dergisi

Avokado, A vitamini kaynağı olan karotenoidler, mineraller, fenolikler, vitaminler ve yağ asitlerinin iyi bilinen bir kaynağıdır. Birçok bilimsel eserde avokado tüketmenin kan yağlarını, kolesterolü ve tansiyonu düşürücü, şeker hastalığına karşı koruyucu ve onu tedavi edici, şişmanlığı önleyici, damar içinde pıhtı oluşumunu engelleyici, damar sertliğini önleyici ve tedavi edici ve kalbi koruyucu etkilerinin olduğu gösterilmiştir.

Avokado özellikle sabah kahvaltısında peynirle birlikte yenilmektedir. Ayrıca çekirdeği, en dışta bulunan kabuğu ve yapraklarının bazı işlemlerden geçirilerek tüketilmesi halinde metabolik sendromu oluşturan anormalliklere karşı faydaları olduğu rapor edilmektedir. Avokado yaprakları kurutulduktan sonra kaynar su ile demlenerek çay olarak içilebilir veya toz haline getirilip çorba veya salatalara katılabilir. Birçok araştırmada avokado yapraklarının şeker hastalığını önleyici ve tansiyon düşürücü özelliklerinden bahsedilmektedir. Avokado yapraklarının ayrıca kalbi koruyucu ve kolesterolü düşürücü etkilerinin varlığı da ispatlanmıştır

Zevk u sefadan bütün bütün el çekerek, beden ve cismaniyeti aşma istikametinde katlanılan sıkıntı, eziyet mânâlarına gelen çile; hak yolcusunun, nefis tezkiyesi ve ruh terbiyesi adına, asgarî kırk gün olmak üzere, çetin bir perhiz ve disiplin içinde yaşamasına denir ki, bu süre zarfında derviş, yeme-içme, uyuma-konuşma... gibi hususlarda zaruret sınırları içinde kalarak, vaktinin büyük bir bölümünde ibadet, zikir, fikir, murâkabe ve muhâsebe ile meşgul olur ve âdeta ölmeden evvel ölmüş gibi davranarak, sürekli ölüm temrinleriyle nefsanîliği açısından fenâ bulur ve ruhunun bütün menfezleriyle Hakk’a açık bir hakikat eri donanımıyla yeniden hayata “bismillâh” der ve Rabbine yürür.

Daha çok dervişlerin, tekye ve zaviyelerinin tenha bir köşesinde veya evlerinin âsûde bir hücresinde çekmeye çalıştıkları çile; riyâzet mülâhazasının hatırlattığı hususları çağrıştıran, hatta bazı yanları itibarıyla onun fonksiyonlarını edaya vesile olan bir Hakk’a kurbet hamlesi veya aktif bir vuslat beklentisidir. Asgarîsi kırk gün olması itibarıyla, kelimeyi Farsça aslına ircâ ederek “çile” dedikleri gibi, bazen de kelimenin Arapça karşılığıyla “erbaîn” demişlerdir. Kırk demek olan erbaîn, tam kırk gün demek değildir; bu süre bazen gün, bazen hafta, bazen ay, bazen de senelerce sürebilir.. bazen derviş, bütün bütün cismaniyetten sıyrılıp çıkmak ve nefs-i hayvanîsini aşabilmek için ömür boyu bile çile çıkarabilir; çile ile oturur kalkar.. kapılarını sürekli ızdıraba açık tutar.. dahası, Hak yolunda katlanılan şeyleri Sevgili’nin armağanı olarak kabul eder.. dertler, sıkıntılar, kederler ağırlaştıkça o, hayatı daha bir sever.. yaşadığını duyuyor olma neşvesi içinde musibetleri hoşâmedî ile karşılar ve Allah için başa gelen her şeyi aziz bir misafir gibi selâmlar; hatta bazı gönül erleri, onu belâ şeklinde insana ihsan edilmiş bir nimet kabul ederek, “hel min mezîd” deyip, artırılmasını bile istedikleri olmuştur.

