix; Είναι η δεύτερη σεζόν που μόλις άρχισε να προβάλλεται το ίδιο ελκυστική με την πρώτη; Αν όχι, σε τι υπερείχε η πρώτη από τη δεύτερη σεζόν; 

Η σειρά «Bridgerton» στο Netflix, που υπογράφει η παραγωγός Shonda Rhimes, η δημιουργός του επιτυχημένου «Grey's Anatomy», εμπνευσμένη από 8 ιστορικά ρομαντικά μυθιστορήματα της πολυβραβευμένης Julia Quinn, αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο τηλεθέασης. Απέκτησε φανατικούς φαν σε όλα τα πλάτη και μήκη του πλανήτη όχι μόνο για τη ρομαντική πλοκή της και το αυτοσαρκαστικό χιούμορ της, αλλά και για τα κοινωνικά ζητήματα με τα οποία καταπιάστηκε. Πιθανόν και λόγω των ιδιαίτερα απενοχοποιημένων ερωτικών σκηνών. 

Τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους: η πρώτη σεζόν ήταν στη Νο1 θέση του Netflix όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά συνολικά σε 76 χώρες, καθώς όπου είναι διαθέσιμη η πλατφόρμα, βρισκόταν σταθερά στο top 10. Έγινε η 5η κορυφαία παραγωγή όλων των εποχών του Netflix ξεπερνώντας και την τεράστια επιτυχία του «The Queen's Gambit». Η δεύτερη σεζόν που άρχισε να προβάλλεται στις 25 Μαρτίου έχει ξεπεράσει σε τηλεθέαση και την πρώτη σεζόν. 

Κι όλα αυτά χάρη σε μια σειρά καινοτομιών καθώς είναι μια ιστορία μυθοπλασίας που δεν κρατάει απαραίτητα την πιστότητα της εποχής, αλλά είναι προσαρμοσμένη σε σύγχρονα μηνύματα, απαλλαγμένη από προκαταλήψεις και αποφασισμένη να προβάλλει ιστορίες στις οποίες συμπεριλαμβάνονται άνθρωποι, αντί να αποκλείονται.

Άλλωστε τα μυθιστορήματα της Julia Quinn διακατέχονται από ρομαντισμό, πάθος, χιούμορ, με μια σύγχρονη φεμινιστική ματιά που σπάει κοινωνικά στερεότυπα και προκαλεί συζητήσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι η Julia Quinn έχει τον άτυπο τίτλο της σύγχρονης Τζέιν Όστεν και ακριβώς αυτό θυμίζει η περίτεχνη οκταλογία της: Μια πανέμορφη, μοντέρνα εκδοχή του «Περηφάνια και Προκατάληψη».

Γίνεται πράγματι «το σώσε» στο θέατρο Παλλάς της οδός Βουκουρεστίου; Παραμένει «Το σώσε» του Μάικλ Φρέιν όσο φρέσκο όσο ήταν όταν πρωτοανέβηκε το 1982; Ποιοι είναι οι μηχανισμοί της κωμωδίας σήμερα;

Το έργο «Noises Off», όπως είναι ο αυθεντικός τίτλος της σπαρταριστής κωμωδίας του Βρετανού θεατρικού συγγραφέα Μάικλ Φρέιν ανέβηκε το 1982 στο Λονδίνο και αμέσως μετά, το 1983 στην Αθήνα σε μία ιστορική παράσταση σε μετάφραση Σταμάτη Φασουλή, Ξένιας Καλογεροπούλου και Άννας Παναγιωτοπούλου, που του έδωσαν τον τίτλο «Το σώσε», και σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά. Πρόκειται για ένα έργο για τον κόσμο του θεάτρου και όλα όσα ευτράπελα που μπορούν να συμβούν κατά τη διάρκεια των προβών αλλά κυρίως κατά τη διάρκεια μιας παράστασης που τίποτα δεν πηγαίνει σωστά και διαλύονται τα πάντα, πίσω από τη σκηνή αλλά και πάνω σε αυτή.

Στην Ελλάδα έχει παιχτεί έκτοτε αρκετές φορές από διάφορους θιάσους άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο πετυχημένα, ενώ φέτος με αφορμή την επέτειο των 40 χρόνων από την παγκόσμια πρεμιέρα του, ανεβαίνει στο θέατρο Παλλάς της οδού Βουκουρεστίου σε μετάφραση και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη με δημοφιλείς ηθοποιούς όπως τον ίδιο τον σκηνοθέτη και τους Σμαράγδα Καρύδη, Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, Στεφανία Γουλιώτη, Γιώργο Χρυσοστόμου, Λένα Παπαληγούρα, Γιώργο Ψυχογιό, Δάφνη Δαυίδ και Γιώργο Ζυγούρη.

Τα «Κόκκινα Φανάρια» του Αλέκου Γαλανού ανέβηκαν πρώτη φορά στη σκηνή το 1962 από τον σκηνοθέτη Αλέξη Δαμιανό στο ιστορικό Θέατρο Πορεία. Αποτέλεσε μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία και όπως ήταν αναμενόμενο ένα χρόνο μετά μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Βασίλη Γεωργιάδη με ένα λαμπερό cast δημοφιλών πρωταγωνιστριών και πρωταγωνιστών της εποχής. Για το ελληνικό κοινό οτιδήποτε σχετιζόταν με την Τρούμπα, τους οίκους ανοχής και τα καμπαρέ αποτελούσαν ταμπού. Η ταινία ωστόσο έγινε κι αυτή επιτυχία όπως η παράσταση, παρόλο που ο συγγραφέας δεν συμφώνησε με το αποτέλεσμα που είδε στην οθόνη, και πήρε διαβατήριο για το Φεστιβάλ των Καννών όπου και προβλήθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα και έφτασε μέχρι τις υποψηφιότητες των Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας. Παράλληλα η μουσική και τα τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου έκαναν δική τους ξεχωριστή καριέρα.
 

Ως θεατρικό έργο έχει ανέβει πολλές φορές έκτοτε, σχετικά πρόσφατα μάλιστα τόσο από το Εθνικό Θέατρο όσο και από το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά. Φέτος η ομάδα CARTEL και ο σκηνοθέτης Βασίλης Μπισμπίκης έκαναν μια ενδιαφέρουσα καινοτομία και στη θέση των cis γυναικών μπήκαν τρανς, πατώντας επάνω στην κουίρ αισθητική των φαντεζί ντραγκ σόου σε μια απόπειρα ανάδειξης μιας ζοφερής πραγματικότητας.

Ο Χρήστος Παρίδης και ο Γιάννης Κωνσταντινίδης είδαν την παράσταση και σχολιάζουν όλα όσα την κάνουν να ξεχωρίζει σε σχέση με τη διάσημη ταινία και όχι μόνο. Τελικά το εγχείρημα στο σύνολο του είναι μια πετυχημένη μεταγραφή από τον παλιό κόσμο στο σήμερα;

 This week we dive into the bizarre world of Danganronpa! Killer Robot Bears abound in this mind blowing "killing game" anime adaptation of the much loved video game! Will hope prevail? Will we FINALLY find an anime Marika likes!?