θέατρο

Σπουδαίος σκηνοθέτης μεγάλων παραστάσεων σε Ελλάδα και εξωτερικό, πρώην διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, ανιψιός του Μάνου Κατράκη,  είναι μόνο λίγες προτάσεις για να περιγράψεις τον Στάθη Λιβαθινό. Μας μιλά για τη ζωή και το βιβλίο του «Τρείς Εποχές» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Πατάκη γνωρίζουμε καλύτερα τον άνθρωπο που μεγάλωσε στα Εξάρχεια, σπούδασε στη Μόσχα και έγινε ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες της χώρας.

Ποια είναι η διαχρονική αξία του «Έκτου πατώματος» του Αλφρέντ Ζερί;  Γιατί έχει αγαπηθεί τόσο πολύ από το ελληνικό κοινό; Αποτελεί η φόρμουλα Παναναγιωτοπούλου-Κραουνάκης-Νικολακοπούλου, του 1991, εγγύηση για την επιτυχία του φετινού ανεβάσματός του; 

Τέλη δεκαετίας του ’30 σε μια λαϊκή πολυκατοικία στο Παρίσι εν μέσω οικονομικής κρίσης, όπου στο 6ο πάτωμα ζουν οι εκπρόσωποι των χαμηλότερων οικονομικά στρωμάτων. Στην ηθογραφία αλλά συνάμα κωμωδία του Ζερί μάς αποκαλύπτεται η καθημερινότητα τους και ξεδιπλώνονται οι έρωτες τους, οι ζήλιες, οι καυγάδες τους, τα όνειρα που κάνει ο καθένας για τη ζωή του. Όνειρα που συνήθως αποδεικνύονται αυταπάτες, αλλά που τους δίνουν δύναμη να αντέξουν τις δυσκολίες της καθημερινότητάς. Μέσα από την εξέλιξη του έργου, οι ήρωες συνειδητοποιούν ότι πάνω και πέρα από τα όνειρα –που σχεδόν ποτέ δεν γίνονται πραγματικότητα– υπάρχει η αγάπη, η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη, η αίσθηση ότι παραμένουμε ενωμένοι απέναντι σε κάθε δυσκολία. Ότι μόνο μέσα από την ειλικρινή συμπόρευση μπορούν να βγούνε αληθινοί νικητές στο άνισο αγώνα της ζωής.

Η παράσταση «Το έκτο πάτωμα» ανεβαίνει στο θέατρο Ακροπόλ σε διασκευή της Άννας Παναγιωτοπούλου, μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη και στίχους τραγουδιών της Λίνας Νικολακοπούλου. Η σκηνοθεσία είναι του Γιώργου Βάλαρη ενώ στο κείμενο συμμετείχαν και οι ηθοποιοί της παράστασης. Τα σκηνικά υπογράφει ο Μανόλης Παντελιδάκης και τα κοστούμια ο Χάρης Σουλιώτης. Ο σχεδιασμός φωτισμού είναι του Λευτέρη Παυλόπουλου.

Πρωταγωνιστούν οι Υρώ Μανέ, Κώστας Μακεδόνας, Ελένη Καστάνη, Δανάη Λουκάκη, Μαριαλένα Ροζάκη, Αρμάν Εδουάρδος Μενετιάν, Βασίλης Αθανασόπουλος, Δημήτρης Φραγκιόγλου και η Ευαγγελία Μουμούρη. Στο ρόλο του Οσπό ο Δημήτρης Πιατάς, ενώ αφηγήτρια είναι η Μίρκα Παπακωνσταντίνου. 

Επίσης συμμετέχουν οι μουσικοί Δημήτρης Κίκλης (πιάνο), Αποστόλης Παρασκευαΐδης (ακουστικό μπάσο) και Άρτεμις Βαβάτσικα.