Fuzûlî, Mecnûn’u konuşturma sadedinde bu konudaki düşüncelerini şöyle ifade eder: “Az eyleme inayetini ehl-i dertten, Yani ki, çok belâlara kıl müptelâ beni.” Mevlâna, ızdırap ve çileleri, her sabah kapımızı çalan bir misafire benzetir ve bu aziz misafirin izaz edilmesi gerektiğini vurgular, “Her an aziz bir misafir gibi gönlüne bir tasa, bir keder gelir çatar... Eğer sana bir gam elçisi gelirse, onu bir dost gibi karşıla, kucakla; zaten o da sana yabancı değil; yani arada bir âşinalık var.”

Ufkumda tüllenen Senin kemâlindir,
Hayranın olup yandığım cemâlindir;
Hüsûf peşinde hep bir sürü yarasa,
Bu da benim gönlümdeki melâlimdir…
Âh âh ediyorum kalıyor havada;
Hep uzayıp gidiyor bir leyl-i yeldâ;
Küsûf bitsin, güneş çıksın budur sevdam,
Başka bir arzum olmadı bu dünyada…
Hayalimde her zaman bir nurlu şafak,
Tulû’un sadık habercisi ki ap-ak;
Sızlanıp duruyorum, bitsin bu çile,
Visâle dönsün şu kaç asırlık firak…
Yine o hülyalara daldım bu gece,
Mırıldanıp durdum O’nu hece hece;
Zaten o sevdayla yatıp kalkıyorum,
Her gün gönlü sarıyor daha derince…
Bize bizden yakın hep yanımızdasın,
Tende değil, gönül ve canımızdasın;
Unutmamaya and içen gönülleriz,
Kadrince olmasa da aşımızdasın…

Muhammed Fethullah Gülen

Başlıca Zanlı: Früktoz Früktoz meyvelerde ve balda da bulunur fakat işlenmiş gıdalardaki früktoz fıtrî değildir. Mısır, pancar ya da şeker kamışından elde edilip sağlıklı liflerden ve besleyici unsurlardan arındırılmıştır. Neredeyse tüm ilave şekerler büyük ölçüde früktoz içermektedir. Şekerler arasında yağa en hızlı dönüşen de früktozdur. Früktozun tamamı enerjiye çevrilemediği için karaciğer tarafından trigliserit denilen yağa dönüşmektedir. Karaciğer bunun bir kısmını kana salar ve bu da kolesterol seviyesini artırır. Daha kötüsü karaciğerde kalan trigliseritler yüzünden kan şekeri düzenlenememekte ve insülin direnci ortaya çıkmaktadır. Ayrıca genetiği değiştirilmiş mısır ithalatının serbest olduğunu düşünürsek, mısır şurubunun hangi tür mısırdan elde edildiğini bilmek tüketiciler için imkânsızdır. Bu da mısır şurubu ile ilgili soru işaretlerini artıran ayrı bir faktördür.

Şifa Hazımdadır Günde ortalama bir kişinin 17 çay kaşığı şeker tükettiği Amerika’da, San Francisco Hastanesi’nden Dr. Dean Schillinger, hastalarının neredeyse yarısının şeker hastası olduğunu söylemektedir. İstatistiklere ise 1970’den bu yana diyabet hastalığının görünme oranı üç kat artmıştır. Schillinger bu kötü gidişatın sebebini; hareketsiz hayat, büyüyen porsiyonlar, hazır gıda tüketimi ve artan şeker kullanımına bağlamaktadır. Bu noktada Bediüzzaman Hazretlerinin, İbni Sina’dan iktibasla, “Yediğin vakit az ye. Yedikten sonra dört beş saat kadar daha yeme. Şifa hazımdadır. Yani, kolayca hazmedeceğin miktarı ye. Nefse ve mideye en ağır ve yorucu hâl, yemek üstüne yemek yemektir.

Yani, vücuda en muzır, dört beş saat ara vermeden yemek yemek veyahut lezzet için çeşitli yemekleri birbiri üstüne mideye doldurmaktır”3 şeklinde ifade ettiği hakikatin ne kadar da isabetli olduğunu göstermektedir. Nedir Şeker? Şeker, bir çeşit karbonhidrat ve hücrelerimizin önemli enerji kaynaklarından biridir. Şeker deyince aklımıza çay şekeri gelse de bazıları tabloda yer alan, kimyevî olarak onlarca çeşit şeker vardır. Tatlandırıcılar Özelikle tatlı ve pasta sektöründe çok kullanılan tatlandırıcılar, şekerden yüzlerce kat daha tatlıdır. Mesela aspartam, şekerden 200 kat, sükraloz 600 kat daha tatlıdır.

