μουσικές

Απολείπειν ο θεός Αντώνιον Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί αόρατος θίασος να περνά με μουσικές εξαίσιες, με φωνές -- την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει. Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου· μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι, πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο, κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα, ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους, τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου, κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

Αγάπη που γινες δίκοπο μαχαίρι Αγάπη που 'γινες δίκοπο μαχαίρι κάποτε μου 'δινες, μόνο τη χαρά μα τώρα πνίγεις τη χαρά στο δάκρυ δε βρίσκω άκρη, δε βρίσκω γιατρειά Φωτιές ανάβουνε μες στα δυο του μάτια τ' αστέρια σβήνουνε όταν με θωρεί σβήστε τα φώτα σβήστε το φεγγάρι σαν θα με πάρει τον πόνο μου μη δει Μουσική: Μάνος Χατζηδάκις Ερμηνεία: Μελίνα Μερκούρη από το φιλμ "Στέλλα"

Η μικρή ιστορία ενός θρυλικού μοτίβο που ακούει στο γνωστό όνομα και έχει παιχθεί έχει διασκευασθεί έχει ακουστεί , όσο κανένα άλλο μουσικό μοτίβο σε όλη την μουσική δραστηριότητα , όλων των εποχών .

Μουσική: Μιχάλης Χριστοδουλίδης, Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας Εσωτερικές Ειδήσεις Σ' αυτό τον τόπο δε βρίσκω εύκολα το Νότο να ξέρω από πού φυσάει ούτε τη Δύση σαν θεία να με νουθετήσει τα 'χω χαμένα και στροβιλίζομαι σαν σβούρα μες το κενό και τη θολούρα σ' αυτό τον τόπο Σ' αυτό τον τόπο δε βρίσκω εύκολα τον τρόπο να πω το ναι να προχωρήσω γιατί το όχι έχει μακρύτερη απόχη και παραπαίω ανάμεσα σ' αυτά τα δύο με ένα ίσως επενδύω Σ' αυτό τον τόπο πιάνεις πιο εύκολα το λόττο από τη σκέψη του πλησίον γιατί ο άλλος έγινε πρόσφατα μεγάλος και δεν ακούει παρά μονάχα ό,τι θέλει μ' όλα τα δάχτυλα στο μέλι σ' αυτό τον τόπο Σ' αυτό τον τόπο δε βρίσκω εύκολα το στόχο να πιάσω κέντρο επιτέλους γιατί το κέντρο δεν είναι ακίνητο σαν δέντρο μετακινείται αλλάζει θέση κάθε λίγο και προσπαθώ να τ' αποφύγω Σ' αυτό τον τόπο που όλα γίνονται με κόπο και πάντα κάποιος άλλος φταίει έχω προσέξει όσοι ξυπνάν από τις έξι δεν έχουν λόγο μόνο αυτιά να μας ακούνε και χέρια να χειροκροτούνε σ' αυτό τον τόπο μα κάποτε θα βαρεθούνε και θα μας γράψουν στα παλιά τους εκτός κι αν έχουν λερωμένη με κάποιο τρόπο τη φωλιά τους με κάποιο τρόπο σ' αυτό τον τόπο.

Εν Ονόματι Κυρίου, νύχτες μαρτυρίου και δαίμονες. Σου ζήτησα φωτιά, μα εσύ να κάψεις τα φριχτά της μνήμης μου, επέμενες. Τι ειν' ο άνθρωπος, τι το μυαλό του; Σκιά και σύννεφο, σιωπή και Αίμα. Ποιος ξέφυγε ποτέ απ ' τον εαυτό του; Για να μας δείξει την οδό και το νερό το σιωπηλό που πνίγει το είδωλό του. Εν Ονόματι Κυρίου χαρτί εισιτηρίου, για την Ανάσταση Μου ζήτησες αργά να κατεβάσω τα ρολά, στης τρέλας την παράσταση. Τι ειν'ο άνθρωπος, τι η καρδιά του; Σκιά και σύννεφο σιωπή και Αίμα. Ποιος ξέφυγε ποτέ απ' τον εαυτό του; Για να μας δείξει την οδό και το νερό το σιωπηλό, που πνίγει το είδωλό του. Τι ειν 'ο άνθρωπος, τι το μυαλό του; Σκιά και σύννεφο, σιωπή και Αίμα Ποιος ξέφυγε ποτέ απ' τον εαυτό του; Για να μας δείξει την οδό και το νερό το σιωπηλό, που πνίγει το είδωλό του. Τι ειν 'ο άνθρωπος, τι η καρδιά του; Στον βίο του Ασώτου θα το βρεις. Ποιος βγήκε κάποτε απ' τα όνειρά του χωρίς τα χώματα κάποιας πληγής;