Σε αυτό το επεισόδιο καλεσμένος της Ελπίδας είναι ο Γιώργος Λυκιαρδόπουλος, ιδρυτής του πολιτιστικού οργανισμού Λυκόφως που αναλαμβάνει μεγάλες θεατρικές και μουσικές παραγωγές. Ποια είναι όμως η δουλειά ενός παραγωγού; Και πώς αντιμετωπίζει ο ίδιος τόσο τις προβλεπόμενες δυσκολίες, όπως το απαιτητικό πρόγραμμα και τη διαχείριση των καλλιτεχνών, όσο και τις απρόβλεπτες, όπως το «λουκέτο» λόγω της πανδημίας και την αποτυχία μιας παράστασης στα ταμεία; Και τελικά, θα άλλαζε αυτό που κάνει για κάτι άλλο;

Ο εμβληματικός σκηνοθέτης του ελληνικού θεάτρου Κώστας Τσιάνος «φωτίζει» πλευρές του Νίκου Ξανθόπουλου που έφυγε από τη ζωή. Αγαπημένος μαθητής του Δημήτρη Ροντήρη στο Εθνικό Θέατρο, αγαπημένος συνάδελφος και φίλος του Μάνου Κατράκη, άρχισε την θεατρική του καριέρα στον απαιτητικό θίασο της κυρία Κατερίνας (Ανδρεάδη). Ευγενής, βιβλιόφιλος και αθόρυβα αλληλέγγυος, υπήρξε ο απόλυτος αντιστάρ παρά την τεράστια δημοφιλία του. Κέρδισε τον απόλυτο σεβασμό όλων των ανθρώπων του θεάτρου και του κινηματογράφου.

Τι θέση μπορεί να έχει στο σήμερα η κουβέντα δυο γυναικών για το σεξ από τη μακρινή Ευρώπη της Αναγέννησης; Mπορούν δύο άντρες να μιλούν με ενσυναίσθηση και αγάπη για τη γυναικεία σεξουαλικότητα και την παραγνωρισμένη ανάγκη της γυναικείας απόλαυσης στο σεξ; 

Ο Αποστόλης Ψαρρός και ο Φώτης Λαζάρου μιλούν για το τολμηρό θεατρικό που ανεβάζουν στο θέατρο Φούρνος στα Εξάρχεια, δίνοντας μας την πιο αναπάντεχη, φεμινιστική παράσταση για το γυναικείο σώμα, που με καυστικό χιούμορ μιλά για τους ακόμη επίκαιρους πατριαρχικούς περιορισμούς και το νόημα της πραγματικής ελευθερίας του σώματος.

Τι είναι το CBD; Μην βιαστείτε να απαντήσετε, γιατί σε αυτό το επεισόδιο του Health People θα μάθουμε το CBD... αλλιώς. Η Δρ. Χάρις Καρνέζη έφερε στην Ελλάδα το Γνωσιακό Συμπεριφορικό Δράμα ή εν συντομία CBD, ένα νέο ψυχοπαιδαγωγικό μοντέλο που βοηθά τα παιδιά που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού και του συνδρόμου Άσπεργκερ να αντιληφθούν τα ταλέντα τους. Μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη στην Ευλαμπία Ρέβη αποκαλύπτει γιατί ο αυτισμός δεν πρέπει να μας τρομάζει.

Φωνή, φωνή, φωνή και ξανά φωνή! Και ποια φωνή μιλάει για τη φωνή σε αυτό το επεισόδιο! Μια γυναίκα που τραγουδάει σαν να παίζει θέατρο και παίζει θέατρο σαν να τραγουδάει. Μια εμπνευσμένη γυναίκα που εδώ και 20 χρόνια κρατάει έναν «κύκλο» ανοιχτό για όποιον θέλει να μπει σ’ αυτόν και να ενώσει τη φωνή του με άλλες φωνές. Δασκάλα, σκηνοθέτης, ηθοποιός, τραγουδίστρια. Κυρίες και κύριοι η Μάρθα Φριντζήλα στο MusiCast!