Aspartamın içinde sinirleri uyaran aspartik asit, fazla alındığında beyin için zararlı fenilalanin ve metil alkol bulunur. Metil alkol vücudumuzda, kanserojen olan formaldehite dönüşür. Aldığınız ürünün içindekiler bölümünde sadece “şeker” (sakkaroz) yazıyorsa bu fıtrî şekerle üretilmiştir fakat früktoz şurubu, agave nektarı, mısır şurubu ve aspartam gibi ibareler varsa bu ürünlerde sun’î tatlandırıcı kullanılmıştır. Bu tatlandırıcıları, karaciğerimiz algılayamaz ve beyne tokluk hissi gönderemez. Bu da bizde sürekli yemek yeme ihtiyacı uyandırır. Karaciğerimiz tatlandırıcıyı algılayamadığı için de parçalayamaz. Yağ olarak vücudumuzda depolar.

Bir vakit ansızın belirdi kuyu
Karanlık dehlizde koptu fırtına
Çoğaldı sabırla aylar ve yıllar
Ana rahmi gibi besledi suyu
Bir vakit ansızın belirdi kuyu
Ne çok şey birikti; hüzün, inkisar
Bir değil belki bin sukût-ı hayal
Kalpleri yoklayan acı olsa da
Izdırap anları candaki bu hal
Ne çok şey birikti; hüzün, inkisar
Sıyrılır geceler karanlıklardan
Ve kurtulur ruhlar Nuh tufanından
Ne Nemrut ateşi ne bir Firavun
Bir medet bulmadı umduklarından
Sıyrılır geceler karanlıklardan
Bir tutkudan öte kızarır ufuk
Canlanır yürekler Ay’la, Güneş’le
Dertli sinelerde içli bir soluk
Yıldız yağmurları her an gecede
Bir tutkudan öte kızarır ufuk
Düşmek için yola vakit arama
Karda, kışta, yazda ya da baharda
Bir dinle kalbini bir an durup da
Gün doğdu doğacak zümrüt dağlarda
Düşmek için yola vakit arama

Insan mevcudattaki güzelliklere bakarken, kendisini Rububiyet saltanatının seyircisi kabul etmeli ve gördüğü güzelliklere karşı tekbir ve tesbih ile karşılık vermelidir. Yani namazda ilk seviye “seyretme ve takdir etme” makamıdır. Bir mertebe daha yukarı çıkıp kendisini Cenab-ı Hakk’ın yarattığı benzersiz ve parlak eserlerinin “tanıtıcısı makamında” görerek “sübhanallah” ve “elhamdülillah” demelidir. İlahi Rahmetin ikram ettiği çeşitli nimetleri, görünen ve görünmeyen duygularıyla “tatma makamına” çıkıp şükür ve övgü ile karşılık vermelidir. Manevi donanımlarının terazisiyle, Cenab-ı Hakk’ın isimlerinin definelerindeki cevherleri “tartma ve bilme makamında” tenzih ve övgü vazifesi yapmalıdır.

Cenab-ı Hakk’ın kader çizelgesi üzerinde kudret kalemiyle yazdığı birer mektubu hükmündeki eserlerini “okuma, tetkik etme ve etraflıca düşünme makamında” tefekkür ve takdir görevini yerine getirmelidir. Mahlûkatın yaratılışındaki ve sanatlı oluşundaki incelikleri ve güzellikleri seyrederek “tenzih makamında” Allah’ı sevmeli ve O’na şiddetli bir arzu duymalıdır. Buradaki açıklamalar, bize namazın adeta bir eğitim platformu olduğunu gösteriyor. Bilindiği üzere, eğitimde tedricilik esastır. Her çeşit eğitimde olduğu gibi, kulluk eğitiminde, yani Allah’a ibadetlerimizi şuurlu olarak takdim etme yolunda da birtakım basamaklar vardır. Namazın bütün ibadetlerin fihristi olması ve bütün varlıkların farklı ibadetlerini bir yönüyle temsil etmesi hasebiyle namazla kulluk eğitiminde de tedricilik esastır. Bediüzzaman Hazretleri, “On Birinci Söz” isimli eserinde bu konuya dikkat çekmektedir. Allah’a (celle celâluhu) kulluk yolunda ilk adım, Rabbimizin kâinattaki eserlerini seyretmek, bunların başıboş ve gayesiz olmadığını anlamak ve onların değerini takdir etmektir. Çevreyi koruma konusunda da ilk adım bu olsa gerektir.