Στρώσου και κάνε μας ένα στιχάκι ωραίο απ΄τα δικά σου” μου φώναξαν. Μου γυρίσανε απείραχτο, μ’ ένα κλείσιμο ματιού, τα λεφτά την αλυσσίδα, το πορτοφόλι και το ρολόϊ κι εγώ που πάντα κρατάω μια συμφωνία όταν είναι μεταξύ κυρίων έπρεπε να τους γράψω αυτό το τραγούδι. Σήμερα είδα στη φυλλάδα τη φάτσα του πιο ψηλού δεν τον είχα ξαναδεί από κείνη τη μέρα ξέφευγε από μια μπούκα στο σαλέ ενός εκατομμυριούχου και στην πόρτα τον περίμενε η αστυνομία. Πολλή, πολλή Αστυνομία…

Με δυο λόγια το θέμα μας είναι: Υπάρχει στον καιρό μας μια υπερβολική και αυθαίρετη χρήση της έννοιας παράδοση. Δημιουργούμε παραστάσεις και αποτυπώνουμε τις έγχρωμες φωτογραφίες στη μνήμη των προγόνων μας. Μπερδεύουμε τους Ήρωες και το περιεχόμενό τους και τους κάνουμε να ζουν δισδιάστατα όπως στον Καραγκιόζη ο Μέγας Αλέξανδρος με τον Βεζύρη. Και οι δυο μεγαλόπρεποι και συμπαθείς. Μας εκστασιάζει ο τσάμικος μέσα σε ντισκοτέκ. Είμαστε σε θέση λοιπόν να βρούμε την αληθινή ροή μαας μες στους καιρούς που έρχονται, για να δεχθούμε κάποτε μια οδυνηρή πραγματικότητα σαν την μόνη αλήθεια; Ποιά είναι τα ηθικά στοιχεία μέσα απ’ την παράδοση για να τα συλλέξουμε και πως θα επιτευχθεί η απόρριψη του γραφικού;

Βασιλιάς Ήταν ένας βασιλιάς, βασιλιάς παραμυθάς, που μιλούσε διαρκώς να κοιμάται ο λαός. Σε μια χώρα σα χωριό, μια φορά κι έναν καιρό… Δια φορά κι έναν καιρό, τον κακό του τον καιρό! Μη μιλάς κι ο βασιλιάς χορεύει αν δεν του μιλάς. Η σιωπή είναι χρυσός όταν σωπαίνει ο λαός. Κι ήρθε κάποια μέρα που κάποιος που ήταν αλεπού έκλεισε κρυφά κρυφά και τα δυο του αυτιά. Ξύπνιος έμεινε και, να, είδε ποιος καλοπερνά. Έμαθε γιατί και πώς η σιωπή είναι χρυσός. Μη μιλάς κι ο βασιλιάς χορεύει αν δεν του μιλάς. Η σιωπή είναι χρυσός όταν σωπαίνει ο λαός.

Μουσική: Γιώργος Αλτής Στίχοι: Βαγγέλης Ατραΐδης Τραγούδι: Κώστας Δημουλιάκας

Τραγούδι: Red against black Συγκρότημα: Effigy Στίχοι, Μουσική: Κωνσταντίνος Πρωτοπαππάς