Γιατί το Θέατρο Τέχνης επιστρέφει με μια νέα εκδοχή της «Στέλλας»; Πόσο διαφέρει το έργο του Ιάκωβου  Καμπανέλη από τη θρυλική ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη; Υπάρχει αναγκαιότητα ενός ανεβάσματος του έργου σήμερα;

Στο συνοικιακό υπαίθριο «Νυχτερινό κέντρο η Μαρία» τραγουδάει η Στέλλα, μια γυναίκα ανεξάρτητη, ανυπότακτη και αδιάφορη για τον κοινωνικό αντίκτυπο που προκαλεί η ελεύθερη ζωή της. H Στέλλα επιμένει να ορίζει η ίδια τον εαυτό της, να ζει τον έρωτα χωρίς όρια και να μην συμβιβάζεται με τα κοινωνικά «πρέπει». Στο πρόσωπο του Μίλτου, η Στέλλα θα βρει το αρσενικό αντίρροπο του δικού της δαιμονίου. Ο έρωτάς τους θα τους οδηγήσει αναπόφευκτα σε σύγκρουση καθώς ο Μίλτος θα προσπαθήσει, προτείνοντάς της γάμο, να υποτάξει την ελεύθερη φύση της. Η Στέλλα εγκαταλείπει τον Μίλτο στα σκαλιά της εκκλησίας και με την απόφασή της αυτή προσβάλει τόσο την «ανδρική τιμή» του, όσο και τις κατεστημένες αντιλήψεις του κοινωνικού τους περιγύρου. Ο δρόμος του αίματος που από καιρό έχει ανοίξει, τώρα πρέπει να κλείσει. Ένα «άγριο γλέντι, ακόμα πιο άγριο», όπως προειδοποιεί ο Μίλτος, ετοιμάζεται…

Το έργο, γραμμένο το 1954, είναι κυρίως γνωστό από την κινηματογραφική του εκδοχή του Μιχάλη Κακογιάννη που σημείωσε τεράστια επιτυχία. Στην παράσταση του Θεάτρου Τέχνης (συμπαραγωγή με το Εθνικό Θέατρο) η τραγική ερωτική ιστορία διαδραματίζεται μέσα σε έναν κόσμο που με τα ρεμπέτικα τραγούδια και το γλέντι προσπαθεί να αποδράσει από την καταπιεστική καθημερινότητα, τα έμφυλα στερεότυπα και τα οικονομικά αδιέξοδατης μεταπολεμικής και μετεμφυλιακής Ελλάδας, αναζητώντας παράλληλα την ταυτότητά του. 

Η Αγάπη μας μιλάει για την προηγούμενη εβδομάδα, που πρώτη φορά ανέβηκε σε θεατρική σκηνή και έπαιξε το πρώτο της έργο ως ερασιτέχνης ηθοποιός! Τα συναισθήματα καινούργια, όπως και η εμπειρία. «Ποτέ δεν είναι αργά να αρχίσεις κάτι», μας τονίζει! Μοιράζεται μια συνταγή που κάνει, για βουτυρένια μπισκότα, εδώ και 12 χρόνια. Την έχει πάρει από μια γνωστή της από το παρελθόν, την Άντα, που είχε μεγάλο μεράκι να φτιάχνει γλυκά. Είναι εύκολη, γρήγορη και δοκιμασμένη συνταγή. Κράτα σημειώσεις!

Ο Σταμάτης Κραουνάκης διηγείται τη γνωριμία που έγινε φιλία με την Μάρθα Καραγιάννη και φωτίζει αθέατες πλευρές του χαρακτήρα της. Μοιράζεται μαζί μας τραγούδια, παραστάσεις, τραπέζια, παρέες, γέλια, ατάκες και προσωπικές τους στιγμές μιλώντας για τη μεγάλη θεατρίνα, αλλά και για τη γυναίκα με την ισχυρή προσωπικότητα που ζούσε τη ζωή της με πάθος. Τέλος, μας διηγείται το όνειρο που όπως χαρακτηριστικά λέει τον προειδοποίησε πως «κάτι θα συμβεί με την Μάρθα».