Madem varlıkların anlamlı olduğunu idrak ettik, artık insaniyetimiz, yani onları evrende anlayabilen bir varlık türü olmamız bizi sorumlu kılıyor. Bu sorumluluk bir tür ilancılık ve tanıtımı gerektiriyor. Bu tanıtımın ilk şartı, onları yaratan Zât-ı Akdes’e övgü ve şükürle karşılıkta bulunmaktır. Bunun bir adım ötesi, inceleyerek derinleşme safhası, bilgiyi özümseme aşamasıdır. Özümsenmeyen bilgi benliğe mal olmaz ve uygulamaya geçemez. Bu aşamaya yükselmenin yolu, eserlerinin mükemmelliği karşısında Yüce Yaratıcının kusur ve hatadan uzak olduğunu övgüyle bildirmektir.

...

Gönlüm ilhamla dolu bu ilkbahar sabahı,
Duyar gibiyim sanki yüreğimde Allah’ı,
Ruhun huşȗ içinde vecde geldiği bu dem,
Secdeye varılacak mescittir sanki âlem;
Seccadedir altımda baharın yeşil yüzü,
Ve üstümde kubbedir o masmavi gökyüzü.
Uzayan bu uçsuzluk ve bu masmavi gökler,
Ruhlara sonsuzluğu, ebediyeti söyler.
Şimdi sonsuz ufuklar beni davet ediyor:
Mekânı orda bırak, sineme koş gel, diyor.
Sonsuza gidip varmak gönlümüzde emelken
Açarak korkusuzca ufka doğru bir yelken,
Bırakıp kendimizi bir bahar rüzgârına
Gitsek bu sonsuz ufkun ebedi diyarına…

Ali Ihsan Er

Bir bendeyim ga�leti her dem almış eynine
Sireten yâd olsam da sureten yanındayım
Nasib oldu sultanım vaslına erdim yine
Yirmi üç sene sonra işte huzurundayım.
Zatınızla müşerref oldum okul çağında
Lütf ile ârâm ettim erenlerin bağında
Liyakat benim için Anka’dır Kafdağı’nda
İstikamet kim ben kim, işin bulûğundayım.
Bir mü�lisim efendim, dilim varmıyor arza
Sermayem hiç hükmünde, muhtaç olmuşum karza
Ülfet sahralarında süründüm, kaldım darda
Günah dolu bir ömrün fasl-ı cünunundayım.
Ne ehl-i hizmet ne de gönül ehli şairim
Bir vefasız mukallit, mücrim müteşairim
Söz dizmeye gelince bir derece mâhirim
Mekir-misal amelsiz ilmin gururundayım.
Gel efendim, kabul kıl Hacı Kemal hatrına
Alvarlı, Memduh Ungan, Mehmet Özyurt hatrına
Üstad, Tahiri, Zübeyr, Validenin hatrına
Dua buyur mecnuna aşkın küsȗfundayım.
Layık değilim fakat hatrın kalbimde sakin
Nazarımda kıymetli ayak bastığın hâkin
Bir surette beraber görünmek şeref lakin
Ben kim sizle olmak kim, cümlenin dȗnundayım

Kapının önünde karınca yuvası vardı.
Baktım ki toprağın en altına göçmüşler.
Kardan kıştan saklanmışlar. Zorluk görünce yer
değiştirme diye Allah’ın verdiği bir kolaylık
var. Zeminin müsait olması diye bir şey var
ve bu aslında kainattaki uyumu ne güzel de
özetliyor.

