τρανς

Τι είναι «TERF» και τι συμβαίνει με τα τρανς παιδιά στη χώρα; Για πόσα τρανς παιδιά μιλάμε και γιατί όλο αυτό δεν είναι μόδα, φάση που θα περάσει, ρόλος που κάποιος ξεσήκωσε από ένα σίριαλ στην τηλεόραση; Και κυρίως πού πάνε αυτά τα παιδιά, μετά το σχολείο και τις κακοποιητικές και χλευαστικές συμπεριφορές που κρύβει εντός του; Τι μέριμνα επιφυλάσσει χρόνια τώρα η Πολιτεία για τα τρανς παιδιά που μετά καλούνται να αντιμετωπίσουν τα αδιαχείριστα εμπόδια της τρανς ενηλικότητας;

Η Sam Albatros συστήθηκε στο κοινό μέσω του βιβλίου της, «Ελαττωματικό αγόρι». Μια ιστορία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, τα οποία εξιστορείται στην Κυριακή Μπεϊόγλου, με την ελπίδα να φωτίσει τα σκοτεινά τραυματικά περιστατικά του παρελθόντος. Μιλά για τις δουλειές που έχασε επειδή στηρίζει τις τρανς ταυτότητες, για όλα όσα κερδίζει όταν έρχεται σε επαφή με άτομα που βλέπουν τον κόσμο όπως εκείνη και για εκείνο το άτομο που αποφάσισε να κάνει coming out λόγω του βιβλίου της.

Ο Διονύσης είναι τρανς* και σήμερα ζει ευτυχισμένος έχοντας δίπλα του την κοπέλα του, τους φίλους του και τον πατέρα του να τον στηρίζουν. Παράλληλα εργάζεται και κάνει όνειρα για το μέλλον, όπως όλοι ηλικία του. Η ζωή του όμως δεν ήταν πάντα έτσι. Στο πρώτο μέρος της ιστορίας του ο Διονύσης μιλάει στην Άντρη Κωνσταντίνου για τα πρώτα χρόνια της ζωής του, την δυσφορία με το φύλο του και την δύσκολη σχέση με τη μητέρα του. 

*Τρανς άντρας = άτομο που του αποδόθηκε το θηλυκό φύλο στη γέννηση και ταυτίζεται ως άντρας

Τα «Κόκκινα Φανάρια» του Αλέκου Γαλανού ανέβηκαν πρώτη φορά στη σκηνή το 1962 από τον σκηνοθέτη Αλέξη Δαμιανό στο ιστορικό Θέατρο Πορεία. Αποτέλεσε μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία και όπως ήταν αναμενόμενο ένα χρόνο μετά μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Βασίλη Γεωργιάδη με ένα λαμπερό cast δημοφιλών πρωταγωνιστριών και πρωταγωνιστών της εποχής. Για το ελληνικό κοινό οτιδήποτε σχετιζόταν με την Τρούμπα, τους οίκους ανοχής και τα καμπαρέ αποτελούσαν ταμπού. Η ταινία ωστόσο έγινε κι αυτή επιτυχία όπως η παράσταση, παρόλο που ο συγγραφέας δεν συμφώνησε με το αποτέλεσμα που είδε στην οθόνη, και πήρε διαβατήριο για το Φεστιβάλ των Καννών όπου και προβλήθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα και έφτασε μέχρι τις υποψηφιότητες των Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας. Παράλληλα η μουσική και τα τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου έκαναν δική τους ξεχωριστή καριέρα.
 

Ως θεατρικό έργο έχει ανέβει πολλές φορές έκτοτε, σχετικά πρόσφατα μάλιστα τόσο από το Εθνικό Θέατρο όσο και από το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά. Φέτος η ομάδα CARTEL και ο σκηνοθέτης Βασίλης Μπισμπίκης έκαναν μια ενδιαφέρουσα καινοτομία και στη θέση των cis γυναικών μπήκαν τρανς, πατώντας επάνω στην κουίρ αισθητική των φαντεζί ντραγκ σόου σε μια απόπειρα ανάδειξης μιας ζοφερής πραγματικότητας.

Ο Χρήστος Παρίδης και ο Γιάννης Κωνσταντινίδης είδαν την παράσταση και σχολιάζουν όλα όσα την κάνουν να ξεχωρίζει σε σχέση με τη διάσημη ταινία και όχι μόνο. Τελικά το εγχείρημα στο σύνολο του είναι μια πετυχημένη μεταγραφή από τον παλιό κόσμο στο σήμερα;

Η διεμφυλική Τζωρτζίνα Σορεντίνο έχει να δει τον πατέρα της περισσότερα από πέντε χρόνια. Η απουσία του στο εξωτερικό, είχε ως αποτέλεσμα να δει την κόρη του πριν εκείνη ξεκινήσει την φυλομετάβαση, με την Τζωρτζίνα να είναι διστακτική ως προς το να την δει. «Θα ερχόμουν Γερμανία αλλά ντρέπομαι» είπε στον πατέρα της με εκείνον να την προτρέπει να αποβάλλει τα αισθήματα ντροπής. «Έχω αλλάξει τελείως μπαμπά, Πώς θα έρθω;» τον ρώτησε, με εκείνον να απαντάει αυτό που κάθε παιδί έχει ανάγκη να ακούσει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

Η Γερμανία ψηφίζει 2 τρανς γυναίκες στη Βουλή και προχωρά σταθερά προς μια κατεύθυνση ίσων ευκαιριών για όλα τα άτομα. Την ώρα όμως που μία από τις βουλευτίνες ανακοινώνει πως προτεραιότητά της είναι η διευκόλυνση της διαδικασίας έγκρισης αλλαγής του φύλου που αναγράφεται σε επίσημα έγγραφα, η Αγγλία τρέχει να μαζέψει τα «σπασμένα» πολιτικών που μετέτρεψαν την αλλαγή φύλου σε μια επέμβαση χωρίς καμία απολύτως προϋπόθεση. Θα καταφέρουμε ποτέ να ισορροπήσουμε; Η Ερατώ Ζουρουφίδου σχολιάζει.

Σε αυτό το διαφορετικό επεισόδιο, τα «Πιγκάλ με άποψη» υποδέχονται τη Νάνσυ Ζαχαρία, μια τρανς κοπέλα, η οποία μοιράζεται με το κοινό την ιστορία της. Τα πρώτα δύσκολα χρόνια σε οικοτροφείο της επαρχίας, το bullying, η περιθωριοποίηση και ο βιασμός. Μετά στην Αθήνα, όπου σπούδασε κομμωτική και σιγά σιγά βρήκε τα πατήματά της για να γίνει η γυναίκα που πάντα ήξερε ότι είναι. Πιστεύει ότι τα πράγματα γίνονται καλύτερα όσο περνάει ο καιρός και η κοινωνία μας ωριμάζει; Δυστυχώς όχι. Τα αντιμετωπίζει όμως όλα με το κεφάλι ψηλά, με αισιοδοξία και με χιούμορ.