Σε μια αναδρομή-ξέσπασμα για τη ζωή και την πορεία της Ειρήνης Παπά, ο Παναγιώτης Τιμογιαννάκης μιλά με θάρρος και τόλμη για όσα πραγματικά αντιμετώπιζε η Ειρήνη Παπά από ελληνικούς θεατρικούς κύκλους. Την αναγνώριζαν μόνο ως ωραία, αλλά κατά τ΄ άλλα ήταν «ψυχρή ηθοποιός με το όμορφο κεφάλι». Μιλά για την γυναίκα Ειρήνη Παπά όταν στωικά άκουγε τους κριτικούς να την αποδοκιμάζουν στην Ελλάδα και να την αποθεώνουν στο εξωτερικό γιατί της ήταν απόλυτα ξεκάθαρο πως «η επιτυχία είναι η καλύτερη εκδίκηση».

Ο Διονύσης Τσακνής αποχαιρετά τον φίλο και συνεργάτη του Κώστα Καζάκο που έφυγε από τη ζωή πριν λίγες μέρες. Μοιράζεται στιγμές από την προσωπική τους σχέση και τη συνεργασία τους στο θέατρο, μιλώντας για τον στρατευμένο μεγάλο πρωταγωνιστή που έβγαζε πάντα το καλύτερο από όσους τον συναναστρεφόταν. Ιδεολόγος, οραματιστής και δάσκαλος ο Κώστας Καζάκος έφευγε από τα στενά όρια της τέχνης, δίνοντας μια άλλη διάσταση στα λεγόμενα του που συμβάδιζαν πάντα με τα πεπραγμένα του.

Φωτογραφία: Ολυμπία Κρασαγάκη

Μπορείτε να φανταστείτε μια εποχή όπου οι γυναίκες αποκλείονταν από τις θετικές επιστήμες οι οποίες αφορούσαν σχεδόν αποκλειστικά τους άντρες; Πόσο μακριά και πίσω στο χρόνο η Ελλάδα ήταν ένα μέρος που τα κορίτσια έπρεπε να τα βάλουν με θεούς και δαίμονες ώστε να μπορέσουν να σπουδάσουν «αντρικά επαγγέλματα»;
 

Άνοιξη 1960, Μεσολόγγι. Τέσσερα κορίτσια, μαθήτριες γυμνασίου μαθαίνουν ότι ιδρύεται Πρακτικό Γυμνάσιο Αρρένων με προορισμό το Πολυτεχνείο και άλλες πανεπιστημιακές σχολές θετικών σπουδών από το οποίο όμως εκ των πραγμάτων αποκλείονται. Οι ίδιες ονειρεύονται να γίνουν η μία αρχιτέκτονας, η άλλες γιατρός, μηχανολόγος, φαρμακοποιός αλλά χωρίς προετοιμασία δεν έχουν πολλές ελπίδες να περάσουν στο πανεπιστήμιο. Το περιβάλλον τους είναι φτωχικές οικογένειες με γονείς χωρίς μόρφωση που αδυνατούν να καταλάβουν την επιμονή τους, θεωρούν ότι οι σπουδές τέτοιου τύπου δεν ταιριάζουν σε κορίτσια. Εκείνες όμως βάζουν στόχο να περάσουν στις σχολές που θέλουν ακόμα και αν δεν έχουν τη βοήθεια και τη στήριξη κανενός. Τελικά τα καταφέρνουν και η ιστορία τους έξι δεκαετίες μετά έγινε μια υπέροχη θεατρική παράσταση.