İnsanın ömrü sayılı günlerden oluşuyorsa ve ne�is
her an ölümü tadıyorsa, o zaman
insan duramaz ve durmamalıdır. Her an
yolculuğuna devam etmelidir. Zalimin zulmünden
kaçan her insan hicret bereketiyle bereketleniyor.
Kimisi de yolların eman
vermemesinden kaynaklanan bir dert ile
belki de yerinden bile oynayamıyor. Ona da
niyetiyle diyarları ve zamanları ayağına çağırmak kalıyor.

Mazlum yanlarından büyük
dualar bulmak kalıyor ki o da görülmedik diyarlarda nice
güllerin yetişmesi adına büyük
bir vesiledir. Gidenler gittikleri yerde bir tohum olurken
bazıları da kaldıkları yerde bir
tohum oluyor; dökülen gazellerin toprağın
bağrında, gelecek bahara zemin hazırlaması gibi.

1960 ihtilalinden sonra kurulan Adalet Partisine
destek verir, Süleyman Demirel’i evinde
misafir eder. 1977 seçimlerinde İzmir’den milletvekili
adayı olan Turgut Özal’ı da desteklemiştir.
Bunları yaparken Hacı Kemal ağabeyin
siyasetten hiçbir şahsî beklentisi olmamıştır.
Hacı Kemal ağabeyi 1960’ta İzmir’de tanıdım.
O zamanlar Ramazan aylarında İzmir’e
vaaza gelen Tahir Büyükkörükçü Hocamızın
vaazlarını takip ederdi. Elindeki teybi ile onun
gölgesi gibiydi. 1963’ten itibaren de Yaşar Tunagür
Hocamızın vaazlarını teybi ile takip etti.
Ayrıca Hacı Kemal ağabeyimizi Mustafa Birlik
ağabeyimizin evindeki Risale-i Nur sohbetlerinde
de görüyordum.
Hacı Kemal ağabeyimiz, M. Fethullah Gülen
Hocaefendi’nin vaazını ilk olarak nasıl duyduğunu
şöyle anlatmıştı: “Ben Cuma namazı için
Başdurak Camiine gittim. Takunyaları ayağıma
geçirdim, abdest alıyorum. Baktım, hoparlörden
bir ses geliyor ama nasıl bir ses! Bir hoca
vaaz ediyor. O zaman Kestanepazarı’ndaki
vaaz, merkezî sistemle çevre camilerde dinleniyordu.
‘Allah Allah!’ dedim. Bu nasıl vaaz böyle?
Nurları anlatıyor. Böyle vaaz mı olur, nasıl şey
bu? Sanki bu dünyadan değil de başka bir âlemden
geliyordu bu ses. O gün takunyalarla gittim
Kestanepazarı Camiine. Hocaefendi’yle asıl tanışmamız
böyle oldu. Ertesi gün beraber Karşıyaka’ya
sünnet düğününe gittik. Bütün hocalar
orada. Hepsi konuştu, o konuşmadı. Herhalde
rekabet olur diye, konuşmak istemedi. Dönüşte
bindik gemiye; güvertede oturmadı, ambara
indi hemen. Cebinden bir kitap çıkardı, başladı
okumaya. Ben sürekli tetkik ediyorum. Dedim:
Bu ne Tahîr Hoca’ya benziyor ne de Yaşar Hoca’ya.
Allah selamet versin ikisini de çok severim
ama bu hiçbirine benzemiyor, bambaşka…
Kendi kendime ‘Hacı Kemal, işte yıllardır aradığın
mürşidi buldun. Bundan sonra bu hocanın
peşinden ayrılma.”
Gerçekten de Hacı Kemal ağabey, M. Fethullah
Gülen Hocaefendi’ye gönülden en derin bir
muhabbetle bağlıydı, tavsiyelerini emir telakki
eder, hatta ima ve işaretlerini bile değerlendirip
onlardan kendine pay çıkarırdı.
Hocaefendi bizim bir hatamız, bir yanlışımız
olduğu zaman çoğu zaman doğrudan yüzümüze
vurmaz, Peygamber Efendimizin (sallallâhu aleyhi
ve sellem) usulü ile “Ne oluyor ki bazıları şöyle
yapıyor?” diyerek umuma hitap edip herkesin
içinde o yanlışı yapan ders alsın diye bir üslup
kullandığı gibi, bizlere “Bazı arkadaşlarımız…”
diye meseleyi anlatırdı. Çoğu zaman biz esasen
Hocaefendi’nin bizlerden hangimizi kastettiğini
bilirdik, ama Hacı Kemal ağabey bunların
hepsini kendi üzerine alır, “Vallahi, Hocaefendi
bunları bana söylüyor, ben şöyle yapmalıyım,
ben böyle yapmalıyım” der ve her sözden hisse
kapıp ibret ve ders alarak güzel işler yapardı.
Gerçekten, mürşidleri “Bana hitap ediyor” diye
dinlemek, çok iyi istifade etmeye vesile olur.
Hocaefendi’den 12 yaş büyük olan Hacı Kemal
ağabeyin bu hâli hepimize bir örnekti.
Hocaefendi Ege Üniversitesinin bulunduğu
İzmir Bornova’da, Cuma vaazlarına başladığı
dönemde, aynı gün akşam namazından sonra
soru-cevaba başlar, yatsıyı biraz geciktirir, bilhassa
o günlerde üniversitede öğrencilere yönelik
dinsizlik propagandalarına dair ileri sürülen
sorulara uzun uzun cevaplar verirdi. Bunların
bir kısmı Sızıntı dergisinde neşredildi ve kitaplaştırıldı.
O cevapları teypten birkaç defa dinledikten
sonra öğrenciler de profesörlere ve arkadaşlara
bunları anlatırlardı. Böylece çok güzel
hizmetler olurdu. Onun için Hacı Kemal ağabey,
İstanbul’dan tanıdığı, hatırının geçtiği ileri gelen
kimseleri perşembeden uçakla İzmir’e getirir,
Cuma vaazını ve akşamki soru-cevapları
dinletir, cumartesi ve pazar günleri de onları
üniversite civarında öğrencilerin kaldıkları evlere
götürüp Hizmet’i tanıtmaya çalışırdı.