Πόσο σημαντική είναι η παράσταση «Ερωτευμένα Άλογα» για το ελληνικό θέατρο; Μήπως πρόκειται για σπουδαία παρακαταθήκη για την ελληνική κοινωνία; Οφείλουμε να παραβλέπουμε τις αδυναμίες ενός καλλιτεχνικού έργου προκειμένου να εξαίρουμε το ηθικό του πλεόνασμα;  

Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε στο πλαίσιο του 4ου Φεστιβάλ Δάσους 2018 στη Θεσσαλονίκη και αφού ακολούθησε μία πετυχημένη ευρωπαϊκή περιοδεία, έναν χρόνο μετά έκλεισε το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου. «Μία παράσταση - ύμνος στην πηγαία ζωτικότητα και στη γενετήσια ορμή, αλλά σε όλες τις αισθήσεις που έχουν περιχαρακωθεί από την αυστηρά ορθολογιστική αντίληψη της ζωής. Αυτή η παράσταση ξεπερνάει τους κοινωνικούς φραγμούς και παραμερίζει εμπόδια για να μιλήσει για το ά-λογο, το ένστικτο, το απαγορευμένο, όλα όσα επιμένουν στην αναζήτηση του ολοκληρωτικού και αμφίδρομου έρωτα», λέει στο σημείωμά της η Ελένη Ευθυμίου.

Το κείμενο βασίζεται επάνω σε έρευνα σχετικά με ζητήματα του έρωτα σε ανθρώπους με αναπηρία αλλά και σε επεξεργασμένα αποσπάσματα συνεντεύξεων και κειμένων όσων συμμετέχουν στην ομάδα. Εμπειρίες, ανομολόγητα πάθη αλλά και ενδοοικογενειακά μυστικά, όλα όσα οι οικείοι τους κρύβουν λες και δεν είναι άνθρωποι με επιθυμίες και ανάγκες. Λυπηρά στιγμιότυπα ανθρώπων που δεν τους επιτρέπεται να νιώσουν τον έρωτα, ευχάριστα στιγμιότυπα κάποιων που τους δόθηκε η ευκαιρία να τους αγγίξουν, να αισθανθούν όλα εκείνα που στερούνται εξαιτίας κοινωνικών και άλλων περιορισμών.

Μια παράσταση που συγκινεί, ενίοτε συγκλονίζει με την ευαισθησία της, την τόλμη της, την απενοχοποιημένη αντιμετώπιση επί σκηνής όλων όσοι συμμετέχουν, ανάπηροι και μη-ανάπηροι, σε μια αναπαράσταση της ζωής τους που περιλαμβάνει χορό, τραγούδι, βίντεο, λόγο, αγάπη.

Ξεκίνησε από τα φοιτητικά τους χρόνια και σήμερα -δεκαετίες μετά- η ομάδα τους «Από κοινού» εξακολουθεί να είναι δραστήρια και να ανεβάζει γνωστά θεατρικά έργα. Με αφορμή την τελευταία τους παράσταση -τον «Γλάρο» του Τσέχωφ- ο Φώτης Λάζαρης που υπογράφει τη σκηνοθεσία και θεωρείται «η ψυχή της ομάδας» μιλάει στη Γιούλα Ράπτη γι’ αυτή την ξεχωριστή παρέα των καθηγητών που οργανώνουν μια σειρά εκδηλώσεων (από λέσχη ανάγνωσης μέχρι διονυσιακές γιορτές) πιστοί σε μια φιλοσοφία ζωής που υιοθέτησαν από νέοι σπουδαστές.

Γιατί παραμένει πάντα επίκαιρος ο μύθος του «Φάουστ», που πούλησε την ψυχή του στο διάβολο για να ξαναγίνει νέος; Στην Εθνική Λυρική Σκηνή ανεβαίνει η πεντάπρακτη grand opéra «Φάουστ» του Σαρλ Γκουνό -ένα από τα πιο επιτυχημένα έργα του γαλλικού ρεπερτορίου- και η Κυριακή Μπεϊόγλου μας περιγράφει τα κυριότερα ερωτήματα για τη ζωή, τον έρωτα και τον θάνατο που διέπουν την σπουδαία αυτή όπερα αλλά και τις απαντήσεις για το αν ο Φάουστ ήταν υπαρκτό πρόσωπο.