İmam Gazali, İhya adlı eserinde gözden ve
kirpiklerden bahsederken bu bakış açısı ile konuyu
izah eder. “Göz kapaklarını her açıp kapamada
iki nimet vardır” deyip kirpikleri kırpmanın
şükür gerektiren bir nimet olduğunu ifade
ederken hikmet kapısını açık bırakır: “Her kapağın
altında sinir ve kaslar bulunur. Bunlar dimağa
bağlıdır. Üst kapağın aşağı inmesi, alt kapağın
yukarı çıkması bu sayede olmaktadır. Her
kapakta siyah kirpikler vardır, bunların siyah
olması gözün ışığını toplaması için ayrı bir nimettir.
Çünkü beyazlık ışığı dağıtır, siyahlık ise
toplar. Göze bir şeyin girmesini engellemek için
düzenli diziliş de bir nimettir. Kirpikler hareket
ettikçe göz bebeğinin üzerindeki tozlar yanlara
doğru atılır. Göz kapakları sinir ve kaslarla
hareket eder. Göz kapakları sinirleri beyindeki
dimağ bölgesine bağlıdır.”
Bu ifadelerden ilme taalluk eden işlerin,
Rabbimizi bize tarif eden bir işaret, delil ve ayet
olduğunu anlıyoruz. İlimle dinin ne kadar iç içe
olduğunu görüyoruz.
Günlük hayatta çok dikkat etmesek de göz
kapaklarımızı iç âlemimizin durumuna ya da
dış dünya ile irtibatımıza göre kullanmaktayız.
Bu bir yandan hayatımızı kolaylaştırırken bir
yandan da bizi görenlere ruh dünyamız adına
ipuçları vermektedir. Mesela, hatırlanması istenen
kelime ne kadar uzunsa göz kırpma da
o kadar geç meydana geliyor. Alınacak bilginin
önemine göre göz kırpma sayısı azalıp artabiliyor.
Uçağı idare eden bir pilot, yardımcı pilota
nazaran çok daha az göz kırpıyor. Şoförler gözlerini
dikiz aynasına çevirirken devamlı olarak
gözlerini kırpıyor.

Bu iç çekiş ve yakarışlar Hâle’dekilerin sızlanışları
çizgisinde sürüp gider; sürüp gider
de o, bu iç yakan âh u efgânıyla, kalb kasvetine
yenik düşmüş cismaniyet insanlarına ve çizgi
kaymalarıyla hedef sapması içinde bulunanlara,
gönül diliyle ne besteler ne besteler sunar..
ve bu sûzişî􀆸 nağmeleriyle, duyup hissettiklerini
bencileyin yolzedelerin ruhlarına duyurmaya
çalışır. Güfteler Hâle’den, nağmeler ateş-i
aşkla yanan o melek sineden, bir ezan sesiyle,
“Gafletle uyumak ne revadır abd-i hakîre,
Şefkatle nida ederken Rahman gecelerde.”
(İ􀇚brahim Hakkı)
mazmununda, çok yüksek hislerle Allah’a
iç döküşlerini ve nefsiyle yüzleşmelerini öyle
tesirli iniltilerle sunar ki, anlayanlara bir saba
nağmesi tesiri icra eder ve böyleleri bütün bütün
ölmemişlerse, kalkar Hak kurbetine koşarlar.
O içten nağmelerle uyanıp kendimize gelmeyi
Allah bize de müyesser kılsın!..

Beynin bazen belirli zaman dilimlerinde
yaptığı bildirimler veya biz farkında olmasak
da korteksten her an gelen uyarılar sonucu
hayat karelerine yansıyan davranışlar; insanın
hayat tarzını şekillendirmede önemli rol oynamaktadır.
Bu meyanda önemli bir yeri olan
alışkanlıklar da beyin faaliyetleri ile birlikte
hayatımıza yansımaktadır.
Peki, alışkanlıklarımız infralimbik korteksten
hayatımıza nasıl bir yol izlemektedir?
“Bir alışkanlık edinmek ve onları hayatımızın
bir parçası haline getirmek için genellikle
üç aşamalı bir yol izleriz. İlk adımda yeni bir
davranış keşfederiz. İkinci adımda uygulamalar
ve tecrübelerle alışkanlık sahibi oluruz. Son
olarak bu alışkanlık, beynimizde otomatik bir
sistem olarak yerini alır. Mesela masanın üzerinde
duran tabaktaki şeker veya çikolatayı
gördüğümüzde yeme planları yapmadan bir
anda elimizin tabağa uzanması, beynin otomatik
alışkanlık işlemleriyle irtibatlıdır

Mustafa Sungur ağabey, Üstad Hazretleriyle
olan görüşmelerini şöyle anlatıyor:
“1946–1947 seneleri, Risale-i Nur’u tanıyıp
okumam, iman davasına âşina olmam yıllarıdır.
Ona talebeliği en büyük nailiyet telakki ettiğim,
ezelî ve ebedî bir nura yöneldiğim yıllarıdır. Ah
o yıllar, hayali bile cihana değer…
Emirdağ’a gelinceye kadar yolda heyecanımız
son hadde varırdı. Üstad’a kavuşabilmekteki
sonsuz sevinç ve iştiyakımıza had yoktu.
Evet, orada Emirdağ’da varlığımızın bütünü ile
bağlandığımız birisi vardı. Sanki o bizim her
şeyimiz idi. Bizim kalblerimizi derinden etkilemişti.
Onda gördüğümüz şefkat, merhamet
sebebiyle en müşfik manevî bir baba ve ana
gibi ona koşardık. O bizim sebeb-i hidayetimiz,
vesile-i necatımız, büyük Üstadımızdı.
O günleri hayal eder, Emirdağ’a doğru yol
alırken ve yakınındaki küçük tepecikte Emirdağ’ın
evleri görünüp kasabaya girerken, nihayet
Çalışkanlar dükkânından şefkatli sinesine
ulaşırken, o anları hatırladığımda gözyaşlarımı
tutamam… Şüphe yok ki benim gibi onun
Nur’undan hayat bulan herkes, bu tatlı gözyaşlarını
tutamamıştır. Çünkü onun huzurundaki
anlar, dakikalar, saatler, şüphe yok ki âlem-i
bekadan birer sahneydi. Sonsuzluğa doğru
uzanan hayattar ve nurlu safhalar idi… Huzur-
u Muhammedî’nin (sallallâhu aleyhi ve sellem)
bir in’ikâsı idi. O saatler, o dakikalar, ‘Bir dakika
vücud-u münevver, milyon sene vücud-u ebtere
müreccahtır’ denilen sırra mazhardı. Evet,
onu bir timsal-i rahmet, bir mücessem şefkat
gördük ve bulduk. Hâlıkımızın nihayetsiz lütfuydu
o… Gecemizi gündüze kalbeden bir nur,
bir şems-i manevî idi.