Στο διήγημα «Δύο ηθοποιοί για ένα ρόλο» του Θεόφιλου Γκωτιέ, μια ιστορία σε τρεις σκηνές, συναντούμε τον νεαρό Χάινριχ, ο οποίος έχει εγκαταλείψει μια λαμπρή πανεπιστημιακή καριέρα στη θεολογία χάριν της φλογερής φιλοδοξίας του να δοξαστεί ως ηθοποιός του θεάτρου, μιας φιλοδοξίας που τον έχει συνεπάρει τόσο ώστε να καθυστερήσει τον γάμο του με την πανέμορφη βιεννέζα αρραβωνιαστικιά του. Η αδόκητη  έλευση του υπερφυσικού σκηνοθετείται εδώ στο πρόσωπο του ίδιου του Διαβόλου, τον οποίο ο πρωταγωνιστής συναντά πρώτα σ᾽ ένα καφενείο, και ο οποίος την επόμενη μέρα θα αντικαταστήσει διά της βίας τον νεαρό ηθοποιό για να θριαμβεύσει αυτοπροσώπως στον ρόλο του Μεφιστοφελή.   

Σκηνοθεσία Γιώργος Νανούρης   

Με τους Γιώργο Χρυσοστόμου, Αποστόλη Καμιτσάκη, Λένα Χερουβείμ, Βασίλη Τριχά, Αννίτα Καπουσίζη 

Μουσική σύνθεση Κώστας Βήχος    

Συμμετέχουν οι μουσικοί Κώστας Βήχος (μπάσο, πλήκτρα), Γιώργος Κουρέλης (πλήκτρα), Αλέκος Βουλγαράκης (κιθάρα) 

Βοηθός σκηνοθέτη Αννίτα Καπουσίζη

Μετάφραση για τις εκδόσεις Άγρα  Έφη Γιαννοπούλου 

Τα Radio Plays «Αλλόκοτες ιστορίες» παρουσιάζονται ως πρωτότυπη σειρά αυτοτελών έργων, δραματοποιημένων για το ραδιόφωνο, συνδυάζοντας το ραδιοφωνικό θέατρο με τη λογοτεχνία του φανταστικού, σε καλλιτεχνική επιμέλεια Διονύση Καψάλη και Κατερίνας Ευαγγελάτου.

Ποιες αλήθειες καταγγέλλει και καυτηριάζει στο νέο του έργο ο συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης; Είναι ένα έργο που αφορά την ελληνική επικαιρότητα και τα γεγονότα που γίναμε όλοι κοινωνοί τα τελευταία χρόνια, πρόκειται για μια καταγγελία για την παθογένεια της ελληνικής οικογένειας; Ή κάτι άλλο;
 

Με το θεατρικό έργο «H αλήθεια είναι - δεν περιμέναμε να έχει τόσο αίμα μέσα του» του Δημήτρη Δημητριάδη η ομάδα bijoux de kant και ο σκηνοθέτης Γιάννης Σκουρλέτης επιχειρούν μια κατάβαση σε μια σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ύπαρξης που βρίσκεται δίπλα μας και αναπαράγει στερεότυπα που αντιμάχονται κάθε διαφορετικότητα και «παρέκκλιση». Πρόκειται για ένα έργο που μιλά απροκάλυπτα για τη σκληρότητα της καθημερινότητας, τη συγκάλυψη της συναισθηματικής παθογένειας, τις στερεοτυπικές αντιλήψεις και τη στοχοποίηση του διαφορετικού. Παράλληλα μιλά για το σώμα, τη σεξουαλικότητα, τη συγγένεια, τη μνήμη, το τραύμα κι εντέλει την ταυτότητα. Όλα εκείνα που αφορούν στην σιωπηλή εξοικείωσή μας με τη βία.
 

Η bijoux de kant ισχυρίζεται ότι με αυτό το έργο του Δημητριάδη επιστρέφει όχι για να επουλώσει ένα τραύμα του παρελθόντος αλλά για να το μετασχηματίσει και να αναρωτηθεί για το παρόν. Είναι όντως έτσι; Άραγε έχει η θεατρική πράξη αυτή την ικανότητα, το κατάφερε αυτή η ομολογουμένως ενδιαφέρουσα προσέγγιση;