Bu sözler, yakınlarda ruhunun ufkuna yürüyen
bir asırlık çınara, Fuat Sezgin’e ait. Bilim tarihinde
Müslüman âlimlerin oynadığı önemli
rolü bütün dünyaya ispatlayan, sadece yayınladığı
çok sayıda eserlerle değil, hazırlanmasına
vesile olduğu âletler, cihaz kopyaları, maketler
ve model koleksiyonlarıyla dünya bilim tarihine
kazıyan bir âlim...
Fuat Sezgin ile defalarca görüşmeler yaparak,
biyografisini daha hayattayken kaleme
alarak kültür hayatımıza mühim bir katkı sağlayan
Prof. Dr. İrfan Yılmaz’ın eserinden1 aldık
bu sözleri.
“Aslında böyle bir şeyi (147’liklerden olmayı)
beklemiyordum, ama Türkiye’de atmosferin
değiştiği realitesini de görmüştüm. Hatta bazen
de dışarıya çıkmayı istiyordum, ama kendi kendime
de çıkamazdım.
Memleketimi çok seviyordum, çok şeyler
yapmak istiyordum… O gün artık Türkiye’de yaşayamayacağıma
inandım.
Amerika’daki, Almanya’daki dostlarıma,
‘Bugünden itibaren ben üniversitesinden atılmış
bir insanım, yanınızda çalışmak isterim, benim
için bir yer var mıdır?’ diye birkaç kısa mektup
yazdım. “Almanya’ya misafir doçent olarak davet
edildim.”

Her bir hayvan, sevk-i
İlahî ile harika işler
başarıyor. Vucutlarına
yerleştirilmiş
olan harikulade
mekanizmalar, ihtiyaç
halinde aktif hale geliyor
ve onları koruyor.

Hayret vericidir ki aynı yerde bulunan göller birbirinden çok farklı renklerde
yaratılmıştır. Daha da ilginç olanı, tıpkı birer bukalemun gibi yıllar geçtikçe renk
değiştirmeleridir. Bu halleriyle sanki şöyle bir mânâ duyurmak isterler tefekkür
ehline: Her şeyi çeşit çeşit renklerle bezeyen Allah (celle celâluhu) Mülevvin’dir.
Her bir eserini; her ân, farklı güzelliklerde ve harikulade renklerde yaratır.

Caddeler
temiz, ruha iyi gelen berrak bir atmosfer
var. Alabildiğine aydınlık ve göz kamaştıran
tabiat, içimdeki sıkıntıları gideriverdi.
Çabuk alışmıştım buralara. Tatil amaçlı
gelmediğimden ne zaman geri döneceğim
de belli değildi. Her sabah kahvaltıyı deniz
kenarında yapıp saatlerce kitap okuyordum.
“İnsan ne ile yaşar?” Tam olarak bu
soru, yükümün en ağır kısmını belirliyordu.
“Sevgi” ile diyordu Tolstoy.

Her seyden evvel insan, bir nefha-i ruh-i ilâhî olması itibarıyla, esası
sayılan bu öze tazim ve tekrîmle mükelleftir ki, bu da onun kalb ve ruh
açısından paslanmamasını iktiza eder/etmektedir.

Tabanca karidesi, sualtında
atesledigi sonik silahıyla avını
yakalar. Rezzâk-ı Hakîm, bu
minik canlıyı rızıklandırmak için
onu akıllara durgunluk veren
bir silahla teçhizatlandırmıs ve
harikulâde mekanizmalar ile
donatmıstır.